Rajesh Hamal was born on 9 June, 1964 in Mission Hospital, Palpa, Nepal. He completed his schooling from Moscow except for the 8th grade which he studied at the St. Xavier’s School, Nepal. He has a M.A in English from Punjab University, India.
He has 3 sisters and a brother. All of his sisters are doctors. Most of his family members reside at the United States now.
Before getting into the Nepalese film industry, Rajesh Hamal aligned himself to modeling and has modeled for an Indian Fashion Magazine, Fashion Net and had also engaged himself in other modeling works in Nepal and India. He made his way into the Nepalese film industry with the movie “Yug Dekhi Yog Samma” which was made by his uncle in 1990. After his first movie “Yug Dekhi Yug Samma”, there has been no looking back for this immensely talented actor. On average, he works on 10-12 Nepali movies a year and till date he has acted in over 180 movies including one Pakistani movie. Devata and Basanti are his favorite among the movies he’s acted.
In his early years, Rajesh Hamal liked to collect badges with pins. Now, he likes to follow the world news and read non-fiction books and autobiographies in his leisure time. He also loves playing tennis and swimming. He jogs everyday and has a personal gym at his home. Rajesh Hamal also loves spending time with this dog, Johnny.
Rajesh Hamal has always had long hair. He was extremely conscious with the way his hair looked since his childhood and would wear a cap while sleeping so that his hair would not look unkempt the next day. :-) Once, he shaved his hair to show his father that he can indeed have short hair.
Many of us don’t know that Rajesh Hamal is acrophobic, i.e. he’s afraid of heights and has a stunt man to perform for him in movies when it comes to movie scenes that require dealing with heights.
Rajesh Hamal when 17 fell in love with a 22 years old Indian girl but their love was short lived as the girl’s parents married the girl to someone else. He was linked with Kristi Mainali in his earlier carrier and later with Karishma Manandhar. Rajesh Hamal is still single and says he’s comfortable being single.
Rajesh Hamal is a brand ambassador for some well selling items and a Goodwill Ambassador for the Nepalese Government’s campaign against drug abuse in the country. Now-a-days Rajesh Hamal also hosts a quiz show “Wai-Wai Quiz-Whiz” on Kantipur Television Channel.
Rajesh Hamal’s presence and talent has turned KolyWood into an one man show. His acting skills, voice and personality place him at a much higher level than all his colleagues in the Nepalese Film Industry.
Sunday, June 27, 2010
Letest Lok Dohori (Nepali Dohori Geet )
Najau hai sanu padherima .
http://www.youtube.com/watch?v=1b2eZ0gSBz4
http://www.youtube.com/watch?v=1b2eZ0gSBz4
1. Nepali MP3 Free Download - Free Downloads of Nepali MP3 Free
Nepali MP3 Free Download: converter convert wma mac freeware. ... MP3 Rocket is an award winning mp3 download software. You can download free music ...
... Abhaya has a real sweet voice and can be called the Mariah Carey of Nepali music ... Download and enjoy these Nepali mp3 songs, but as always, ... I got this album from the web itself and thought it to share it with you all. Its 192 kbps mp3 format. Download and enjoy! .... free web site hit counter
... Abhaya has a real sweet voice and can be called the Mariah Carey of Nepali music ... Download and enjoy these Nepali mp3 songs, but as always, ... I got this album from the web itself and thought it to share it with you all. Its 192 kbps mp3 format. Download and enjoy! .... free web site hit counter
Tuesday, June 22, 2010
यौनसम्बन्धमा प्राक्क्रीडाको महत्त्व
केही वर्षको प्रेमपछि दिवाकर र कृपाको भर्खरै विवाह भयो । विवाहको आपसी सौगातको रुपमा उनीहरूले आफ्नो कुमार-कुमारित्व साँचेर राखेका थिए । विवाहको उत्साह र व्यस्तता समाप्त भएको छ र अब उनीहरू सामान्य जीवनतिर फर्केका छन् । दुवैले यौन र त्यसबाट प्राप्त हुने स्वर्गीय आनन्दका मीठा-मीठा कल्पना गरेका थिए । तर कृपाले जुन आशा राखेकी थिइन् प्रायः त्यसबाट उनी वञ्चित हुनुपरेको छ । यौनसम्पर्कको केही बेरमा नै दिवाकर शिथिल हुन्छ ।
त्यस बेला आफूलाई यौन क्रियाकलापमा संलग्न हुने चाहना बढ्दो रुपमा हुँदाहुँदै त्यसै अर्कोतिर कोल्टे फर्केर सुतेको लोग्ने हेरेर रात काट्नुपर्ने स्थिति कति पटक उनमा आइपरेको छ । कृपालाई कसरी आफूले पनि सो चरम सुख प्राप्त गर्ने भन्ने लागेको छ ।
त्यसैगरी यौनसम्बन्धबाट वास्तवमा कृपा त्यति खुसी नभएको आभास दिवाकरलाई पनि हुन थालेको छ । एक किसिमको नरमाइलोपन उनीहरूको दाम्पत्यसम्बन्धमा पसेको छ र यसको चिसोपनले उनीहरूलाई गाँज्न थालेको छ । दिवाकरले कृपाको अतृप्तता बुझेको छ र ऊ पनि कसरी कृपालाई चरम यौनसुख दिने भन्ने ध्याउन्नमा छ ।
संसारमा भएका सुखहरूमध्ये शायद यौनसुख नै मानवले प्राप्त गर्ने सर्वोत्कृष्ट सुख हो । यसको प्राप्तिको लागि सबै व्यक्ति लाग्नु र सचेत हुनु आवश्यक छ । तर हामीले चाहना राख्दैमा सबै कुरा स्वतः हुने होइन । गहिरो प्रेमसम्बन्धको माझमा फुलेको भन्दैमा विशेष ध्यान दिइएन भने कृपा र दिवाकरको सम्बन्धले पनि सधैँ यौनसुख प्राप्तिको सुनिश्चितता प्रदान गर्न सक्दैन ।
यसको एक प्रमुख कारण दम्पती वा यौनजोडीले यौनसम्बन्धलाई लिंग-योनिबीचको यौनसम्पर्कमा मात्र सीमित गर्ने पनि हो । यसो हुँदा कतिपय दम्पतीले चाहँदाचाहँदै पनि पाउनुपर्ने यौनसुखबाट वञ्चित हुनुपर्ने मात्र होइन त्यसको दीर्घकालीन असरहरू पनि झेल्नुपर्ने हुन्छ । त्यसैले यौनसम्बन्धलाई लिंग-योनि यौनसम्पर्कमा मात्र केन्द्रित नगरी पर्याप्तरुपमा प्राक्क्रीडामा संलग्न रहन सके यौनसुखलाई बढाउन सकिन्छ ।
प्राक्क्रीडा त्यति प्रचलित शब्द होइन । यौनसम्पर्कका समयमा यौनांगको मिलन सुरु गर्नुभन्दा पहिले यौनउत्तेजना बढाउन गरिने विभिन्न किसिमको यौन क्रियाकलापलाई नै प्राक्क्रीडा भन्ने गरिन्छ । अंग्रेजीमा यसलाई फोर-प्ले (foreplay) भन्ने गरिन्छ । कतिपय विद्वानहरूले यस किसिमको प्रत्यक्ष यौन क्रियाकलापलाई मात्र प्राक्क्रीडा नभनी यौनक्रियालाई सुमधुर बनाउन गरिने कुनै पनि पूर्वक्रियाकलाप जस्तै- दुवै जनाले प्रेममय वा भनौं रोमान्टिक वातावरणमा गर्ने भोजन वा रमाइलो प्रेमवार्ता वा शृंगाररसयुक्त ठट्टालाई पनि प्राक्क्रीडा नै ठान्ने गरेको पाइन्छ ।
तर यथार्थ के हो भने कतिपय व्यक्तिहरु यौनसम्पर्कको सुरुआत नै एकैपल्ट यौनांगको मिलनबाट गर्छन् । यसो गर्नाले पुरुष तथा महिलाको यौनप्रतिक्रिया चक्रमा भएको भिन्नताले दुवैले चरम यौनआनन्द पाउन गाह्रो हुन सक्छ वा भनौं यौनसुख लिने क्रममा तालमेल मिल्दैन । यथोचित प्राक्क्रीडामा संलग्न हुँदा यौनआनन्दलाई यसको चरम बिन्दुमा पुर्याउन मद्दत गर्दछ । प्राक्क्रीडामा संलग्न हुँदा एक-अर्काको शरीर, उसका संवेदनशील अंगका बारेमा थाहा हुने मात्र होइन दम्पतीबीच एक-आपसमा राम्रो कुराकानी हुने र एकअर्कालाई राम्ररी बुझने अवसर पनि मिल्छ । साथै आपसी समझदारी बढाउन पनि मद्दत मिल्छ । यही आपसी समझदारीले नै वास्तवमा यौन तथा वैवाहिक जीवन उच्चतम रुपमा सफल हुन्छ । यसका लागि यौनप्रतिक्रिया चक्र र हाम्रा संवेदनशील अंगका बारेमा थाहा हुन जरुरी हुन्छ ।
उत्तेजनात्मक अंगहरु
व्यक्ति-व्यक्तिमा केही फरक पर्ने भए पनि यौनांग, यौनांगवरिपरिको क्षेत्र, नितम्ब, ओठ, गर्दन, स्तन, काखी, तिघ्रा, नाभीक्षेत्र आदि केही प्रमुख यौनसंवेदनशील अंग मान्न सकिन्छ । यौनांगको कुरा गर्दा पुरुषहरुको लिंगलाई नबिर्से जस्तै महिलाको यौनांगको कुरा गर्दा भगांकुरलाई बिर्सनु हुँदैन ।
गहिरिएर हेर्ने हो भने हाम्रो शरीर नै यौनमय छ र यौन उत्तेजनाको कुरा वास्तवमा हाम्रो मस्तिष्कबाट नै सुरु हुन्छ । यस अर्थमा भन्ने हो भने मस्तिष्क नै हाम्रो सबैभन्दा महत्त्वपूर्ण यौनांगको रुपमा लिन सकिन्छ । प्रत्यक्षरुपमा यौनसंवेदनशील अंगलाई उत्तेजित पारेकोजस्तो देखिए पनि वास्तवमा प्राक्क्रीडाको दौरानमा हामी मानसिकरुपमा पनि तयार भइरहेका हुन्छौं । प्राक्क्रीडाले यसरी हामीलाई शारीरिक तथा मानसिकरुपमा तयार गर्ने भएको हुनाले नै हामीले भरपूर यौनआनन्द प्राप्त गर्न सक्छौं ।
चरम सुख कसरी थाहा पाउने ?
कतिपय व्यक्तिले पुरुषले मात्र यौन चरम सुख प्राप्त गर्ने गर्छन् भन्ने ठान्छन् तर महिलाले पनि पुरुषले जस्तै यौन चरम सुख पाउँछन् । मानव यौनप्रतिक्रिया चक्र (Sexual Response Cycle) का चारवटा चरणहरु हुन्छन् । ती हुन्- एक्साइटमेन्ट फेज (Excitement Phase), प्लाटो फेज (Plateau Phase), अर्गाजम फेज (Orgasm Phase) र रिजोलुसन फेज (Resolution Phase)। समग्रमा उस्तै नै हुने भए पनि पुरुष तथा महिलाको यौनप्रतिक्रियाचक्रमा केही फरक भने हुन्छ ।
पहिलो एक्साइटमेन्ट फेज -उत्तेजनाको चरण) लाई निरन्तरता दिएमा व्यक्ति दोस्रो चरण -प्लाटो फेज) मा पुग्छ । यो चरणमा यौनउत्तेजनाको मात्रा अझै बढ्छ । यो कसैमा थोरै बेरको हुन्छ भने कसैमा अलि लामै पनि हुन सक्छ । महिलाहरूमा योनिद्वार अझै खुल्ने तथा यसवरिपरिको भाग फुलेर आउने अर्थात् ठूलो भएर आउने हुन्छ । योनिद्वारवरिपरिको भाग यसरी बढ्ने भएकोले भगांकुर अलि भित्र दबेको जस्तो देखिन्छ । स्तनपान नगराएका महिलामा स्तनको आकार बढेको तुलनात्मकरुपमा स्पष्ट देखिन्छ । आधाभन्दा बढीजसो महिलामा अनुहार र शरीरको छाला रातो (Sex Flush) हुन्छ । पुरुषले जस्तै यस चरणमा महिलाले पनि आन्तरिक न्यानोपन तथा दबाबको महसुस गर्छन् । मांसपेशीहरुमा तनाव पैदा हुन्छ, मुटु तथा श्वास-प्रश्वासको गति एकदम तीव्र हुन्छ तथा रक्तचाप बढ्छ ।
प्लेटो फेजमा भएको यौन स्टिमुलेसन (Stimulation) निरन्तररुपमा भएमा चरम सुखको चरण -अर्गाजम फेज) मा पुगिन्छ । यो चरणमा बढ्दै गएको यौनतनावको उन्मोचन (discharge) हुन्छ । यसको अवधि निकै छोटो हुने भए पनि मानव यौनजीवनमा यस चरणको विशेष महत्त्व छ । यस चरणमा मांसपेशीहरुमा निकै तनाव आउँछ र खुम्चिने तथा खुल्ने हुन्छ । श्वास-प्रश्वासको गति तथा मुटुको गति बढेर दोब्बर हुन्छ र रक्तचाप निकै बढ्छ ।
महिलाहरुमा पाठेघर तथा योनिको बाहिरी भाग एवम् शरीरको तल्लो भागका मांसपेशीहरु खुम्चने तथा फुक्ने हुन्छन् । पूर्ण चरम सुख पाउँदा यस्तो मांसपेशी खुम्चने, फुक्ने क्रम १० देखि १५ पटकसम्म हुन्छ । यस बेला जुन सुखानुभूति हुन्छ हामी त्यसलाई चरम सुख वा चरम -स्वर्गीय) आनन्द भन्छौं । यसपछि पुनः सबै कुरा सामान्य अवस्थामा आउने क्रम सुरु हुन्छ, जसलाई हामी रिजोलुसन फेज (Resolution Phase) भन्छौं ।
प्राक्क्रीडा कसरी गर्ने ?
आधारभूत रुपमा महिला र पुरुषमा समान हुने भए पनि केही भिन्नता भने पक्कै देख्न सकिन्छ । यौनउत्तेजनाको सुरुआत मानिसमा मानसिक तथा शारीरिक कारण दुवैले हुने गर्दछ । यौनउत्तेजनात्मक कुराको सोचाइ वा परिकल्पना एकातिर छ भने यौन संवेदनशील अंगहरूकै सीधा घर्षण अर्कोतिर छ भन्ने हामीले बिर्सनु हुँदैन । प्रायजसो पुरुषको तुलनामा अधिकांश महिलाहरुलाई चरम सुखको स्थितिमा पुग्न केही बढी समय लाग्छ । महिलामा भगांकुरबाट प्राप्त हुने यौन चरम सुख र योनिबाट प्राप्त हुने यौन चरम सुखमा अन्तर हुन्छ । कतिपय अनुसन्धानकर्ताहरू महिलामा भगांकुरबाट मात्र चरम सुख प्राप्त हुने कुरामा विश्वास गर्छन् र यसको लागि भगांकुर घर्षणको आवश्यकता पर्छ ।
सही तालमेल नमिल्नाले चाहेको मात्रामा यौनसुख प्राप्त गर्न सकिंदैन । यसबारे दुवै जना यौनसाथीको बीचमा खुला र स्पष्ट कुराकानी त्यसैअनुरुप यौनसन्तुष्टि बढाउने किसिमको क्रियाकलापको खोजीमा निरन्तर लाग्नु जरुरी छ । पर्याप्त प्राक्क्रीडा नै नगरी यान्त्रिक रुपमा सम्भोग गर्ने चलनले गर्दा पनि दुवै यौनसाथीको बीचमा यौनसम्पर्कको बेलामा तालमेल स्थापित गर्न अप्ठेरो पर्छ । एकले अर्कोलाई सक्दो मद्दत गर्नुपर्ने हुन्छ ।
आफ्ना यौनक्रियाकलापबारेमा राम्ररी छलफल गर्नुको साथै दुवै जनाले साथसाथै चरम सुख प्राप्त गर्न पर्याप्त अभ्यास गरेमा सफल हुन सकिन्छ । हामी यन्त्र होइनौं भन्ने कुरा बुझनुपर्छ । राम्रो अभ्यासको वाबजुद पनि बरोबर असफलता हात लाग्न सक्छ । त्यसैले निरन्तर अठोट र प्रयासको आवश्यकता पर्छ ।
प्राक्क्रीडा गर्दा धेरैजसो परिस्थितिमा चुम्बन, शरीर तथा यौनांग सुम्सुम्याउने वा चलाउने आदि यौनक्रियाकलाप गरेर एक-आपसमा यौनउत्तेजना बढाउने गरिन्छ । गहिरो चुम्बन (French Kiss) तथा शरीरका अन्य संवेदनशील अंगको चुम्बन निकै सहयोगी हुन सक्छ । त्यसैगरी विभिन्न अंगको मालिस गर्ने पनि एक महत्त्वपूर्ण क्रियाकलाप हुन सक्छ। मधुरो प्रकाशमा सुगन्धित तेलको प्रयोग, सँगै नुहाउने वा पानी (bath tub) मा अर्ध डुबेर यस किसिमका मालिस गर्न सकिन्छ । धूपको रुपमा होस् वा अत्तरको रुपमा, सुगन्धको प्रयोगले मादकता थप्न सक्छ ।
शरीरलाई सुम्सुम्याउनु अर्को महत्त्वपूर्ण यौनक्रियाकलाप हो । हल्कारुपले आफ्नो यौनसाथीको शरीरका विभिन्न भागहरुको स्पर्श गर्नु वा सुम्सुम्याउनु यौनउत्तेजक हुन्छ । प्वाँख वा यस्तै कोमल वस्तुको प्रयोग अझै राम्रो साबित हुन सक्छ । यसो गर्दा आफ्नो यौनसाथीको कुन-कुन भाग संवेदनशील छ वा कुन-कुन अंग छोइएको मनपराउँछ भन्ने कुरा पनि थाहा पाउन मद्दत मिल्छ । कसैले हल्कारुपमा छोइएको मन पराउँछन् भने कतिले कडा किसिमले छोएको मन पराउँछन् । यी संवेदनशील अंगहरु सुम्सुम्याउने कुरा मात्र नभई चुम्बन गर्ने, चाट्ने, चुस्ने, थप-थप गर्ने, चिमोट्ने, माड्ने, हल्का टोक्ने, हल्का चिथोर्नेजस्ता थुप्रै क्रियाकलाप आफ्नो रुचिअनुरुप गर्न सकिन्छ । बिस्तारै यौन भावभंगीमा लुगा फुकाल्दै जानु पनि प्राक्क्रीडा हुन सक्छ ।
कतिपय व्यक्तिले एक-दुइ पल्ट यस्तो प्रयास गरेपछि सफलता हासिल नहुँदा निराश भई कोशिश नै गर्दैनन् । पति-पत्नीको उत्तेजनाको स्तरलाई हाराहारीमा ल्याई दुवै जनाले एकैसाथ यौन चरम सुख पाउने अभ्यास गर्न सकिन्छ । तर सबैले यन्त्रजस्तो गरेर त्यसै हुनुपर्छ भन्नु मनासिव हुँदैन । तर मुख्य कुरा यहाँ अभ्यास नै हो । जति अभ्यास गरियो त्यति नै यसमा सफलता पाउन सकिन्छ । केही गरेर यो गर्न त्यति सजिलो नभए पनि यौन चरम सुख प्राप्त गर्नबाट वञ्चित हुनुपर्छ भन्ने पनि छैन । एकपछि अर्कोले पालो-पालो यौन चरम सुखको स्थितिमा पुगे पनि हुन्छ । अर्को कुरा, कुनै पनि पुरुषले आफ्नी श्रीमतीको यौन चरम सुखको प्राप्तिप्रति समर्पित यौनक्रियाकलाप त जहिले पनि गर्न सक्छन् । बुझनुपर्ने कुरा के भने जादुको छडीजस्तो कुनै निश्चित क्रियाकलापपछि यौनसम्पर्क गर्न पाइने भन्ने हुँदैन । यसको लागि एक-आपसमा अन्वेषण गर्नुपर्छ । यस्तो हतार नगरी बिस्तारै बढ्नु सफलताको अघि पुग्ने सजिलो उपाय हुन सक्छ ।
चरम सुखपछिको निरन्तरता
महिला चरम सुखको नजिक पुग्दा पुरुषको स्खलन भएर यौनसम्पर्कलाई निरन्तरता दिन नसक्दा स्वाभाविक रुपमा नै महिलालाई नरमाइलो लाग्छ । तर यस्तो किन हुन्छ भन्ने थाहा पाएमा समझदारी बढाउन मद्दत गर्दछ । यदि चरम सुखको चरणपछि पनि यौन स्टिमुलेसन (Stimulation) निरन्तररुपमा भइरहयो भने कतिपय महिलाहरुले एकपल्टभन्दा बढी चरम सुख (multiple orgasm) पाउन सक्छन् । तर पुरुषहरुमा भने यस्तो हुँदैन ।
महिला तथा पुरुषबीचको सबैभन्दा महत्त्वपूर्ण फरक रिफ्रायाक्टरी पिरियड (Refractory Period) हो । यस अवधिमा पुरुषलाई जति नै तीव्र किसिमको यौनउत्तेजना दिए पनि उत्तेजित गराउन सकिंदैन । व्यक्तिअनुसार तथा एक व्यक्तिमा पनि विभिन्न समयमा यो अवधि फरक-फरक हुन सक्छ । केही मिनेटदेखि यो कैयौं घन्टासम्मको हुन सक्छ । यस स्वाभाविक कुरालाई पुरुषको यौनअक्षमता भनेर प्रश्न उठाई अनावश्यक चिन्ता गर्न आवश्यक छैन । उक्त रिफ्रायाक्टरी अवधिपछि पुरुष पुनः यौनसम्पर्कको लागि तयार भैहाल्छ ।
चरम सुखका लक्षणहरू
चरम सुखको चरणमा मांसपेशीहरुमा निकै तनाव आउँछ र आफैं खुम्चने तथा खुल्ने हुन्छ । श्वास-प्रश्वासको गति तथा मुटुको गति बढेर दोब्बर हुन्छ र रक्तचाप निकै बढ्छ । महिलाहरुमा पाठेघर तथा योनिको बाहिरी भाग एवम् शरीरको तल्लो भागका मांसपेशीहरु खुम्चने तथा फुक्ने हुन्छन् । पूर्ण चरम सुख पाउँदा यस्तो मांसपेशी खुम्चने-फुक्ने क्रम १० देखि १५ पटकसम्म हुन्छ । यस बेला जुन सुखानुभूति हुन्छ त्यसलाई चरम सुख वा चरम -स्वर्गीय) आनन्द भन्ने गरिन्छ ।
पुरुषहरुको हकमा भने यो चरम सुख पाउने कुरा दुइ चरणमा पूरा हुन्छ । सुरुमा आन्तरिक अंगहरुको खुम्चने-फुक्ने क्रम सुरु हुन्छ र वीर्यलाई मूत्रनलीमा धकेल्छ । यस अवस्थामा पुगेपछि स्खलन रोकिन नसक्ने भएकोले प्वाइन्ट अफ नो रिटन (Point of no return) पनि भनिन्छ । त्यसपछि मूत्रनली, लिंग तथा पौरुषग्रन्थिको खुम्चने-फुक्ने क्रम सुरु हुन्छ र वीर्य पनि बाहिर निस्कन्छ । वीर्य लिंगबाट बाहिर निस्कनुलाई नै हामी वीर्य स्खलन भएको भन्छौं । यही बेला नै पुरुषहरुले चरम सुख पनि पाउँछन् ।
यी सबै लक्षणहरूको अवलोकनबाट कसैले यौनसुख पाए/नपाएको कुरा थाहा पाउन सकिन्छ । तर कोही व्यक्ति यौनक्रियामा संलग्न हुन्छ भने ऊ आफैंले यस्ता लक्षणहरू अवलोकन गर्नु सजिलो कुरा होइन । अवलोकन गर्न भनेर कसैले यौनक्रियाकलापलाई नै रोकेमा यौनसाथीलाई पनि त्यसको प्रभाव पर्छ र यौन चरम सुखको स्थितिसम्म पुग्न लागेकै भए पनि अवरुद्ध हुन सक्छ ।
यसबारे थाहा पाउनु सबैभन्दा राम्रो उपायचाहिँ यौनसाथीलाई यौन चरम सुख पाए/नपाएको स्पष्ट सोध्नु नै हो । आफ्ना यौनजीवनका बारेमा स्पष्ट कुराकानी गर्न सकिएपछि यसलाई अझै सुमधुर बनाउन निकै मद्दत गर्दछ ।
सम्भोगका कुरा
पुरुषहरूजस्तै महिलाहरू पनि यौनउत्तेजक दृश्य, स्पर्श अनि यहाँसम्म कि परिकल्पनाले उत्तेजित हुन्छन् । यौनक्रियाकलापमा संलग्न हुनुभन्दा पहिले प्राक्क्रीडामा संलग्न भएमा यौनउत्तेजना प्राप्त गर्न र चरम सुखसम्म पुग्न सजिलो हुन्छ । यसले यौनसम्पर्कमा संलग्न दुवै जनालाई यौन चरम सुख प्राप्त गर्न मद्दत पनि गर्छ ।
पुरुषले जस्तै महिलाले पनि यौन चरम सुखको अनुभव गर्न पाउनु यौनअधिकारको कुरा हो । अर्कोतिर हरेक पटकको यौनसम्पर्कमा साथसाथै चरम सुख प्राप्त गर्नु सजिलो कुरा होइन र यो नै हुनुपर्छ भन्ने पनि छैन । साथै चरम सुख पाइएन भने पीर गर्नुपर्ने आवश्यता छैन र पाउँदा वास्तविक अर्थमा सम्भोगको स्थितिमा पुग्न सकिन्छ । सम्भोग अर्थात् समभोग� जसको अर्थ दुवै जना यौनसाथी -पति-पत्नी ) ले समानरुपमा यस सुखलाई भोग गर्न पाउने कुरा हो।
त्यस बेला आफूलाई यौन क्रियाकलापमा संलग्न हुने चाहना बढ्दो रुपमा हुँदाहुँदै त्यसै अर्कोतिर कोल्टे फर्केर सुतेको लोग्ने हेरेर रात काट्नुपर्ने स्थिति कति पटक उनमा आइपरेको छ । कृपालाई कसरी आफूले पनि सो चरम सुख प्राप्त गर्ने भन्ने लागेको छ ।
त्यसैगरी यौनसम्बन्धबाट वास्तवमा कृपा त्यति खुसी नभएको आभास दिवाकरलाई पनि हुन थालेको छ । एक किसिमको नरमाइलोपन उनीहरूको दाम्पत्यसम्बन्धमा पसेको छ र यसको चिसोपनले उनीहरूलाई गाँज्न थालेको छ । दिवाकरले कृपाको अतृप्तता बुझेको छ र ऊ पनि कसरी कृपालाई चरम यौनसुख दिने भन्ने ध्याउन्नमा छ ।
संसारमा भएका सुखहरूमध्ये शायद यौनसुख नै मानवले प्राप्त गर्ने सर्वोत्कृष्ट सुख हो । यसको प्राप्तिको लागि सबै व्यक्ति लाग्नु र सचेत हुनु आवश्यक छ । तर हामीले चाहना राख्दैमा सबै कुरा स्वतः हुने होइन । गहिरो प्रेमसम्बन्धको माझमा फुलेको भन्दैमा विशेष ध्यान दिइएन भने कृपा र दिवाकरको सम्बन्धले पनि सधैँ यौनसुख प्राप्तिको सुनिश्चितता प्रदान गर्न सक्दैन ।
यसको एक प्रमुख कारण दम्पती वा यौनजोडीले यौनसम्बन्धलाई लिंग-योनिबीचको यौनसम्पर्कमा मात्र सीमित गर्ने पनि हो । यसो हुँदा कतिपय दम्पतीले चाहँदाचाहँदै पनि पाउनुपर्ने यौनसुखबाट वञ्चित हुनुपर्ने मात्र होइन त्यसको दीर्घकालीन असरहरू पनि झेल्नुपर्ने हुन्छ । त्यसैले यौनसम्बन्धलाई लिंग-योनि यौनसम्पर्कमा मात्र केन्द्रित नगरी पर्याप्तरुपमा प्राक्क्रीडामा संलग्न रहन सके यौनसुखलाई बढाउन सकिन्छ ।
प्राक्क्रीडा त्यति प्रचलित शब्द होइन । यौनसम्पर्कका समयमा यौनांगको मिलन सुरु गर्नुभन्दा पहिले यौनउत्तेजना बढाउन गरिने विभिन्न किसिमको यौन क्रियाकलापलाई नै प्राक्क्रीडा भन्ने गरिन्छ । अंग्रेजीमा यसलाई फोर-प्ले (foreplay) भन्ने गरिन्छ । कतिपय विद्वानहरूले यस किसिमको प्रत्यक्ष यौन क्रियाकलापलाई मात्र प्राक्क्रीडा नभनी यौनक्रियालाई सुमधुर बनाउन गरिने कुनै पनि पूर्वक्रियाकलाप जस्तै- दुवै जनाले प्रेममय वा भनौं रोमान्टिक वातावरणमा गर्ने भोजन वा रमाइलो प्रेमवार्ता वा शृंगाररसयुक्त ठट्टालाई पनि प्राक्क्रीडा नै ठान्ने गरेको पाइन्छ ।
तर यथार्थ के हो भने कतिपय व्यक्तिहरु यौनसम्पर्कको सुरुआत नै एकैपल्ट यौनांगको मिलनबाट गर्छन् । यसो गर्नाले पुरुष तथा महिलाको यौनप्रतिक्रिया चक्रमा भएको भिन्नताले दुवैले चरम यौनआनन्द पाउन गाह्रो हुन सक्छ वा भनौं यौनसुख लिने क्रममा तालमेल मिल्दैन । यथोचित प्राक्क्रीडामा संलग्न हुँदा यौनआनन्दलाई यसको चरम बिन्दुमा पुर्याउन मद्दत गर्दछ । प्राक्क्रीडामा संलग्न हुँदा एक-अर्काको शरीर, उसका संवेदनशील अंगका बारेमा थाहा हुने मात्र होइन दम्पतीबीच एक-आपसमा राम्रो कुराकानी हुने र एकअर्कालाई राम्ररी बुझने अवसर पनि मिल्छ । साथै आपसी समझदारी बढाउन पनि मद्दत मिल्छ । यही आपसी समझदारीले नै वास्तवमा यौन तथा वैवाहिक जीवन उच्चतम रुपमा सफल हुन्छ । यसका लागि यौनप्रतिक्रिया चक्र र हाम्रा संवेदनशील अंगका बारेमा थाहा हुन जरुरी हुन्छ ।
उत्तेजनात्मक अंगहरु
व्यक्ति-व्यक्तिमा केही फरक पर्ने भए पनि यौनांग, यौनांगवरिपरिको क्षेत्र, नितम्ब, ओठ, गर्दन, स्तन, काखी, तिघ्रा, नाभीक्षेत्र आदि केही प्रमुख यौनसंवेदनशील अंग मान्न सकिन्छ । यौनांगको कुरा गर्दा पुरुषहरुको लिंगलाई नबिर्से जस्तै महिलाको यौनांगको कुरा गर्दा भगांकुरलाई बिर्सनु हुँदैन ।
गहिरिएर हेर्ने हो भने हाम्रो शरीर नै यौनमय छ र यौन उत्तेजनाको कुरा वास्तवमा हाम्रो मस्तिष्कबाट नै सुरु हुन्छ । यस अर्थमा भन्ने हो भने मस्तिष्क नै हाम्रो सबैभन्दा महत्त्वपूर्ण यौनांगको रुपमा लिन सकिन्छ । प्रत्यक्षरुपमा यौनसंवेदनशील अंगलाई उत्तेजित पारेकोजस्तो देखिए पनि वास्तवमा प्राक्क्रीडाको दौरानमा हामी मानसिकरुपमा पनि तयार भइरहेका हुन्छौं । प्राक्क्रीडाले यसरी हामीलाई शारीरिक तथा मानसिकरुपमा तयार गर्ने भएको हुनाले नै हामीले भरपूर यौनआनन्द प्राप्त गर्न सक्छौं ।
चरम सुख कसरी थाहा पाउने ?
कतिपय व्यक्तिले पुरुषले मात्र यौन चरम सुख प्राप्त गर्ने गर्छन् भन्ने ठान्छन् तर महिलाले पनि पुरुषले जस्तै यौन चरम सुख पाउँछन् । मानव यौनप्रतिक्रिया चक्र (Sexual Response Cycle) का चारवटा चरणहरु हुन्छन् । ती हुन्- एक्साइटमेन्ट फेज (Excitement Phase), प्लाटो फेज (Plateau Phase), अर्गाजम फेज (Orgasm Phase) र रिजोलुसन फेज (Resolution Phase)। समग्रमा उस्तै नै हुने भए पनि पुरुष तथा महिलाको यौनप्रतिक्रियाचक्रमा केही फरक भने हुन्छ ।
पहिलो एक्साइटमेन्ट फेज -उत्तेजनाको चरण) लाई निरन्तरता दिएमा व्यक्ति दोस्रो चरण -प्लाटो फेज) मा पुग्छ । यो चरणमा यौनउत्तेजनाको मात्रा अझै बढ्छ । यो कसैमा थोरै बेरको हुन्छ भने कसैमा अलि लामै पनि हुन सक्छ । महिलाहरूमा योनिद्वार अझै खुल्ने तथा यसवरिपरिको भाग फुलेर आउने अर्थात् ठूलो भएर आउने हुन्छ । योनिद्वारवरिपरिको भाग यसरी बढ्ने भएकोले भगांकुर अलि भित्र दबेको जस्तो देखिन्छ । स्तनपान नगराएका महिलामा स्तनको आकार बढेको तुलनात्मकरुपमा स्पष्ट देखिन्छ । आधाभन्दा बढीजसो महिलामा अनुहार र शरीरको छाला रातो (Sex Flush) हुन्छ । पुरुषले जस्तै यस चरणमा महिलाले पनि आन्तरिक न्यानोपन तथा दबाबको महसुस गर्छन् । मांसपेशीहरुमा तनाव पैदा हुन्छ, मुटु तथा श्वास-प्रश्वासको गति एकदम तीव्र हुन्छ तथा रक्तचाप बढ्छ ।
प्लेटो फेजमा भएको यौन स्टिमुलेसन (Stimulation) निरन्तररुपमा भएमा चरम सुखको चरण -अर्गाजम फेज) मा पुगिन्छ । यो चरणमा बढ्दै गएको यौनतनावको उन्मोचन (discharge) हुन्छ । यसको अवधि निकै छोटो हुने भए पनि मानव यौनजीवनमा यस चरणको विशेष महत्त्व छ । यस चरणमा मांसपेशीहरुमा निकै तनाव आउँछ र खुम्चिने तथा खुल्ने हुन्छ । श्वास-प्रश्वासको गति तथा मुटुको गति बढेर दोब्बर हुन्छ र रक्तचाप निकै बढ्छ ।
महिलाहरुमा पाठेघर तथा योनिको बाहिरी भाग एवम् शरीरको तल्लो भागका मांसपेशीहरु खुम्चने तथा फुक्ने हुन्छन् । पूर्ण चरम सुख पाउँदा यस्तो मांसपेशी खुम्चने, फुक्ने क्रम १० देखि १५ पटकसम्म हुन्छ । यस बेला जुन सुखानुभूति हुन्छ हामी त्यसलाई चरम सुख वा चरम -स्वर्गीय) आनन्द भन्छौं । यसपछि पुनः सबै कुरा सामान्य अवस्थामा आउने क्रम सुरु हुन्छ, जसलाई हामी रिजोलुसन फेज (Resolution Phase) भन्छौं ।
प्राक्क्रीडा कसरी गर्ने ?
आधारभूत रुपमा महिला र पुरुषमा समान हुने भए पनि केही भिन्नता भने पक्कै देख्न सकिन्छ । यौनउत्तेजनाको सुरुआत मानिसमा मानसिक तथा शारीरिक कारण दुवैले हुने गर्दछ । यौनउत्तेजनात्मक कुराको सोचाइ वा परिकल्पना एकातिर छ भने यौन संवेदनशील अंगहरूकै सीधा घर्षण अर्कोतिर छ भन्ने हामीले बिर्सनु हुँदैन । प्रायजसो पुरुषको तुलनामा अधिकांश महिलाहरुलाई चरम सुखको स्थितिमा पुग्न केही बढी समय लाग्छ । महिलामा भगांकुरबाट प्राप्त हुने यौन चरम सुख र योनिबाट प्राप्त हुने यौन चरम सुखमा अन्तर हुन्छ । कतिपय अनुसन्धानकर्ताहरू महिलामा भगांकुरबाट मात्र चरम सुख प्राप्त हुने कुरामा विश्वास गर्छन् र यसको लागि भगांकुर घर्षणको आवश्यकता पर्छ ।
सही तालमेल नमिल्नाले चाहेको मात्रामा यौनसुख प्राप्त गर्न सकिंदैन । यसबारे दुवै जना यौनसाथीको बीचमा खुला र स्पष्ट कुराकानी त्यसैअनुरुप यौनसन्तुष्टि बढाउने किसिमको क्रियाकलापको खोजीमा निरन्तर लाग्नु जरुरी छ । पर्याप्त प्राक्क्रीडा नै नगरी यान्त्रिक रुपमा सम्भोग गर्ने चलनले गर्दा पनि दुवै यौनसाथीको बीचमा यौनसम्पर्कको बेलामा तालमेल स्थापित गर्न अप्ठेरो पर्छ । एकले अर्कोलाई सक्दो मद्दत गर्नुपर्ने हुन्छ ।
आफ्ना यौनक्रियाकलापबारेमा राम्ररी छलफल गर्नुको साथै दुवै जनाले साथसाथै चरम सुख प्राप्त गर्न पर्याप्त अभ्यास गरेमा सफल हुन सकिन्छ । हामी यन्त्र होइनौं भन्ने कुरा बुझनुपर्छ । राम्रो अभ्यासको वाबजुद पनि बरोबर असफलता हात लाग्न सक्छ । त्यसैले निरन्तर अठोट र प्रयासको आवश्यकता पर्छ ।
प्राक्क्रीडा गर्दा धेरैजसो परिस्थितिमा चुम्बन, शरीर तथा यौनांग सुम्सुम्याउने वा चलाउने आदि यौनक्रियाकलाप गरेर एक-आपसमा यौनउत्तेजना बढाउने गरिन्छ । गहिरो चुम्बन (French Kiss) तथा शरीरका अन्य संवेदनशील अंगको चुम्बन निकै सहयोगी हुन सक्छ । त्यसैगरी विभिन्न अंगको मालिस गर्ने पनि एक महत्त्वपूर्ण क्रियाकलाप हुन सक्छ। मधुरो प्रकाशमा सुगन्धित तेलको प्रयोग, सँगै नुहाउने वा पानी (bath tub) मा अर्ध डुबेर यस किसिमका मालिस गर्न सकिन्छ । धूपको रुपमा होस् वा अत्तरको रुपमा, सुगन्धको प्रयोगले मादकता थप्न सक्छ ।
शरीरलाई सुम्सुम्याउनु अर्को महत्त्वपूर्ण यौनक्रियाकलाप हो । हल्कारुपले आफ्नो यौनसाथीको शरीरका विभिन्न भागहरुको स्पर्श गर्नु वा सुम्सुम्याउनु यौनउत्तेजक हुन्छ । प्वाँख वा यस्तै कोमल वस्तुको प्रयोग अझै राम्रो साबित हुन सक्छ । यसो गर्दा आफ्नो यौनसाथीको कुन-कुन भाग संवेदनशील छ वा कुन-कुन अंग छोइएको मनपराउँछ भन्ने कुरा पनि थाहा पाउन मद्दत मिल्छ । कसैले हल्कारुपमा छोइएको मन पराउँछन् भने कतिले कडा किसिमले छोएको मन पराउँछन् । यी संवेदनशील अंगहरु सुम्सुम्याउने कुरा मात्र नभई चुम्बन गर्ने, चाट्ने, चुस्ने, थप-थप गर्ने, चिमोट्ने, माड्ने, हल्का टोक्ने, हल्का चिथोर्नेजस्ता थुप्रै क्रियाकलाप आफ्नो रुचिअनुरुप गर्न सकिन्छ । बिस्तारै यौन भावभंगीमा लुगा फुकाल्दै जानु पनि प्राक्क्रीडा हुन सक्छ ।
कतिपय व्यक्तिले एक-दुइ पल्ट यस्तो प्रयास गरेपछि सफलता हासिल नहुँदा निराश भई कोशिश नै गर्दैनन् । पति-पत्नीको उत्तेजनाको स्तरलाई हाराहारीमा ल्याई दुवै जनाले एकैसाथ यौन चरम सुख पाउने अभ्यास गर्न सकिन्छ । तर सबैले यन्त्रजस्तो गरेर त्यसै हुनुपर्छ भन्नु मनासिव हुँदैन । तर मुख्य कुरा यहाँ अभ्यास नै हो । जति अभ्यास गरियो त्यति नै यसमा सफलता पाउन सकिन्छ । केही गरेर यो गर्न त्यति सजिलो नभए पनि यौन चरम सुख प्राप्त गर्नबाट वञ्चित हुनुपर्छ भन्ने पनि छैन । एकपछि अर्कोले पालो-पालो यौन चरम सुखको स्थितिमा पुगे पनि हुन्छ । अर्को कुरा, कुनै पनि पुरुषले आफ्नी श्रीमतीको यौन चरम सुखको प्राप्तिप्रति समर्पित यौनक्रियाकलाप त जहिले पनि गर्न सक्छन् । बुझनुपर्ने कुरा के भने जादुको छडीजस्तो कुनै निश्चित क्रियाकलापपछि यौनसम्पर्क गर्न पाइने भन्ने हुँदैन । यसको लागि एक-आपसमा अन्वेषण गर्नुपर्छ । यस्तो हतार नगरी बिस्तारै बढ्नु सफलताको अघि पुग्ने सजिलो उपाय हुन सक्छ ।
चरम सुखपछिको निरन्तरता
महिला चरम सुखको नजिक पुग्दा पुरुषको स्खलन भएर यौनसम्पर्कलाई निरन्तरता दिन नसक्दा स्वाभाविक रुपमा नै महिलालाई नरमाइलो लाग्छ । तर यस्तो किन हुन्छ भन्ने थाहा पाएमा समझदारी बढाउन मद्दत गर्दछ । यदि चरम सुखको चरणपछि पनि यौन स्टिमुलेसन (Stimulation) निरन्तररुपमा भइरहयो भने कतिपय महिलाहरुले एकपल्टभन्दा बढी चरम सुख (multiple orgasm) पाउन सक्छन् । तर पुरुषहरुमा भने यस्तो हुँदैन ।
महिला तथा पुरुषबीचको सबैभन्दा महत्त्वपूर्ण फरक रिफ्रायाक्टरी पिरियड (Refractory Period) हो । यस अवधिमा पुरुषलाई जति नै तीव्र किसिमको यौनउत्तेजना दिए पनि उत्तेजित गराउन सकिंदैन । व्यक्तिअनुसार तथा एक व्यक्तिमा पनि विभिन्न समयमा यो अवधि फरक-फरक हुन सक्छ । केही मिनेटदेखि यो कैयौं घन्टासम्मको हुन सक्छ । यस स्वाभाविक कुरालाई पुरुषको यौनअक्षमता भनेर प्रश्न उठाई अनावश्यक चिन्ता गर्न आवश्यक छैन । उक्त रिफ्रायाक्टरी अवधिपछि पुरुष पुनः यौनसम्पर्कको लागि तयार भैहाल्छ ।
चरम सुखका लक्षणहरू
चरम सुखको चरणमा मांसपेशीहरुमा निकै तनाव आउँछ र आफैं खुम्चने तथा खुल्ने हुन्छ । श्वास-प्रश्वासको गति तथा मुटुको गति बढेर दोब्बर हुन्छ र रक्तचाप निकै बढ्छ । महिलाहरुमा पाठेघर तथा योनिको बाहिरी भाग एवम् शरीरको तल्लो भागका मांसपेशीहरु खुम्चने तथा फुक्ने हुन्छन् । पूर्ण चरम सुख पाउँदा यस्तो मांसपेशी खुम्चने-फुक्ने क्रम १० देखि १५ पटकसम्म हुन्छ । यस बेला जुन सुखानुभूति हुन्छ त्यसलाई चरम सुख वा चरम -स्वर्गीय) आनन्द भन्ने गरिन्छ ।
पुरुषहरुको हकमा भने यो चरम सुख पाउने कुरा दुइ चरणमा पूरा हुन्छ । सुरुमा आन्तरिक अंगहरुको खुम्चने-फुक्ने क्रम सुरु हुन्छ र वीर्यलाई मूत्रनलीमा धकेल्छ । यस अवस्थामा पुगेपछि स्खलन रोकिन नसक्ने भएकोले प्वाइन्ट अफ नो रिटन (Point of no return) पनि भनिन्छ । त्यसपछि मूत्रनली, लिंग तथा पौरुषग्रन्थिको खुम्चने-फुक्ने क्रम सुरु हुन्छ र वीर्य पनि बाहिर निस्कन्छ । वीर्य लिंगबाट बाहिर निस्कनुलाई नै हामी वीर्य स्खलन भएको भन्छौं । यही बेला नै पुरुषहरुले चरम सुख पनि पाउँछन् ।
यी सबै लक्षणहरूको अवलोकनबाट कसैले यौनसुख पाए/नपाएको कुरा थाहा पाउन सकिन्छ । तर कोही व्यक्ति यौनक्रियामा संलग्न हुन्छ भने ऊ आफैंले यस्ता लक्षणहरू अवलोकन गर्नु सजिलो कुरा होइन । अवलोकन गर्न भनेर कसैले यौनक्रियाकलापलाई नै रोकेमा यौनसाथीलाई पनि त्यसको प्रभाव पर्छ र यौन चरम सुखको स्थितिसम्म पुग्न लागेकै भए पनि अवरुद्ध हुन सक्छ ।
यसबारे थाहा पाउनु सबैभन्दा राम्रो उपायचाहिँ यौनसाथीलाई यौन चरम सुख पाए/नपाएको स्पष्ट सोध्नु नै हो । आफ्ना यौनजीवनका बारेमा स्पष्ट कुराकानी गर्न सकिएपछि यसलाई अझै सुमधुर बनाउन निकै मद्दत गर्दछ ।
सम्भोगका कुरा
पुरुषहरूजस्तै महिलाहरू पनि यौनउत्तेजक दृश्य, स्पर्श अनि यहाँसम्म कि परिकल्पनाले उत्तेजित हुन्छन् । यौनक्रियाकलापमा संलग्न हुनुभन्दा पहिले प्राक्क्रीडामा संलग्न भएमा यौनउत्तेजना प्राप्त गर्न र चरम सुखसम्म पुग्न सजिलो हुन्छ । यसले यौनसम्पर्कमा संलग्न दुवै जनालाई यौन चरम सुख प्राप्त गर्न मद्दत पनि गर्छ ।
पुरुषले जस्तै महिलाले पनि यौन चरम सुखको अनुभव गर्न पाउनु यौनअधिकारको कुरा हो । अर्कोतिर हरेक पटकको यौनसम्पर्कमा साथसाथै चरम सुख प्राप्त गर्नु सजिलो कुरा होइन र यो नै हुनुपर्छ भन्ने पनि छैन । साथै चरम सुख पाइएन भने पीर गर्नुपर्ने आवश्यता छैन र पाउँदा वास्तविक अर्थमा सम्भोगको स्थितिमा पुग्न सकिन्छ । सम्भोग अर्थात् समभोग� जसको अर्थ दुवै जना यौनसाथी -पति-पत्नी ) ले समानरुपमा यस सुखलाई भोग गर्न पाउने कुरा हो।
यौनसम्पर्क नगर्दा क्यान्सर हुन्छ
झुल्किँदो घाममा पत्रकार कर्ण बोहराले एउटा चिठी थमाए, ‘जजाप‘ भनेर । जजाप अर्थात्, ‘जसरी पनि जानुपर्ने‘ । जजाप सम्झँदै ६ फेब्रुअरीको दिन ढिला गरेर होटल ओपेरा छिरेँ । सभाकक्षमा कुर्सी खचाखच थिए । अगाडिबाट दोस्रो पंक्तिको कुर्सी समातेँ । हलको भित्तामा झुन्ड्याइएको नीलो कपडामा सेता अक्षरले लेखिएको थियो— ‘विश्व क्यान्सर दिवसका अवसरमा क्यान्सर रोगबारे जनचेतनामूलक अन्तरक्रिया कार्यक्रम ।‘ आयोजक फारवेस्ट स्कुल अफ मेडिसिन र सेती-महाकाली नर्सिङ क्याम्पस रहेछन् । लाग्यो, जजाप भन्या यत्तिको रैछ ।
कार्यक्रममा एकजना गहुँगोरो अधबैँसे अगाडि झुल्किए । माइक्रोफोनभन्दा पनि चर्को स्वरमा उनले क्यान्सरबारे धाराप्रवाह बोलिरहे । क्यान्सरका बारेमा कहिल्यै नसोचेका धारणाहरू सुन्दा मलाई यो कार्यक्रम नै सपना हो कि जस्तो लाग्न थाल्यो । उनले झन्डै एक घन्टा क्यान्सरकै बारेमा बोले । कस्तो लोभलाग्दो ज्ञान र जानकारी ! मलाई उनीसँग क्यान्सर-संवाद गर्न पाए कति मजा हुँदो हो भन्ने लाग्यो । छुस्स कुरा गरेँ, डा. प्रकाश बुढाथोकी एकै चुट्कीमा सहमत भए ।
कुराकानी त गरिने भयो, तर कस्तो फसाद भने मञ्चमै संवाद थाल्नुपर्ने । छेउको कुर्सीमा डाक्टरसाहेब, अघिल्तिर म । कानेखुसी गरेझैं मैले सोधेँ, ‘डाक्टरसाब ! यो क्यान्सर भनेको के हो ?’ विद्यार्थीलाई पढाएझैं डाक्टरसाबले बिस्तारै भने- ‘कोषको असाधारण वृद्धि ।‘ परिभाषालाई व्याख्या गर्न थाले, ‘शरीरको कुनै भागमा पलाएको, वा बढेको मासुको कोष शरीरको त्यही भागको मासुका कोषसँग मिल्दैन भने त्यो क्यान्सर हो ।‘ मान्छेको शरीरमा बढ्ने एउटा कोष पनि कति खतरनाक ! सुईको टुप्पोले पार्ने प्वालमा मात्रै लाखौँ कोष अटाउँछन् भन्छन् उनी । यति सानो चिजले पनि व्यक्ति, समाज र सारा विश्वलाई नै असर पार्न सक्ला र ? डा. बुडाथोकी भन्छन्, ‘यो विश्वका लागि चुनौती हो । एउटा कोषको असाधारण वृद्धिले संसार हल्लाएको छ । विश्व स्वास्थ्य संगठनको प्रतिवेदनअनुसार क्यान्सरले प्रत्येक दिन २० हजार मानिस यमलोक जान्छन् ।‘
मेरा मनमा चिसो पस्यो । प्रत्येक दिनका अखबारका पाना क्यान्सरको उपचारका लागि सहयोगको याचनाले रंगिएकै छन् । संसारलाई पर छोडेर मैले बुढाथोकी डाक्टरसाबलाई नेपालकै क्यान्सर-खबर सोधेँ । गम खाँदै भने- ‘नेपालमा ७० हजार क्यान्सरका रोगी छन्, प्रत्येक वर्ष ३० हजार नेपालीसँग क्यान्सरले नाता जोड्छ ।‘ मैले बोल्न नपाउँदै उनले अर्को तथ्यांक राखे, ‘प्रत्येक वर्ष १५ देखि २० हजार नेपालीको क्यान्सरले मृत्यु हुन्छ ।‘ बाबै ! मेरो मुटु काँप्यो । हैन, १० वर्षे सशस्त्र द्वन्द्वमा पनि जम्मा १३ हजार नेपालीले मात्रै ज्यान गुमाएका थिए । सशस्त्र लडाइँभन्दा पनि यो क्यान्सर पो भयानक रै‘छ । हामी बारम्बार ‘द्वन्द्वको पीडा‘ भन्दै छौँ । तर, यति भयानक पीडाबारे खोइ त चर्चा भएको ? यो कुरा आमनेपालीलाई थाहा छ होला त ?
म यस्तो मर्ने र मारिने दर्दनाक प्रसंगबाट उनको निजी जीवनमा फर्कें । दाङको घोराही नगरपालिका- ७, सेराईमा ३७ वर्षअगाडि जन्मेका रहेछन् प्रकाश बुढाथोकी । आफ्नो नामका अगाडि डा. झुन्डिएला भन्ने लागेकै थिएन रे उनलाई । ‘साधारण परिवारको मान्छे, मेडिकल पढ्न सक्ने त आसै गरेको थिइनँ,’ बुढाथोकीले बाल्यकाल सम्झे । मिहिनेती र अब्बल विद्यार्थी प्रकाश नौ वर्षअघि डाक्टर भएर नेपाल र्फकंदा बल्ल थाहा भयो, ‘लौ, डाक्टर पो भइयो ।‘ उनले सधैं छात्रवृत्तिमा पढे । कलेजको पढाइ होस् या भारतमा चकित्साविज्ञान पढ्दा, सधैं छात्रवृत्ति । ‘अहिले पनि स्कलरसिपमै पढ्दै छु,’ अलिकति उत्साही स्वरमा चीनमा अध्ययन गरिरहेको जानकारी दिए उनले ।
प्रायः डाक्टरहरू राजधानीको खाल्डोभन्दा बाहिर जाँदैनन् । जोडतोडले उफ्रिहाले पनि विराटनगर, पोखरा, बुटबल । धेरै भए नेपालगन्जसम्म पुग्छन् । पहाडतिर त जाँदै जाँदैनन्, झन् गाउँघरसँग त एलर्जी नै हुन्छ डाक्टरसाबहरूलाई । सबैले यस्तो गुनासो गरेको पाइन्छ । त्यही जिज्ञासा राख्न मात्रै खोजेको थिएँ, फ्याट्ट भनिहाले, ‘नेपालका विभिन्न स्थानमा एक हजार १९ ओटा क्यान्सर उपचार शिविरमा पुगेको छु ।‘ बाफ रे बाफ ! नौ वर्षमै यति धेरै शिविरमा ? नपत्याई सुखै पाइएन । ‘पचहत्तरै जिल्लामा पुगेको छु,’ गर्वसाथ भने, ‘देशैभरि घुमेको छु ।‘ एक हजार दुई सय १९ क्यान्सर शिविरमा उनले उपचार गरेका रोगीको संख्या त कति हो कति । पुनर्जीवन दिएका रोगीहरूको संख्यासमेत उनलाई ठ्याक्कै याद छैन ।
डा. बुढाथोकी पुगेका अधिकांश शिविर गाउँमै सञ्चालन भएका छन् । ‘सहरमा त चार सयजति होलान्,’ डाक्टरसाबले मुस्कुराउँदै भने, ‘अरू सबै गाउँमै हुन् ।‘ कस्तो छ त गाउँसँग क्यान्सरको नाता ? डाक्टरसाब एक्कासि मलीन भए । गाउँका पोकापुन्तुरा फुकाल्न थाले, ‘जनचेतना छैन, अशिक्षित छन्, गरिब छन्, रोगका बारेमा जानकारी छैन । स्वास्थ्य संस्थामा जाँदैनन्, कसैले जानकारी पनि दिँदैन ।‘ गाउँको यथार्थ एकहोरो ओकल्न थाले, ‘अनि कस्तो भनूँ, म गाउँको अवस्था ?’ उनले उल्टै मैतिर फर्केर प्रतिप्रश्न गरे । डा. बुढाथोकी पहाडी जिल्लाका गाउँघरमा क्यान्सरको अनुहार ससम्झिँदा झस्किन्छन् रे । झन् सुदूरपश्चिमका गाउँघर सम्झँदा त डाक्टरसाबको ब्लडप्रेसर नै बढेर आउँछ । ‘साँच्चिकै भयानक अवस्था छ,’ उनले गुनासो पनि गरे, ‘कसैले हेर्या‘छैन, सरकारले पनि वास्ता गरेको छैन ।‘
सुदूरपश्चिम मात्रै हैन अधिकांश पहाडी जिल्लाका गाउँघरमा क्यान्सर भएको थाहा पाए पनि उपचारै गराउँदैनन् रे ! ‘महिलालाई श्रीमान्, सासू-ससुराको अनुमति चाहिन्छ, उनीहरू सामान्य अवस्थामा अनुमति दिँदैनन् । लाज मानेर पनि उपचार गराउँदैनन्,’ डाक्टरसाबले भेटाएको गुह्य कुरा भने । उनले एक रोचक प्रसंग कोट्याए । दुई वर्षअघि क्यान्सरसम्बन्धी शिविरकै क्रममा उनी रसुवा पुगेका थिए । त्यहाँ उनले एकजना महिलाको उपचार गरेछन् र शिविरमै औषधी दिएछन् । ती महिलाले औषधी त्यहाँ नखाएर घर लगिछन् । घरमा श्रीमान्, सासू-ससुरा र छिमेकी बसेछन् । धामीझाँक्री बोलाएर देउतालाई सोधेछन् । जब देउताले खाऊ भन्यो अनि मात्रै ती महिलाले औषधी खाइछिन् । यो कथा अर्को दिन तिनै महिलाले डाक्टरसाबलाई सुनाएपछि उनी बोल्नै सकेनन् रे ।
क्यान्सर क-कसलाई के कारणले लाग्छ भनेर मैले सोधेँ । ‘महिलामा सबैभन्दा बढी स्तन र पाठेघरको क्यान्सर हुन्छ । पुरुषहरूमा मुख, घाँटी, फोक्सोको क्यान्सर । बालबालिकालाई रगत र आँखाको क्यान्सरले बढी सताउँछ । तर, कोही पनि समयमै उपचार गराउँदैनन् ।‘ डाक्टरसाबले सुनाए,- ‘चौथो अर्थात् अन्तिम अवस्थामा मात्रै उपचार गर्न आउँछन् अनि मृत्युको विकल्प हुँदैन ।‘ डाक्टरसाबका अनुसार अहिले एक सय किसिमका क्यान्सर देखिएका छन् । पुरुषमा हुने अधिकांश क्यान्सर सुर्ती तथा सुर्तीजन्य पदार्थको सेवनले हुन्छ । बालबालिकामा जेनेटिक क्यान्सर देखिएको छ ।‘
हलमा होहल्ला अलि बढी हुन थालेको थियो । म नजिकै सरेर सोधेँ, ‘महिलामा बढी कस्तो क्यान्सर देखिन्छ नि डाक्टरसाब ?’ ‘धेरै जनासँग यौनसम्पर्क गर्दा पाठेघरको क्यान्सर हुन्छ । असुरक्षित यौनसम्पर्क पनि क्यान्सरको अर्को कारण हो । टिनएज नकाट्दै (बीस वर्षमुनि) यौनसम्पर्क गरे क्यान्सरले झन् च्याप्छ ।‘ डाक्टरसाबले सरसर्ती भने, ‘यौनसम्पर्क नगर्दा पनि क्यान्सर हुन्छ ।‘ म झस्किएँ । कतै मैले गलत त सुनिनँ ? कान तीखो पारेर सुन्न प्रयत्न गर्दै मसिनो स्वरमा मैले फेरि सोधेँ, ‘साँच्चै हो डाक्टरसाब ?’ ‘हो, साँच्चै हो । टिनएज पारे गरेपछि यौनसम्पर्क नगर्ने हो भने क्यान्सर हुन्छ,’ चर्को स्वरमा उनले भने, ‘प्राकृतिक नियमविपरीतका हरेक कामले क्यान्सर निम्त्याँउछ ।‘ डाक्टरसाब भन्दै थिए, ‘टिनएजपछि यौनसम्पर्क नगर्दा महिलामा स्तन र पाठेघरको मुखको क्यान्सर हुन्छ । शारीरिक सम्बन्ध नराख्दा पाठेघरको मुखको मासु चल्न नपाउने भएकाले क्यान्सर हुन्छ । अनि, स्तन चल्न नपाए स्तनको क्यान्सर हुन्छ ।‘ -फेसबुकमा ‘आई एम भर्जिन, एन्ड एम प्राउड अफ इट‘ भन्ने ग्रुपको यादले म फेरि झस्किएँ ।
कार्यक्रमकै बीचमा कुराकानी गर्ने मेसो मिलाएकाले समयको चाप बढ्दै गएको थियो । तैपनि, उपचारपद्धतिका बारेमा कुरा गर्न मन थियो । तर, डाक्टरसाहेब भने क्यान्सरविरुद्धको अभियानबारे चर्चा गर्न थाले । जहाँ गयो, त्यहीँ कार्यक्रम गर्न लगाउँदै क्यान्सरबारे जानकारी दिँदै हिँड्नु डाक्टरसाबको स्वाभाव नै बनिसकेको रहेछ । एक सय २० स्थानमा आफैंले कार्यक्रम गरे रे ! ४ फेब्रुअरी चिप्ले पनि त्यसकै अवसरमा डाक्टरसाबले नै कार्यक्रम गर्न लगाएका रै‘छन् । थोरै आक्रोश मिसाएर डाक्टरसाबले भने, ‘सरकार केही गर्न सक्दैन । उसलाई झाडापखाला, रुघाखोकी, जुका, दादुरा आदि-इत्यादिले छुट्कारा दिएकै छैन । क्यान्सरतिर कसरी लागोस् ?’
उनले आक्रोशको भाला युवातिर पनि तेस्र्याए, ‘अब पढेलेखेका हामीजस्ताले जनचेतना फैलाउनुपर्छ । आफ्नो वरिपरि जानकारी दिने, उपचार गर्न जाऔँ भनिदिने गरे पनि पुग्छ ।‘ हलमा बज्ने थपडीसँगै उनको क्यान्सरसँगको अन्तरंग झांगिदै आयो । डाक्टरसाबले एउटा अर्को रोचक प्रसंग झिके । दुई वर्षअघि उनी क्यान्सर शिविरकै क्रममा मुस्ताङ पुगेका रहेछन् । उनले क्यान्सरपीडित ९२ वर्षीया वृद्धाको उपचार गरेछन् । उपचार गर्दा वृद्धाले भनिन् रे, ‘आम्मै ! मर्नुअगाडि डाक्टरसाप पो देखेँ । मर्न नदिने डाक्टरसाप पनि मान्छे नै हुँदा रै‘छन् ।‘ उनै डाक्टरसाबले अहिले पनि ओठमा मन्द मुस्कान छरे । र भने, ‘हेरौँ न, हाम्रो अवस्था कति दर्दनाक छ ।‘
टिनटिन घन्टी बजेको थिएन । तैपनि, समय सकियो । उठ्नै लाग्दा डाक्टरसाबले थपे, ‘भाइ यो पनि लेख्नुस् । अब सरकार र एनजिओ-आइएनजिओको भर कति पर्ने ? हामीले पनि केही गर्ने हो कि ?’क-कसले के-के गर्ने भन्ने तालिका बनाउन पाएको भए कति जाती हुन्थ्यो होला । तर, सामान्य उपचारपद्धतिका बारेमा पनि कुरा गर्नै नपाई छोटो समयले हामीलाई छुट्टनि आदेश दियो
कार्यक्रममा एकजना गहुँगोरो अधबैँसे अगाडि झुल्किए । माइक्रोफोनभन्दा पनि चर्को स्वरमा उनले क्यान्सरबारे धाराप्रवाह बोलिरहे । क्यान्सरका बारेमा कहिल्यै नसोचेका धारणाहरू सुन्दा मलाई यो कार्यक्रम नै सपना हो कि जस्तो लाग्न थाल्यो । उनले झन्डै एक घन्टा क्यान्सरकै बारेमा बोले । कस्तो लोभलाग्दो ज्ञान र जानकारी ! मलाई उनीसँग क्यान्सर-संवाद गर्न पाए कति मजा हुँदो हो भन्ने लाग्यो । छुस्स कुरा गरेँ, डा. प्रकाश बुढाथोकी एकै चुट्कीमा सहमत भए ।
कुराकानी त गरिने भयो, तर कस्तो फसाद भने मञ्चमै संवाद थाल्नुपर्ने । छेउको कुर्सीमा डाक्टरसाहेब, अघिल्तिर म । कानेखुसी गरेझैं मैले सोधेँ, ‘डाक्टरसाब ! यो क्यान्सर भनेको के हो ?’ विद्यार्थीलाई पढाएझैं डाक्टरसाबले बिस्तारै भने- ‘कोषको असाधारण वृद्धि ।‘ परिभाषालाई व्याख्या गर्न थाले, ‘शरीरको कुनै भागमा पलाएको, वा बढेको मासुको कोष शरीरको त्यही भागको मासुका कोषसँग मिल्दैन भने त्यो क्यान्सर हो ।‘ मान्छेको शरीरमा बढ्ने एउटा कोष पनि कति खतरनाक ! सुईको टुप्पोले पार्ने प्वालमा मात्रै लाखौँ कोष अटाउँछन् भन्छन् उनी । यति सानो चिजले पनि व्यक्ति, समाज र सारा विश्वलाई नै असर पार्न सक्ला र ? डा. बुडाथोकी भन्छन्, ‘यो विश्वका लागि चुनौती हो । एउटा कोषको असाधारण वृद्धिले संसार हल्लाएको छ । विश्व स्वास्थ्य संगठनको प्रतिवेदनअनुसार क्यान्सरले प्रत्येक दिन २० हजार मानिस यमलोक जान्छन् ।‘
मेरा मनमा चिसो पस्यो । प्रत्येक दिनका अखबारका पाना क्यान्सरको उपचारका लागि सहयोगको याचनाले रंगिएकै छन् । संसारलाई पर छोडेर मैले बुढाथोकी डाक्टरसाबलाई नेपालकै क्यान्सर-खबर सोधेँ । गम खाँदै भने- ‘नेपालमा ७० हजार क्यान्सरका रोगी छन्, प्रत्येक वर्ष ३० हजार नेपालीसँग क्यान्सरले नाता जोड्छ ।‘ मैले बोल्न नपाउँदै उनले अर्को तथ्यांक राखे, ‘प्रत्येक वर्ष १५ देखि २० हजार नेपालीको क्यान्सरले मृत्यु हुन्छ ।‘ बाबै ! मेरो मुटु काँप्यो । हैन, १० वर्षे सशस्त्र द्वन्द्वमा पनि जम्मा १३ हजार नेपालीले मात्रै ज्यान गुमाएका थिए । सशस्त्र लडाइँभन्दा पनि यो क्यान्सर पो भयानक रै‘छ । हामी बारम्बार ‘द्वन्द्वको पीडा‘ भन्दै छौँ । तर, यति भयानक पीडाबारे खोइ त चर्चा भएको ? यो कुरा आमनेपालीलाई थाहा छ होला त ?
म यस्तो मर्ने र मारिने दर्दनाक प्रसंगबाट उनको निजी जीवनमा फर्कें । दाङको घोराही नगरपालिका- ७, सेराईमा ३७ वर्षअगाडि जन्मेका रहेछन् प्रकाश बुढाथोकी । आफ्नो नामका अगाडि डा. झुन्डिएला भन्ने लागेकै थिएन रे उनलाई । ‘साधारण परिवारको मान्छे, मेडिकल पढ्न सक्ने त आसै गरेको थिइनँ,’ बुढाथोकीले बाल्यकाल सम्झे । मिहिनेती र अब्बल विद्यार्थी प्रकाश नौ वर्षअघि डाक्टर भएर नेपाल र्फकंदा बल्ल थाहा भयो, ‘लौ, डाक्टर पो भइयो ।‘ उनले सधैं छात्रवृत्तिमा पढे । कलेजको पढाइ होस् या भारतमा चकित्साविज्ञान पढ्दा, सधैं छात्रवृत्ति । ‘अहिले पनि स्कलरसिपमै पढ्दै छु,’ अलिकति उत्साही स्वरमा चीनमा अध्ययन गरिरहेको जानकारी दिए उनले ।
प्रायः डाक्टरहरू राजधानीको खाल्डोभन्दा बाहिर जाँदैनन् । जोडतोडले उफ्रिहाले पनि विराटनगर, पोखरा, बुटबल । धेरै भए नेपालगन्जसम्म पुग्छन् । पहाडतिर त जाँदै जाँदैनन्, झन् गाउँघरसँग त एलर्जी नै हुन्छ डाक्टरसाबहरूलाई । सबैले यस्तो गुनासो गरेको पाइन्छ । त्यही जिज्ञासा राख्न मात्रै खोजेको थिएँ, फ्याट्ट भनिहाले, ‘नेपालका विभिन्न स्थानमा एक हजार १९ ओटा क्यान्सर उपचार शिविरमा पुगेको छु ।‘ बाफ रे बाफ ! नौ वर्षमै यति धेरै शिविरमा ? नपत्याई सुखै पाइएन । ‘पचहत्तरै जिल्लामा पुगेको छु,’ गर्वसाथ भने, ‘देशैभरि घुमेको छु ।‘ एक हजार दुई सय १९ क्यान्सर शिविरमा उनले उपचार गरेका रोगीको संख्या त कति हो कति । पुनर्जीवन दिएका रोगीहरूको संख्यासमेत उनलाई ठ्याक्कै याद छैन ।
डा. बुढाथोकी पुगेका अधिकांश शिविर गाउँमै सञ्चालन भएका छन् । ‘सहरमा त चार सयजति होलान्,’ डाक्टरसाबले मुस्कुराउँदै भने, ‘अरू सबै गाउँमै हुन् ।‘ कस्तो छ त गाउँसँग क्यान्सरको नाता ? डाक्टरसाब एक्कासि मलीन भए । गाउँका पोकापुन्तुरा फुकाल्न थाले, ‘जनचेतना छैन, अशिक्षित छन्, गरिब छन्, रोगका बारेमा जानकारी छैन । स्वास्थ्य संस्थामा जाँदैनन्, कसैले जानकारी पनि दिँदैन ।‘ गाउँको यथार्थ एकहोरो ओकल्न थाले, ‘अनि कस्तो भनूँ, म गाउँको अवस्था ?’ उनले उल्टै मैतिर फर्केर प्रतिप्रश्न गरे । डा. बुढाथोकी पहाडी जिल्लाका गाउँघरमा क्यान्सरको अनुहार ससम्झिँदा झस्किन्छन् रे । झन् सुदूरपश्चिमका गाउँघर सम्झँदा त डाक्टरसाबको ब्लडप्रेसर नै बढेर आउँछ । ‘साँच्चिकै भयानक अवस्था छ,’ उनले गुनासो पनि गरे, ‘कसैले हेर्या‘छैन, सरकारले पनि वास्ता गरेको छैन ।‘
सुदूरपश्चिम मात्रै हैन अधिकांश पहाडी जिल्लाका गाउँघरमा क्यान्सर भएको थाहा पाए पनि उपचारै गराउँदैनन् रे ! ‘महिलालाई श्रीमान्, सासू-ससुराको अनुमति चाहिन्छ, उनीहरू सामान्य अवस्थामा अनुमति दिँदैनन् । लाज मानेर पनि उपचार गराउँदैनन्,’ डाक्टरसाबले भेटाएको गुह्य कुरा भने । उनले एक रोचक प्रसंग कोट्याए । दुई वर्षअघि क्यान्सरसम्बन्धी शिविरकै क्रममा उनी रसुवा पुगेका थिए । त्यहाँ उनले एकजना महिलाको उपचार गरेछन् र शिविरमै औषधी दिएछन् । ती महिलाले औषधी त्यहाँ नखाएर घर लगिछन् । घरमा श्रीमान्, सासू-ससुरा र छिमेकी बसेछन् । धामीझाँक्री बोलाएर देउतालाई सोधेछन् । जब देउताले खाऊ भन्यो अनि मात्रै ती महिलाले औषधी खाइछिन् । यो कथा अर्को दिन तिनै महिलाले डाक्टरसाबलाई सुनाएपछि उनी बोल्नै सकेनन् रे ।
क्यान्सर क-कसलाई के कारणले लाग्छ भनेर मैले सोधेँ । ‘महिलामा सबैभन्दा बढी स्तन र पाठेघरको क्यान्सर हुन्छ । पुरुषहरूमा मुख, घाँटी, फोक्सोको क्यान्सर । बालबालिकालाई रगत र आँखाको क्यान्सरले बढी सताउँछ । तर, कोही पनि समयमै उपचार गराउँदैनन् ।‘ डाक्टरसाबले सुनाए,- ‘चौथो अर्थात् अन्तिम अवस्थामा मात्रै उपचार गर्न आउँछन् अनि मृत्युको विकल्प हुँदैन ।‘ डाक्टरसाबका अनुसार अहिले एक सय किसिमका क्यान्सर देखिएका छन् । पुरुषमा हुने अधिकांश क्यान्सर सुर्ती तथा सुर्तीजन्य पदार्थको सेवनले हुन्छ । बालबालिकामा जेनेटिक क्यान्सर देखिएको छ ।‘
हलमा होहल्ला अलि बढी हुन थालेको थियो । म नजिकै सरेर सोधेँ, ‘महिलामा बढी कस्तो क्यान्सर देखिन्छ नि डाक्टरसाब ?’ ‘धेरै जनासँग यौनसम्पर्क गर्दा पाठेघरको क्यान्सर हुन्छ । असुरक्षित यौनसम्पर्क पनि क्यान्सरको अर्को कारण हो । टिनएज नकाट्दै (बीस वर्षमुनि) यौनसम्पर्क गरे क्यान्सरले झन् च्याप्छ ।‘ डाक्टरसाबले सरसर्ती भने, ‘यौनसम्पर्क नगर्दा पनि क्यान्सर हुन्छ ।‘ म झस्किएँ । कतै मैले गलत त सुनिनँ ? कान तीखो पारेर सुन्न प्रयत्न गर्दै मसिनो स्वरमा मैले फेरि सोधेँ, ‘साँच्चै हो डाक्टरसाब ?’ ‘हो, साँच्चै हो । टिनएज पारे गरेपछि यौनसम्पर्क नगर्ने हो भने क्यान्सर हुन्छ,’ चर्को स्वरमा उनले भने, ‘प्राकृतिक नियमविपरीतका हरेक कामले क्यान्सर निम्त्याँउछ ।‘ डाक्टरसाब भन्दै थिए, ‘टिनएजपछि यौनसम्पर्क नगर्दा महिलामा स्तन र पाठेघरको मुखको क्यान्सर हुन्छ । शारीरिक सम्बन्ध नराख्दा पाठेघरको मुखको मासु चल्न नपाउने भएकाले क्यान्सर हुन्छ । अनि, स्तन चल्न नपाए स्तनको क्यान्सर हुन्छ ।‘ -फेसबुकमा ‘आई एम भर्जिन, एन्ड एम प्राउड अफ इट‘ भन्ने ग्रुपको यादले म फेरि झस्किएँ ।
कार्यक्रमकै बीचमा कुराकानी गर्ने मेसो मिलाएकाले समयको चाप बढ्दै गएको थियो । तैपनि, उपचारपद्धतिका बारेमा कुरा गर्न मन थियो । तर, डाक्टरसाहेब भने क्यान्सरविरुद्धको अभियानबारे चर्चा गर्न थाले । जहाँ गयो, त्यहीँ कार्यक्रम गर्न लगाउँदै क्यान्सरबारे जानकारी दिँदै हिँड्नु डाक्टरसाबको स्वाभाव नै बनिसकेको रहेछ । एक सय २० स्थानमा आफैंले कार्यक्रम गरे रे ! ४ फेब्रुअरी चिप्ले पनि त्यसकै अवसरमा डाक्टरसाबले नै कार्यक्रम गर्न लगाएका रै‘छन् । थोरै आक्रोश मिसाएर डाक्टरसाबले भने, ‘सरकार केही गर्न सक्दैन । उसलाई झाडापखाला, रुघाखोकी, जुका, दादुरा आदि-इत्यादिले छुट्कारा दिएकै छैन । क्यान्सरतिर कसरी लागोस् ?’
उनले आक्रोशको भाला युवातिर पनि तेस्र्याए, ‘अब पढेलेखेका हामीजस्ताले जनचेतना फैलाउनुपर्छ । आफ्नो वरिपरि जानकारी दिने, उपचार गर्न जाऔँ भनिदिने गरे पनि पुग्छ ।‘ हलमा बज्ने थपडीसँगै उनको क्यान्सरसँगको अन्तरंग झांगिदै आयो । डाक्टरसाबले एउटा अर्को रोचक प्रसंग झिके । दुई वर्षअघि उनी क्यान्सर शिविरकै क्रममा मुस्ताङ पुगेका रहेछन् । उनले क्यान्सरपीडित ९२ वर्षीया वृद्धाको उपचार गरेछन् । उपचार गर्दा वृद्धाले भनिन् रे, ‘आम्मै ! मर्नुअगाडि डाक्टरसाप पो देखेँ । मर्न नदिने डाक्टरसाप पनि मान्छे नै हुँदा रै‘छन् ।‘ उनै डाक्टरसाबले अहिले पनि ओठमा मन्द मुस्कान छरे । र भने, ‘हेरौँ न, हाम्रो अवस्था कति दर्दनाक छ ।‘
टिनटिन घन्टी बजेको थिएन । तैपनि, समय सकियो । उठ्नै लाग्दा डाक्टरसाबले थपे, ‘भाइ यो पनि लेख्नुस् । अब सरकार र एनजिओ-आइएनजिओको भर कति पर्ने ? हामीले पनि केही गर्ने हो कि ?’क-कसले के-के गर्ने भन्ने तालिका बनाउन पाएको भए कति जाती हुन्थ्यो होला । तर, सामान्य उपचारपद्धतिका बारेमा पनि कुरा गर्नै नपाई छोटो समयले हामीलाई छुट्टनि आदेश दियो
श्रीमान नहुदाँ परपुरुषसँग यौनसर्म्पर्क राख्नैपर्ला ?
पर पुरुषसँग यौनसर्म्पर्क राख्नैपर्ला ?
अध्ययनहरूले नियमित यौनसर्म्पर्क गर्ने व्यक्ति आङ्खनो नियमित साथीसँग छुट्टिएर लामो समयसम्म बस्दा यौनचाहना पूरा गर्ने वैकल्पिक उपायका रूपमा अर्को व्यक्तिसँग सर्म्पर्क राख्ने गरेको देखाएको छ । तपाईंले आङ्खनो इच्छा पूरा गर्न त्यस्तो सम्बन्ध बनाउनुभएको देखिन्छ । यस्तो हो
भने तपाईंको श्रीमान्लाई पनि त्यस्तो इच्छा हु ने र उनले पनि सर्म्पर्क राख्ने सम्भावनालाई नकार्न सकिँदैन । यौनसन्तुष्टि पूरा गर्ने कुरा जैविक
दृष्टिकोणले स्वाभाविक भएर मात्र पुग्दैन । मुख्य कुरा विवाह-बन्धनमा बाँधिनु सामाजिक उत्तरदायित्व बोक्नु पनि हो । अर्कातिर विवाह सम्बन्धभन्दा बाहिरको यस्तो सम्बन्धपछि श्रीमान् वा परिवारका अन्य सदस्यले थाहा पाएको स्थितिमा तपाईंको यो सम्बन्धलाई मात्र होइन, तपार्इंलाई नै परिवारमा स्वीकार नगर्ने स्थिति रहन सक्छ । अहिले सन्तान जन्मिसकेको स्थितिमा कुनै पनि कदम चाल्नुअघि सन्तान, श्रीमान्, घर अनि माइतीतिरको परिवार अनि सबैभन्दा महइभ्वपूर्ण त तपाईं आफैंलाई कस्तो असर पर्ला भनेर सोच विचार गर्नु पर्ने हुन्छ ।
हस्तमैथुन यौन सन्तुष्टिको राम्रो विकल्प हो । तपाईंले भाइब्रेटरको कुरा उल्लेख गर्नु भएको छ । तपाईंलाई पक्कै अनुभव हो ला कि त्यसले यौन
चरमसुखमा पुग्न सहयोग नै गर्छ ।
के मुखमैथुन अप्राकृतिक हो ?
एक व्यक्तिको यौन अङ्ग अर्को व्यक्तिको मुखको सर्म्पर्कमा ल्याई गरिने क्रियाकलापलाई नै मुखमैथुन भनिन्छ । परापूवकालमा वात्स्यायनले पनि मुखमैथुनका बारेमा वर्णन गरेको पाइन्छ । उनले मुखमैथुनलाई विभिन्न आठ नाम दिई वर्गीकृत गरेका छन् । मु खमैथु न विभिन्न प्र कारले
गरिन्छन् ती हुन् : १। लिङ्ग-मुख मैथुन, २। योनि-मुख मैथुन, ३। गुद्द्वार-मुख मैथुन । मुखमैथुनको चर्चा गर्दा यी सबै प्रकारलाई विचार गर्नुपर्ने हुन्छ ।
मुखमैथुनबाट यौन आनन्द पाउन रुचाउने व्यक्ति वा जोडीहरू यथेष्ट मात्रामा भएका उदाहरण हाम्रो सर्म्पर्कमा आउँछन् ।मानव यौनसर्म्पर्कलाई नियालेर हेर्ने हो भने कतिपय दम्पती तथा यौनजोडीका बीचमा मु खमै थुनको महइभ्वपूर्ण स्थान रहेको पाइन्छ । मुखमैथुनजस्तो यौन क्रियाकलाप स्वस्थकर हो-होइन भन्ने धेरैमा शंका रहेको पाइन्छ । स्वस्थ व्यक्तिका माझ मुखमैथुन गर्नु सुरक्षित हु न्छ ।
योनिरस निल्दा खराबी हुन्छ ?
स्वस्थ व्यक्तिको योनिरस आफैंमा कुनै हानि वा खराबी गर्ने कुरा हुँदैन । त्यसैले यस्तो योनिरस मुखमा पर्दा वा निलिँदा कुनै हानि गर्दैन । त्यसैगरी
वीर्यमा पनि कुनै खराब गर्ने पदार्थ हुँदैन । कतिपय व्यक्तिलाई मुखमैथुन गर्ने रुचि नहुन सक्छ । योनिरस वा वीर्य निल्न दबाब दिइनु मनासिब होइन । कसै-कसैलाई योनिरस वा वीर्यको स्वाद र गन्ध मन नपर्न सक्छ । यस्तो स्थिति क्षणिक रूपमा वाकवाक लाग्न सक्छ । यौनसर्म्पर्कबाट एचआई भीजस्ता
यौनरोग र्सन सक्छन् । यो कुरा लिङ्ग-योनि मैथुन वा यौनसर्म्पर्कमा मात्र लागू हुने होइन । यदि यौनसर्म्पर्कमा संलग्न व्यक्तिमध्ये कसैमा यौनरोग छ भने र्सन सक्छ । तपाईंले लिङ्ग-योनि यौनसर्म्पर्कमा मात्र कन्डम लगाएर पुग्दैन । यदि यौनरोग छ भने राम्रोसँग उपचार गराएपछि मात्र यस्तो क्रियाकलापमा सरिक हुनु बेस हुन्छ । यदि यौनसाथीमध्ये कसैलाई यौनरोग लागेको शंका छ भने पनि यसलाई सुरक्षित बनाउनु आवश्यक छ । मुखमैथुन गर्दा कन्डम अथवा डेन्टल ड्याम रबरको पातलो चारपाटे टुक्रा० को प्रयोगबाट यसलाई सुरक्षित बनाउन सकिन्छ ।
कालो किन भएको होला ?
तपाईलाई महिला यौनाङ्गको स्वरूपका सम्बन्धमा थाहा छ भने भगक्षेत्रमा भगोष्ठहरू हुन्छन् । बाहिरतिरको एक जोडी भगोष्ठलाई ठूलो भगोष्ठ
भनिन्छ भने भित्रतिरकोलाई सानो भगोष्ठ भनिन्छ । अन्य केही छालाको तुलनामा यसको छाला केही कालो नै हुन्छ । त्यसबाहेक बारम्बार संक्रमण वा
अन्य कारणले शोथ भए वा छालाका अन्य केही अवस्थामा कालोपन बढ्न सक्छ ।
अध्ययनहरूले नियमित यौनसर्म्पर्क गर्ने व्यक्ति आङ्खनो नियमित साथीसँग छुट्टिएर लामो समयसम्म बस्दा यौनचाहना पूरा गर्ने वैकल्पिक उपायका रूपमा अर्को व्यक्तिसँग सर्म्पर्क राख्ने गरेको देखाएको छ । तपाईंले आङ्खनो इच्छा पूरा गर्न त्यस्तो सम्बन्ध बनाउनुभएको देखिन्छ । यस्तो हो
भने तपाईंको श्रीमान्लाई पनि त्यस्तो इच्छा हु ने र उनले पनि सर्म्पर्क राख्ने सम्भावनालाई नकार्न सकिँदैन । यौनसन्तुष्टि पूरा गर्ने कुरा जैविक
दृष्टिकोणले स्वाभाविक भएर मात्र पुग्दैन । मुख्य कुरा विवाह-बन्धनमा बाँधिनु सामाजिक उत्तरदायित्व बोक्नु पनि हो । अर्कातिर विवाह सम्बन्धभन्दा बाहिरको यस्तो सम्बन्धपछि श्रीमान् वा परिवारका अन्य सदस्यले थाहा पाएको स्थितिमा तपाईंको यो सम्बन्धलाई मात्र होइन, तपार्इंलाई नै परिवारमा स्वीकार नगर्ने स्थिति रहन सक्छ । अहिले सन्तान जन्मिसकेको स्थितिमा कुनै पनि कदम चाल्नुअघि सन्तान, श्रीमान्, घर अनि माइतीतिरको परिवार अनि सबैभन्दा महइभ्वपूर्ण त तपाईं आफैंलाई कस्तो असर पर्ला भनेर सोच विचार गर्नु पर्ने हुन्छ ।
हस्तमैथुन यौन सन्तुष्टिको राम्रो विकल्प हो । तपाईंले भाइब्रेटरको कुरा उल्लेख गर्नु भएको छ । तपाईंलाई पक्कै अनुभव हो ला कि त्यसले यौन
चरमसुखमा पुग्न सहयोग नै गर्छ ।
के मुखमैथुन अप्राकृतिक हो ?
एक व्यक्तिको यौन अङ्ग अर्को व्यक्तिको मुखको सर्म्पर्कमा ल्याई गरिने क्रियाकलापलाई नै मुखमैथुन भनिन्छ । परापूवकालमा वात्स्यायनले पनि मुखमैथुनका बारेमा वर्णन गरेको पाइन्छ । उनले मुखमैथुनलाई विभिन्न आठ नाम दिई वर्गीकृत गरेका छन् । मु खमैथु न विभिन्न प्र कारले
गरिन्छन् ती हुन् : १। लिङ्ग-मुख मैथुन, २। योनि-मुख मैथुन, ३। गुद्द्वार-मुख मैथुन । मुखमैथुनको चर्चा गर्दा यी सबै प्रकारलाई विचार गर्नुपर्ने हुन्छ ।
मुखमैथुनबाट यौन आनन्द पाउन रुचाउने व्यक्ति वा जोडीहरू यथेष्ट मात्रामा भएका उदाहरण हाम्रो सर्म्पर्कमा आउँछन् ।मानव यौनसर्म्पर्कलाई नियालेर हेर्ने हो भने कतिपय दम्पती तथा यौनजोडीका बीचमा मु खमै थुनको महइभ्वपूर्ण स्थान रहेको पाइन्छ । मुखमैथुनजस्तो यौन क्रियाकलाप स्वस्थकर हो-होइन भन्ने धेरैमा शंका रहेको पाइन्छ । स्वस्थ व्यक्तिका माझ मुखमैथुन गर्नु सुरक्षित हु न्छ ।
योनिरस निल्दा खराबी हुन्छ ?
स्वस्थ व्यक्तिको योनिरस आफैंमा कुनै हानि वा खराबी गर्ने कुरा हुँदैन । त्यसैले यस्तो योनिरस मुखमा पर्दा वा निलिँदा कुनै हानि गर्दैन । त्यसैगरी
वीर्यमा पनि कुनै खराब गर्ने पदार्थ हुँदैन । कतिपय व्यक्तिलाई मुखमैथुन गर्ने रुचि नहुन सक्छ । योनिरस वा वीर्य निल्न दबाब दिइनु मनासिब होइन । कसै-कसैलाई योनिरस वा वीर्यको स्वाद र गन्ध मन नपर्न सक्छ । यस्तो स्थिति क्षणिक रूपमा वाकवाक लाग्न सक्छ । यौनसर्म्पर्कबाट एचआई भीजस्ता
यौनरोग र्सन सक्छन् । यो कुरा लिङ्ग-योनि मैथुन वा यौनसर्म्पर्कमा मात्र लागू हुने होइन । यदि यौनसर्म्पर्कमा संलग्न व्यक्तिमध्ये कसैमा यौनरोग छ भने र्सन सक्छ । तपाईंले लिङ्ग-योनि यौनसर्म्पर्कमा मात्र कन्डम लगाएर पुग्दैन । यदि यौनरोग छ भने राम्रोसँग उपचार गराएपछि मात्र यस्तो क्रियाकलापमा सरिक हुनु बेस हुन्छ । यदि यौनसाथीमध्ये कसैलाई यौनरोग लागेको शंका छ भने पनि यसलाई सुरक्षित बनाउनु आवश्यक छ । मुखमैथुन गर्दा कन्डम अथवा डेन्टल ड्याम रबरको पातलो चारपाटे टुक्रा० को प्रयोगबाट यसलाई सुरक्षित बनाउन सकिन्छ ।
कालो किन भएको होला ?
तपाईलाई महिला यौनाङ्गको स्वरूपका सम्बन्धमा थाहा छ भने भगक्षेत्रमा भगोष्ठहरू हुन्छन् । बाहिरतिरको एक जोडी भगोष्ठलाई ठूलो भगोष्ठ
भनिन्छ भने भित्रतिरकोलाई सानो भगोष्ठ भनिन्छ । अन्य केही छालाको तुलनामा यसको छाला केही कालो नै हुन्छ । त्यसबाहेक बारम्बार संक्रमण वा
अन्य कारणले शोथ भए वा छालाका अन्य केही अवस्थामा कालोपन बढ्न सक्छ ।
प्रेम अभिव्यक्तिमा यौनको भूमिका
भनिन्छ, प्रेम गरिंदैन आफै हुन्छ । यदि यो कुरा सत्य हो भने प्रेम गरिसकेपछि त्यो सम्बन्धलाई कायम राख्नु निवार्ह गर्नु र अघि बढाउनु सरल कार्य होइन । कहिले मनको आवश्यकताले प्राथमिकता पाउँछ त कहिले शारीरिक चाहनाले महत्व पाउँछ । यस्तो परिस्थितिमा प्रेम लाई स्थायित्व पर्दान गर्नुपनि एउटा कला हो । प्रेमलार्इ सदा यौवन अवस्थामा राख्न 'यौन सम्पर्क' को आवश्यकता पर्छ, तर कसरी यसलाई बुझ्न वास्तविक एवं गहिरो अर्थलाई राम्रोसँग बुझ्नु आवश्यक छ । यौन सम्पर्कले व्यक्तिको कामकुता एवम् प्रेम दुवैलाई दर्शाउछ ।
किनकि केही व्यक्तिका लागि यौन सम्पर्क आफ्नो प्यास मेटाउने माध्यम हो भने धेरैका लागि यौन सम्पर्क प्रेम अभिव्यक्तिको माध्यम । यी सबैबाट फरक एउटा सोच पनि छ, त्यो हो प्रेम नै यौन सम्पर्क हो वा यौन सम्पर्क नै प्रेम हो ।
स्त्री-पुरुष यौनसम्बन्धलाई लिएर एक विपरीत सिद्धान्त र मनोविज्ञान पनि व्याप्त छ । स्त्री-पुरुषको यौनसम्बन्धसित जोडिएको सिद्धान्तअनुसार 'पुरुष यौनसर्म्पर्क गर्नका लागि महिलासित प्रेम गर्छ भने महिला पुरुष प्रेम प्राप्त गर्न यौनसम्पर्कका लागि तयार हुन्छिन् । यसबाहेक पनि प्रेमका बारेमा स्त्री-पुरुषमा फरक-फरक व्यवहार देख्न पाइन्छ । भनिन्छ, यदि पुरुषको कार्य-व्यवसाय ठीक रूपमा चलिरहेको छ भने मात्र उसले आफ्नो प्रेम सम्बन्धलार्इ ठीक ढगं बाट निर्वाह गर्न सक्छ, त्यसमा समय दिन सक्छ, तर महिला भने आफ्नो काम तब मात्रै ठीक ढंगबाट गर्न सक्षम हुन्छिन् जब उनको प्रेम सम्बन्ध सुमधुर हुन्छ । यी कुराबाट के पुष्टि हुन्छ भने प्रेम र यौन सम्पर्क दुवैलाई निवार्ह गर्नुपनि एउटा कला हो । यद्यपि यौन सम्पर्कप्रति सोंच, यसको परिभाषा, उमेर, परिस्थिति एवं आवश्यकता-अनुसार परिवर्तित हुन्छ । कसैका लागि यौनसम्पर्क सन्तान उत्पादनको माध्यम हुन सक्छ त कसैका लागि देह सन्तुष्टी प्राप्त गर्ने आधार । केही पुरुष के सोच्छन् भने राम्रो यौन सम्बन्धबाट महिलाको मन जित्न सकिन्छ, कोही यसबाट महिलालाई काबुमा राख्न सकिन्छ भन्ने मान्छन् । कैयन् के पनि सोच्छन् भने शारीरिक सम्बन्धविना स्त्री-परुषबीच प्रेम रहन सक्दैन, तर वास्तवमा यौनसम्पर्क प्रेमको एउटा महत्वपूर्ण पक्ष हो तर प्रेमको सर्वोपरि भने होइन । विना यौनसम्पर्क पनि प्रेम सम्भव छ, तर प्रेम विना यौन सम्पर्क सम्भव छैन । यदि हुन्छ भने त्यो शारीरिक आवश्यकताको पुर्ति हो, वासना हो, अपराध वा बलात्कारजस्तो कुकर्म । यौन सम्पर्कको प्रेमसँग अत्यन्तनजिकको सम्बन्ध रहेकाले धेरैको नजरमा यो या त प्रेमको पयार्य बनको छ वा त्यसको परिभाषा । जबकि यौनसर्म्पकको सम्बन्ध तन सँगै मन सँगपनि हुन्छ । मनोविज्ञहरूका अनुसार यौनसम्पर्क शारीरिक क्रिया भए पनि यसको सम्बन्ध मनसित हुन्छ । बिना मन यौनसर्म्पकलाई सफल र आनन्दायक बनाउन सकिंदैन र मन को तन्दुरुस्ती एवं स्वस्थताका लागि आवश्यक हुन्छ आपसी सम्बन्धमा प्रेम, किनभने प्रेम भए मात्र आफ्नोपनको भावना जागृत हुन्छ र तब यौनसम्पर्क बाध्यता हुँदैन, आवश्यक हुन्छ र आनन्दपूर्ण पनि । यौनसम्पर्क फूलको सुगन्धजस्तै हो । फुल छ भने सुगन्ध आफै फैलन्छ । फूल छैन भने सुगन्धको पनि सम्भावना हुदैन । अतः “जहाँ प्रेम छ त्यहाँ यौनसम्पर्कले त्यो प्रेमको अभिव्यक्तिको काम गर्छ ।“ यौनसम्पर्क, प्रेमको मुक भाषा हो । जहाँ व्यक्तिले आफ्नो साथीलाई शब्दमा बोलेर आफ्नो भावना अभिव्यक्त गर्दैन, स्पर्शको माध्यमबाट व्यक्त गर्छ । यौन सम्पर्कको अर्थ मात्र सम्भोग गर्नु होइन । यो शरीरको त्यो आनन्दसँग पनि जोडिएको छ जुन एक शरीरलाई अर्को शरीरबाट प्राप्त हुन्छ । चाहे त्यो चुम्बन होस् वा आलिंगन, काखमा टाउको राखेर सुत्नु होस् वा गालालाई सुम्सुम्याउनु, एक-अर्कासँगको सानो स्पर्शले पनि प्रेम उत्पन्न गर्छ । जहाँ प्रेम हनु छ, त्यहाँ समर्पण र अधिकार हुन्छ । जब व्यक्तिले कसैलाई प्रेम गर्छ, तब उसले उक्त व्यक्तिलाई पूर्ण रूपमा पाउने चाहना राख्छ । उसको तनमनमा व्यक्तिको अधिकार रहन्छ । मनको आवश्यकता मनबाटै पुर्ति हुन्छ तर शरीरको आवश्यकता मनबाट पुर्ति हुन सक्दैन । शरीरको यही प्यास मेटाउने कार्य नै यौनसम्पर्क हो । परन्तु कसैको पनि शारीरिक कामना गर्नुपुर्व उसको मनलार्इ वरण गर्नु आवश्यक छ । सर्वप्रथम साथीको चाहना बुझेर उसको मन जित्नु पर्छ ।
उसको आवश्यकता र इच्छा बुझ्नुपर्छ । उसको सम्मान र आकांक्षाको ख्याल गर्नु पर्छ । त्यसपश्चात् मात्र यौन सम्पर्कको कामना गर्नु उचित हुन्छ । यौन सम्पर्कलाई नै प्रेमको खोल ओढाएर प्रेमको गित गाउनु वेइमानी हो, धोका हो ।
शरीरको आकर्षणले एक-अर्कालाई क्षणिक आनन्द दिन सक्छ तर आपसी सम्बन्धमा स्थायित्व प्रदान गर्न सक्दैन । जहाँ यौनसम्पर्क सम्बन्ध गौण हुन्छ, कहिलेकाहीं त्यही यौनसम्पर्क प्राथमिक पनि हुन्छ । वैवाहिक जीवनमा यौनसम्पर्कको कमीले कैयन अवस्थामा आपसी तनाव, झगडा वैमनस्यता सिजर्ना गर्छ तर प्रेममा कमी नआउन सक्छ तर्सर्थ यौन सम्पर्कको अति वा कमी दुवै प्रेम एवम आपसी सम्बन्धका लागि घातक हुन्छ । व्यक्तिको लिंग उसको शरीरको मध्यभागमा हुन्छ । जहाँबाट उसको शरीरलाई दुई बराबर भागमा बाँड्न सकिन्छ । यसैगरी यसको भोग पनि सन्तुलित मात्रामा गर्नु आवश्यक छ, अथार्त प्रेम र यौन सम्पर्कका बीच सन्तुलन हुनुपर्छ । यौनसम्पर्क त्यहीं हुनु पर्छ जहाँ प्रेम छ, किनकि यौन सम्पर्क प्रेमको विस्तारित रूप हो र प्रेमको अभिव्यक्ति नै यौनसम्पर्क हो । यो प्रेमको एक महत्वपूर्ण पक्ष हो तर समग्र प्रेमको स्वरुप भने होइन ।
प्रेममा यौन सम्पर्क धेरै कुरा हो तर सबै कुरा होइन । प्रेम छ भने यौनसम्पर्क प्रसाद सरह अनुभव हुन्छ, प्रेम छैन भने यौन सम्पर्क व्यापार सरह हुन पुग्छ । जहाँ शब्दले हार खान्छ त्यहाँ यौनसम्पर्कले शब्दको कार्य गर्छ । ति-पत्नी वा प्रेमी-प्रेमिकाबीच जे-जति अव्यक्त रहन्छ, यौनसम्पर्कले त्यसलाई पूर्ण रूपमा व्यक्त गरिदिन्छ । यौनसम्पर्क अन्त्यन्त संवेदनशील कुरा हो । कहिले यसबाट बिग्रिएको कुरा बन्न मद्दत प्राप्त हुन्छ भने कहिले सुमधुर सम्बन्ध पनि धरापमा पर्छ । दाम्पत्य जीवनमा यौनसम्पर्कको भुमिका त्यही हो जसरी तरकारीमा नुनको भूमिका त्यस्तै हुन्छ जस्तो तरकारीमा नुनको भुमिका मात्रा तल-माथि भए तरकारी वेस्वादको हुन पुग्छ । यौन सम्पर्क आवश्यक छ, यो प्रेमको महत्वपूर्ण पक्ष हो जसको माध्यमबाट युगल जोडीले आफ्नो प्रेमलाई अभिव्यक्त गर्छन् र आपसी सम्बन्धलाई अझ प्रगाढ एवं मजबुत बनाउन सक्छन ।
किनकि केही व्यक्तिका लागि यौन सम्पर्क आफ्नो प्यास मेटाउने माध्यम हो भने धेरैका लागि यौन सम्पर्क प्रेम अभिव्यक्तिको माध्यम । यी सबैबाट फरक एउटा सोच पनि छ, त्यो हो प्रेम नै यौन सम्पर्क हो वा यौन सम्पर्क नै प्रेम हो ।
स्त्री-पुरुष यौनसम्बन्धलाई लिएर एक विपरीत सिद्धान्त र मनोविज्ञान पनि व्याप्त छ । स्त्री-पुरुषको यौनसम्बन्धसित जोडिएको सिद्धान्तअनुसार 'पुरुष यौनसर्म्पर्क गर्नका लागि महिलासित प्रेम गर्छ भने महिला पुरुष प्रेम प्राप्त गर्न यौनसम्पर्कका लागि तयार हुन्छिन् । यसबाहेक पनि प्रेमका बारेमा स्त्री-पुरुषमा फरक-फरक व्यवहार देख्न पाइन्छ । भनिन्छ, यदि पुरुषको कार्य-व्यवसाय ठीक रूपमा चलिरहेको छ भने मात्र उसले आफ्नो प्रेम सम्बन्धलार्इ ठीक ढगं बाट निर्वाह गर्न सक्छ, त्यसमा समय दिन सक्छ, तर महिला भने आफ्नो काम तब मात्रै ठीक ढंगबाट गर्न सक्षम हुन्छिन् जब उनको प्रेम सम्बन्ध सुमधुर हुन्छ । यी कुराबाट के पुष्टि हुन्छ भने प्रेम र यौन सम्पर्क दुवैलाई निवार्ह गर्नुपनि एउटा कला हो । यद्यपि यौन सम्पर्कप्रति सोंच, यसको परिभाषा, उमेर, परिस्थिति एवं आवश्यकता-अनुसार परिवर्तित हुन्छ । कसैका लागि यौनसम्पर्क सन्तान उत्पादनको माध्यम हुन सक्छ त कसैका लागि देह सन्तुष्टी प्राप्त गर्ने आधार । केही पुरुष के सोच्छन् भने राम्रो यौन सम्बन्धबाट महिलाको मन जित्न सकिन्छ, कोही यसबाट महिलालाई काबुमा राख्न सकिन्छ भन्ने मान्छन् । कैयन् के पनि सोच्छन् भने शारीरिक सम्बन्धविना स्त्री-परुषबीच प्रेम रहन सक्दैन, तर वास्तवमा यौनसम्पर्क प्रेमको एउटा महत्वपूर्ण पक्ष हो तर प्रेमको सर्वोपरि भने होइन । विना यौनसम्पर्क पनि प्रेम सम्भव छ, तर प्रेम विना यौन सम्पर्क सम्भव छैन । यदि हुन्छ भने त्यो शारीरिक आवश्यकताको पुर्ति हो, वासना हो, अपराध वा बलात्कारजस्तो कुकर्म । यौन सम्पर्कको प्रेमसँग अत्यन्तनजिकको सम्बन्ध रहेकाले धेरैको नजरमा यो या त प्रेमको पयार्य बनको छ वा त्यसको परिभाषा । जबकि यौनसर्म्पकको सम्बन्ध तन सँगै मन सँगपनि हुन्छ । मनोविज्ञहरूका अनुसार यौनसम्पर्क शारीरिक क्रिया भए पनि यसको सम्बन्ध मनसित हुन्छ । बिना मन यौनसर्म्पकलाई सफल र आनन्दायक बनाउन सकिंदैन र मन को तन्दुरुस्ती एवं स्वस्थताका लागि आवश्यक हुन्छ आपसी सम्बन्धमा प्रेम, किनभने प्रेम भए मात्र आफ्नोपनको भावना जागृत हुन्छ र तब यौनसम्पर्क बाध्यता हुँदैन, आवश्यक हुन्छ र आनन्दपूर्ण पनि । यौनसम्पर्क फूलको सुगन्धजस्तै हो । फुल छ भने सुगन्ध आफै फैलन्छ । फूल छैन भने सुगन्धको पनि सम्भावना हुदैन । अतः “जहाँ प्रेम छ त्यहाँ यौनसम्पर्कले त्यो प्रेमको अभिव्यक्तिको काम गर्छ ।“ यौनसम्पर्क, प्रेमको मुक भाषा हो । जहाँ व्यक्तिले आफ्नो साथीलाई शब्दमा बोलेर आफ्नो भावना अभिव्यक्त गर्दैन, स्पर्शको माध्यमबाट व्यक्त गर्छ । यौन सम्पर्कको अर्थ मात्र सम्भोग गर्नु होइन । यो शरीरको त्यो आनन्दसँग पनि जोडिएको छ जुन एक शरीरलाई अर्को शरीरबाट प्राप्त हुन्छ । चाहे त्यो चुम्बन होस् वा आलिंगन, काखमा टाउको राखेर सुत्नु होस् वा गालालाई सुम्सुम्याउनु, एक-अर्कासँगको सानो स्पर्शले पनि प्रेम उत्पन्न गर्छ । जहाँ प्रेम हनु छ, त्यहाँ समर्पण र अधिकार हुन्छ । जब व्यक्तिले कसैलाई प्रेम गर्छ, तब उसले उक्त व्यक्तिलाई पूर्ण रूपमा पाउने चाहना राख्छ । उसको तनमनमा व्यक्तिको अधिकार रहन्छ । मनको आवश्यकता मनबाटै पुर्ति हुन्छ तर शरीरको आवश्यकता मनबाट पुर्ति हुन सक्दैन । शरीरको यही प्यास मेटाउने कार्य नै यौनसम्पर्क हो । परन्तु कसैको पनि शारीरिक कामना गर्नुपुर्व उसको मनलार्इ वरण गर्नु आवश्यक छ । सर्वप्रथम साथीको चाहना बुझेर उसको मन जित्नु पर्छ ।
उसको आवश्यकता र इच्छा बुझ्नुपर्छ । उसको सम्मान र आकांक्षाको ख्याल गर्नु पर्छ । त्यसपश्चात् मात्र यौन सम्पर्कको कामना गर्नु उचित हुन्छ । यौन सम्पर्कलाई नै प्रेमको खोल ओढाएर प्रेमको गित गाउनु वेइमानी हो, धोका हो ।
शरीरको आकर्षणले एक-अर्कालाई क्षणिक आनन्द दिन सक्छ तर आपसी सम्बन्धमा स्थायित्व प्रदान गर्न सक्दैन । जहाँ यौनसम्पर्क सम्बन्ध गौण हुन्छ, कहिलेकाहीं त्यही यौनसम्पर्क प्राथमिक पनि हुन्छ । वैवाहिक जीवनमा यौनसम्पर्कको कमीले कैयन अवस्थामा आपसी तनाव, झगडा वैमनस्यता सिजर्ना गर्छ तर प्रेममा कमी नआउन सक्छ तर्सर्थ यौन सम्पर्कको अति वा कमी दुवै प्रेम एवम आपसी सम्बन्धका लागि घातक हुन्छ । व्यक्तिको लिंग उसको शरीरको मध्यभागमा हुन्छ । जहाँबाट उसको शरीरलाई दुई बराबर भागमा बाँड्न सकिन्छ । यसैगरी यसको भोग पनि सन्तुलित मात्रामा गर्नु आवश्यक छ, अथार्त प्रेम र यौन सम्पर्कका बीच सन्तुलन हुनुपर्छ । यौनसम्पर्क त्यहीं हुनु पर्छ जहाँ प्रेम छ, किनकि यौन सम्पर्क प्रेमको विस्तारित रूप हो र प्रेमको अभिव्यक्ति नै यौनसम्पर्क हो । यो प्रेमको एक महत्वपूर्ण पक्ष हो तर समग्र प्रेमको स्वरुप भने होइन ।
प्रेममा यौन सम्पर्क धेरै कुरा हो तर सबै कुरा होइन । प्रेम छ भने यौनसम्पर्क प्रसाद सरह अनुभव हुन्छ, प्रेम छैन भने यौन सम्पर्क व्यापार सरह हुन पुग्छ । जहाँ शब्दले हार खान्छ त्यहाँ यौनसम्पर्कले शब्दको कार्य गर्छ । ति-पत्नी वा प्रेमी-प्रेमिकाबीच जे-जति अव्यक्त रहन्छ, यौनसम्पर्कले त्यसलाई पूर्ण रूपमा व्यक्त गरिदिन्छ । यौनसम्पर्क अन्त्यन्त संवेदनशील कुरा हो । कहिले यसबाट बिग्रिएको कुरा बन्न मद्दत प्राप्त हुन्छ भने कहिले सुमधुर सम्बन्ध पनि धरापमा पर्छ । दाम्पत्य जीवनमा यौनसम्पर्कको भुमिका त्यही हो जसरी तरकारीमा नुनको भूमिका त्यस्तै हुन्छ जस्तो तरकारीमा नुनको भुमिका मात्रा तल-माथि भए तरकारी वेस्वादको हुन पुग्छ । यौन सम्पर्क आवश्यक छ, यो प्रेमको महत्वपूर्ण पक्ष हो जसको माध्यमबाट युगल जोडीले आफ्नो प्रेमलाई अभिव्यक्त गर्छन् र आपसी सम्बन्धलाई अझ प्रगाढ एवं मजबुत बनाउन सक्छन ।
चरम सुख र महिला शरीर
अधिकांश नवयुवक विवाहपश्चात् शारीरिक सुख प्राप्तिको मानसिकता राख्छन्। श्रीमतीलाई सुखको आभास प्रारम्भ हुनुपूर्व नै सबै कुरा सकिएको हुन्छ। चरम सुखको अनुभूति जीवनको आन्तरिक र रहस्यमय पक्ष भएकाले यस विषयमा उनले अरूसँग सोध्न पनि सक्दैनन्। सोध्ने स्थिति भए पनि उत्तर आइहाल्छ भन्ने अवस्था पनि कमै रहन्छ। धैर्यता अँगाल्ने, प्रतीक्षा गर्ने, सबैसँग सबै कुरा ठीक भैहाल्छ भन्ने सल्लाह र परामर्श बढी पाइन्छ। सही जानकारीको अभावमा उनीहरू गलत मान्यता र धारणाह रूको सञ्जालमा फस्न पुग्छन्। पुरुषले के कुरा बुझ्नुपर्छ भने आन्तरिक सम्बन्धमा महिलाको अनुभव पुरुषको जस्तै प्रारम्भ भएर तुरुन्तै सकिँदैन। तिनमा बिस्तारै प्रारम्भ हुने र लामो समयसम्म प्रेमको आदान-प्रदान भैरहोस् भन्ने चाहना हुन्छ।
यो कुरा आश्चर्यजनक लाग्न सक्छ तर वास्तविकता के हो भने कैयन् महिलालाई वैवाहिक जीवनको लामो समयपछि पनि चरम सुखका बारेमा समुचित र सही जानकारी हुँदैन । अधिकांश पुरुष पनि महिला सन्तुष्टि र अनुभवका बारेमा जान्ने-बुभmने प्रयास गर्दैनन् । दुविधा तथा लाजका कारण अधिकांश महिला यो अनुभवबाट वञ्चित रहेको पाइन्छ । उनीहरू पढ्छन्, सोंच्छन् तर के हुन्छ, कसरी हुन्छ भन्ने बुझ्दैनन् किनभने यसलाई अभिव्यक्त गरेर बुझाउन सकिँदैन, अनुभव र अनुभूतिबाट मात्र महसुस गर्न सकिन्छ । ६ वर्ष पहिले विवाह बन्धनमा बाँधिएका ३० वषर्ीया सीमा र ३५ वषर्ीय समिर डाक्टरकहाँ जाँदा समिरमा केही शारीरिक कमी भएको र आफ्नो वैवाहिक जीवन सन्तुष्टदायक नभएको गुनासो सीमालाई थियो । सम्पूर्ण टेस्ट र एक-दुई सेसनपश्चात् समिरको प्रेम र क्षमतामा कुमै कमी नभएको कुरा पुष्टि भयो । शारीरिक सम्बन्धको सम्पूर्ण कुरा सामान्य देखियो । त्यसपछि भने सीमाको संकोचमा कमी आयो । उनी खुलेर कुरा गर्न थालिन् । कुराकानीका बखत उनले भनिन्- उनको नजिकको आफन्तले बताएअनुसार चरम सुख तब प्राप्त हुन्छ जब सर्बिकसमा भएको युट्रसको टिपमा टप प्राप्त हुन्छ । ६ वर्षको अनुभवमा जुन सुखद् अनुभूति सीमालाई भैरहेको थियो, त्यसलाई इन्जोय गर्नुको साटो उनी त्यो काल्पनिक आनन्दको प्रतीक्षा गरिरहेकी थिइन् जुन निराधार थियो । वास्तविकता के हो भने योनीको एक तिहाइ भाग मात्र संवे दनशील हुन्छ । यसैगरी लिंगको आकारका सम्बन्धमा पनि कैयन् भ्रान्ति छन् । संवेदनशीलता योनीको एक तिहाइ भागमा नै हुने भएकाले सेक्स पोजिसनमा सामान्यभन्दा छोटो आकारको लिंगले पनि चरम सुख प्रदान गर्न सक्छ ।
हाम्रो सामाजिक परिवेशमा महिलाहरूमाथि सानो उमेरमै उनको इज्जत काँच सरह भएको, सेक्स नराम्रो हो, पाप हो जस्ता भावना थुपारिन्छ । सही जानकारी सही ढंगबाट प्राप्त नहुनाले उनीहरू सहवासलाई लिएर एक किसिमको अपराधबोध, ग्लानी वा हीनताको भावना पाल्छन् र यौवनावस्थासम्म आइपुग्दा पनि यो हीनता यथावत् रहन्छ । त्यतिबेला शरीरमा बढ्ने हार्मोन्सले आफ्नो प्रभाव देखाउन थाल्छ र पूरा शरीर स्पर्शलाई लिएर अत्यधिक संवेदनशील हुन्छ । जहाँ एकातिर स्पर्शको कामना बढ्दै जान्छ, त्यहीं अर्कातिर पुरुषको सामिप्यबाट मनमा डर उत्पन्न हुन्छ ।
रहस्यमय अनुभूति
अधिकांश नवयुवक विवाहपश्चात् शारीरिक सुख प्राप्तिको मानसिकता राख्छन् । श्रीमतीलाई सुखको आभास प्रारम्भ हुनुपूर्व नै सबै कुरा सकिएको हुन्छ । चरम सुखको अनुभूति जीवनको आन्तरिक र रहस्यमय पक्ष भएकाले यस विषयमा उनले अरूसँग सोध्न पनि सक्दैनन् । सोध्ने स्थिति भए पनि उत्तर आइहाल्छ भन्ने अवस्था पनि कमै रहन्छ । धैर्यता अँगाल्ने, प्रतीक्षा गर्ने, सबैसँग सबै कुरा ठीक भैहाल्छ भन्ने सल्लाह र परामर्श बढी पाइन्छ । सही जानकारीको अभावमा उनीहरू गलत मान्यता र धारणाहरूको सञ्जालमा फस्न पुग्छन् । पुरुषले के कुरा बुझ्नुपर्छ भने आन्तरिक सम्बन्धमा महिलाको अनुभव पुरुषको जस्तै प्रारम्भ भएर तुरुन्तै सकिँदैन । तिनमा बिस्तारै प्रारम्भ हुने र लामो समयसम्म प्रेमको आदान-प्रदान भैरहोस् भन्ने चाहना हुन्छ । जति स्वतन्त्रतापूर्वक पुरुषले आफ्नो शरीरका माध्यमबाट प्रेम प्रदर्शन गर्छ त्यति नै उसलाई प्राप्त होस् भन्ने चाहना उनमा रहन्छ तर उनले त्यो अवसर प्राप्त गर्दैनन् । यही कारणले गर्दा अधिकांश महिलाको जीवनमा चरम सुखको अनुभव जहिले पनि रहस्यमय रहन्छ । अधिकांश पति-पत्नी यस विषयमा कुराकानी पनि गर्दैनन् ।
कैयन् व्यक्तिमा चरम सुखका सम्बन्धमा अनेकन भ्रान्ति पाइन्छ । चलचित्रको पात्र वा पोर्नो चलचित्रका दृश्य वा सस्ता खालका किताब, पत्रपत्रिकामा विकृत रूपमा प्रस्तुत गरिएको जानकारी यसको कारण हुन्छ । विवाहित संगिनीद्वारा प्रभाव जमाउन बढाई-चढाई गरी व्यक्त गरिएका अनुभवका कारण पनि मनमा डर जन्मन्छ— के उनी आफू पनि संयम गुमाउँछिन् ? के उनी पनि आउट अफ कन्ट्रोल हुन पुग्छिन् ? के उनीबाट आवाज निस्कन्छ ? के उनलाई पनि अद्भूत आनन्द महसुस हुन्छ ? यी भयका कारण कैयन् महिला आफ्ना उत्तेजनात्मक अनुभव रोकेर राख्न बाध्य हुन्छन् । पतिका सामु आफ्नो इमेज खराब नहोस् भन्ने डर महिलामा हुन्छ तर वास्तविकता के हो भने यदि श्रीमती आफ्नो मनबाट डर निकाल्न सक्षम भए श्रीमान्बाट पनि सहयोग प्राप्त हुन्छ र जुन चरम सुख मात्र १५ देखि २० प्रतिशतको उचाइमा अनुभव भएको थियो त्यो शतप्रतिशत हुन पुग्छ । कैयन् अवस्थामा महिला स्वयं आफूलाई के कुराले उत्तेजित गर्छ भन्ने कुरा बुझ्न सक्दैनन् । अतः आफ्नो उत्तेजनाको विन्दु थाहा पाउनुपर्छ र त्यसलाई श्रीमान्समक्ष व्यक्त गर्नुपर्छ । यसबाट फोरप्लेमा सहजता एवं सुविधा प्राप्त हुन्छ ।
सही जानकारी आवश्यक
कैयन् अवस्थामा श्रीमान्-श्रीमती दुवैलाई एकैपटक चरम सुखको अनुभूति हुँदैन तर यसले धेरै फरक भने पार्दैन । महिलालाई एकभन्दा बढीपटक चरम सुखको अनुभव हुन्छ । यस विषयमा महिला सजग हुनुपर्छ र यसलाई सुखद् अनुभव गर्नुपर्छ । मातृत्वको सुख प्राप्त भैसकेपछि महिलामा सहवासप्रति रुचि हुँदैन भन्ने कुरा पनि गलत हो । वास्तवमा शिशुको जन्मपश्चात् चरम सुखको इच्छा अझ बढ्छ किनभने गर्भावस्थापछि योनीमा रहेको नर्व एन्डिङ बढी संवेदनशील हुन्छ । महिला आफूले जे अनुभव गछिर् न् त्यसका सम्बन्धमा उनलाई ज्ञान हुनुपर्छ र यसका बारेमा जान्नु आवश्यक छ । कुन रूपमा र कसरी आफू 'अन' हुन्छ र कुन रूपमा हुँदैन, जानेर आफ्नो सुखलाई बढाउनुपर्छ । स्वयंसित प्रेम गर्नु र आत्मस्वीकृति वैवाहिक जीवनको महत्त्वपूर्ण पक्ष हो । यौन सम्बन्धमा आफ्नो सुखप्रति धेर-थोर स्वार्थी हुनु नराम्रो होइन । वैवाहिक जीवनको प्रारम्भिक समयमा नवयुवाहरू श्रीमतीलाई आफ्नो यौनसुखको साधन मान्छन् तर समय वित्दै जाँदा तिनमा जिम्मेबारीको अनुभूति बढ्छ र उनीहरू आफ्नी श्रीमतीको सन्तुष्टिलाई लिएर अघि बढ्ने प्रयास पनि गर्छन् ।
यदि पुरुष थोरै समझदारी, संयम र अलि बढी प्रयास गर्न तत्पर रहे जीवनसंगिनी उनलाई प्रेम सम्बन्धको त्यो उचाइसम्म पुर्याउने क्षमता राख्छिन् जुन आम पुरुषले कल्पनासमेत गर्न सक्दैनन् । यद्यपि पुरुष आफ्नो अधीनता र स्वार्थबाट बाहिर निस्कनुपर्छ । आजको शिक्षित एवं समझदार पुस्ताले राम्रैसँग बुझ्नुपर्छ कि जति अधिकार, सुखको चाहना एवं आवश्यकता श्रीमान्लाई हुन्छ, त्यति श्रीमतीलाई पनि हुन्छ । हरेकले आफ्नोभन्दा दोस्रो पक्षको सन्तुष्टि र आनन्दलाई प्राथमिकता दिए, खुलेर कुराकानी गरे, दोस्रो पक्षको संकोच कम हुन्छ र दुवैले सुखद् रूपमा यौन जीवनलाई इन्जोय गर्न सक्छन् । महिलाले यौनसँग जोडिएका आफ्ना चाहनालाई श्रीमान्सँग अभिव्यक्त गर्नुपर्छ । यदि कुनै समस्या छ जसको समाधान स्वयंबाट भएको छैन, हुँदैन भने विशेषज्ञको राय लिन पछिपर्नु, लजाउनु वा हिचकिचाउनु हुँदैन
यो कुरा आश्चर्यजनक लाग्न सक्छ तर वास्तविकता के हो भने कैयन् महिलालाई वैवाहिक जीवनको लामो समयपछि पनि चरम सुखका बारेमा समुचित र सही जानकारी हुँदैन । अधिकांश पुरुष पनि महिला सन्तुष्टि र अनुभवका बारेमा जान्ने-बुभmने प्रयास गर्दैनन् । दुविधा तथा लाजका कारण अधिकांश महिला यो अनुभवबाट वञ्चित रहेको पाइन्छ । उनीहरू पढ्छन्, सोंच्छन् तर के हुन्छ, कसरी हुन्छ भन्ने बुझ्दैनन् किनभने यसलाई अभिव्यक्त गरेर बुझाउन सकिँदैन, अनुभव र अनुभूतिबाट मात्र महसुस गर्न सकिन्छ । ६ वर्ष पहिले विवाह बन्धनमा बाँधिएका ३० वषर्ीया सीमा र ३५ वषर्ीय समिर डाक्टरकहाँ जाँदा समिरमा केही शारीरिक कमी भएको र आफ्नो वैवाहिक जीवन सन्तुष्टदायक नभएको गुनासो सीमालाई थियो । सम्पूर्ण टेस्ट र एक-दुई सेसनपश्चात् समिरको प्रेम र क्षमतामा कुमै कमी नभएको कुरा पुष्टि भयो । शारीरिक सम्बन्धको सम्पूर्ण कुरा सामान्य देखियो । त्यसपछि भने सीमाको संकोचमा कमी आयो । उनी खुलेर कुरा गर्न थालिन् । कुराकानीका बखत उनले भनिन्- उनको नजिकको आफन्तले बताएअनुसार चरम सुख तब प्राप्त हुन्छ जब सर्बिकसमा भएको युट्रसको टिपमा टप प्राप्त हुन्छ । ६ वर्षको अनुभवमा जुन सुखद् अनुभूति सीमालाई भैरहेको थियो, त्यसलाई इन्जोय गर्नुको साटो उनी त्यो काल्पनिक आनन्दको प्रतीक्षा गरिरहेकी थिइन् जुन निराधार थियो । वास्तविकता के हो भने योनीको एक तिहाइ भाग मात्र संवे दनशील हुन्छ । यसैगरी लिंगको आकारका सम्बन्धमा पनि कैयन् भ्रान्ति छन् । संवेदनशीलता योनीको एक तिहाइ भागमा नै हुने भएकाले सेक्स पोजिसनमा सामान्यभन्दा छोटो आकारको लिंगले पनि चरम सुख प्रदान गर्न सक्छ ।
हाम्रो सामाजिक परिवेशमा महिलाहरूमाथि सानो उमेरमै उनको इज्जत काँच सरह भएको, सेक्स नराम्रो हो, पाप हो जस्ता भावना थुपारिन्छ । सही जानकारी सही ढंगबाट प्राप्त नहुनाले उनीहरू सहवासलाई लिएर एक किसिमको अपराधबोध, ग्लानी वा हीनताको भावना पाल्छन् र यौवनावस्थासम्म आइपुग्दा पनि यो हीनता यथावत् रहन्छ । त्यतिबेला शरीरमा बढ्ने हार्मोन्सले आफ्नो प्रभाव देखाउन थाल्छ र पूरा शरीर स्पर्शलाई लिएर अत्यधिक संवेदनशील हुन्छ । जहाँ एकातिर स्पर्शको कामना बढ्दै जान्छ, त्यहीं अर्कातिर पुरुषको सामिप्यबाट मनमा डर उत्पन्न हुन्छ ।
रहस्यमय अनुभूति
अधिकांश नवयुवक विवाहपश्चात् शारीरिक सुख प्राप्तिको मानसिकता राख्छन् । श्रीमतीलाई सुखको आभास प्रारम्भ हुनुपूर्व नै सबै कुरा सकिएको हुन्छ । चरम सुखको अनुभूति जीवनको आन्तरिक र रहस्यमय पक्ष भएकाले यस विषयमा उनले अरूसँग सोध्न पनि सक्दैनन् । सोध्ने स्थिति भए पनि उत्तर आइहाल्छ भन्ने अवस्था पनि कमै रहन्छ । धैर्यता अँगाल्ने, प्रतीक्षा गर्ने, सबैसँग सबै कुरा ठीक भैहाल्छ भन्ने सल्लाह र परामर्श बढी पाइन्छ । सही जानकारीको अभावमा उनीहरू गलत मान्यता र धारणाहरूको सञ्जालमा फस्न पुग्छन् । पुरुषले के कुरा बुझ्नुपर्छ भने आन्तरिक सम्बन्धमा महिलाको अनुभव पुरुषको जस्तै प्रारम्भ भएर तुरुन्तै सकिँदैन । तिनमा बिस्तारै प्रारम्भ हुने र लामो समयसम्म प्रेमको आदान-प्रदान भैरहोस् भन्ने चाहना हुन्छ । जति स्वतन्त्रतापूर्वक पुरुषले आफ्नो शरीरका माध्यमबाट प्रेम प्रदर्शन गर्छ त्यति नै उसलाई प्राप्त होस् भन्ने चाहना उनमा रहन्छ तर उनले त्यो अवसर प्राप्त गर्दैनन् । यही कारणले गर्दा अधिकांश महिलाको जीवनमा चरम सुखको अनुभव जहिले पनि रहस्यमय रहन्छ । अधिकांश पति-पत्नी यस विषयमा कुराकानी पनि गर्दैनन् ।
कैयन् व्यक्तिमा चरम सुखका सम्बन्धमा अनेकन भ्रान्ति पाइन्छ । चलचित्रको पात्र वा पोर्नो चलचित्रका दृश्य वा सस्ता खालका किताब, पत्रपत्रिकामा विकृत रूपमा प्रस्तुत गरिएको जानकारी यसको कारण हुन्छ । विवाहित संगिनीद्वारा प्रभाव जमाउन बढाई-चढाई गरी व्यक्त गरिएका अनुभवका कारण पनि मनमा डर जन्मन्छ— के उनी आफू पनि संयम गुमाउँछिन् ? के उनी पनि आउट अफ कन्ट्रोल हुन पुग्छिन् ? के उनीबाट आवाज निस्कन्छ ? के उनलाई पनि अद्भूत आनन्द महसुस हुन्छ ? यी भयका कारण कैयन् महिला आफ्ना उत्तेजनात्मक अनुभव रोकेर राख्न बाध्य हुन्छन् । पतिका सामु आफ्नो इमेज खराब नहोस् भन्ने डर महिलामा हुन्छ तर वास्तविकता के हो भने यदि श्रीमती आफ्नो मनबाट डर निकाल्न सक्षम भए श्रीमान्बाट पनि सहयोग प्राप्त हुन्छ र जुन चरम सुख मात्र १५ देखि २० प्रतिशतको उचाइमा अनुभव भएको थियो त्यो शतप्रतिशत हुन पुग्छ । कैयन् अवस्थामा महिला स्वयं आफूलाई के कुराले उत्तेजित गर्छ भन्ने कुरा बुझ्न सक्दैनन् । अतः आफ्नो उत्तेजनाको विन्दु थाहा पाउनुपर्छ र त्यसलाई श्रीमान्समक्ष व्यक्त गर्नुपर्छ । यसबाट फोरप्लेमा सहजता एवं सुविधा प्राप्त हुन्छ ।
सही जानकारी आवश्यक
कैयन् अवस्थामा श्रीमान्-श्रीमती दुवैलाई एकैपटक चरम सुखको अनुभूति हुँदैन तर यसले धेरै फरक भने पार्दैन । महिलालाई एकभन्दा बढीपटक चरम सुखको अनुभव हुन्छ । यस विषयमा महिला सजग हुनुपर्छ र यसलाई सुखद् अनुभव गर्नुपर्छ । मातृत्वको सुख प्राप्त भैसकेपछि महिलामा सहवासप्रति रुचि हुँदैन भन्ने कुरा पनि गलत हो । वास्तवमा शिशुको जन्मपश्चात् चरम सुखको इच्छा अझ बढ्छ किनभने गर्भावस्थापछि योनीमा रहेको नर्व एन्डिङ बढी संवेदनशील हुन्छ । महिला आफूले जे अनुभव गछिर् न् त्यसका सम्बन्धमा उनलाई ज्ञान हुनुपर्छ र यसका बारेमा जान्नु आवश्यक छ । कुन रूपमा र कसरी आफू 'अन' हुन्छ र कुन रूपमा हुँदैन, जानेर आफ्नो सुखलाई बढाउनुपर्छ । स्वयंसित प्रेम गर्नु र आत्मस्वीकृति वैवाहिक जीवनको महत्त्वपूर्ण पक्ष हो । यौन सम्बन्धमा आफ्नो सुखप्रति धेर-थोर स्वार्थी हुनु नराम्रो होइन । वैवाहिक जीवनको प्रारम्भिक समयमा नवयुवाहरू श्रीमतीलाई आफ्नो यौनसुखको साधन मान्छन् तर समय वित्दै जाँदा तिनमा जिम्मेबारीको अनुभूति बढ्छ र उनीहरू आफ्नी श्रीमतीको सन्तुष्टिलाई लिएर अघि बढ्ने प्रयास पनि गर्छन् ।
यदि पुरुष थोरै समझदारी, संयम र अलि बढी प्रयास गर्न तत्पर रहे जीवनसंगिनी उनलाई प्रेम सम्बन्धको त्यो उचाइसम्म पुर्याउने क्षमता राख्छिन् जुन आम पुरुषले कल्पनासमेत गर्न सक्दैनन् । यद्यपि पुरुष आफ्नो अधीनता र स्वार्थबाट बाहिर निस्कनुपर्छ । आजको शिक्षित एवं समझदार पुस्ताले राम्रैसँग बुझ्नुपर्छ कि जति अधिकार, सुखको चाहना एवं आवश्यकता श्रीमान्लाई हुन्छ, त्यति श्रीमतीलाई पनि हुन्छ । हरेकले आफ्नोभन्दा दोस्रो पक्षको सन्तुष्टि र आनन्दलाई प्राथमिकता दिए, खुलेर कुराकानी गरे, दोस्रो पक्षको संकोच कम हुन्छ र दुवैले सुखद् रूपमा यौन जीवनलाई इन्जोय गर्न सक्छन् । महिलाले यौनसँग जोडिएका आफ्ना चाहनालाई श्रीमान्सँग अभिव्यक्त गर्नुपर्छ । यदि कुनै समस्या छ जसको समाधान स्वयंबाट भएको छैन, हुँदैन भने विशेषज्ञको राय लिन पछिपर्नु, लजाउनु वा हिचकिचाउनु हुँदैन
चरम सुखको विज्ञान
मानव शरीरमा कैयन् प्रकारका हार्मोन श्रावित हुन्छन् जसले व्यक्तिको सम्पूर्ण शारीरिक, मानसिक, भावनात्मक र विकासात्मक गतिविधिलाई प्रभावित एवं नियन्त्रित गर्छ । शारीरिक सम्बन्धका बखत पुरुषमा टेक्सोटेरोन र महिलामा प्रोजेस्टेरोन हार्मोनको श्राव बढ्छ जसले कैयन् शारीरिक क्षणलाई प्रकट गर्छ । यिनै हार्मोन्सले युवा अवस्थाका लक्षणलाई पनि प्रकट गर्छन् ।
चरम सुख अर्थात् आर्गेज्म शब्दको उत्पत्ति गि्रक शब्द आर्गाजोमबाट भएको हो जसको अर्थ हुन्छ कामुकताबाट फुल्नु । विज्ञानको भाषामा भन्ने हो भने आर्गेज्म शारीरिक उत्तेजनाद्वारा यौन इच्छाको शीर्षमा एक विस्फोटक, न्यूरोमस्कुलर र तन्त्रिका एवं मांसपेशी सम्मिलित रेस्पोन्सका रूपमा प्रकट हुन्छ । महिलाको योनीको लयात्मक संकुचनका साथमा आनन्दको अनुभूति र पुरुषमा स्खलनपश्चात् सन्तुष्टिका रूपमा दृष्टिगत हुन्छ । यौन सम्बन्धमा सहभागी हुनेबित्तिकै महिला यौन अवस्थामा प्रवेश गर्छिन् जसमा उनी यौन उत्तेजनाको तरंगलाई स्वीकार गर्न तत्पर हुन्छिन् । जसका कारण मस्तिष्कमा भएको सेक्स सेन्टर पनि सक्रिय हुन्छ र त्यहाँबाट आवेगको आनन्ददायी लहर सम्पूर्ण शरीरमा तरंगित हुनथाल्छ । जनांगसम्म यो आवेग आउनाले त्यहाँ रक्तसञ्चार तीव्र हुन पुग्छ जुन महिलाको योनीमा स्निग्धता र पुरुषमा लिंगोत्थानका रूपमा देखा पर्छ । त्यसपछि उत्तेजना निरन्तर बढ्दै जान्छ र चरम सुखसम्म पुगेर आर्गेज्मको अवस्था प्राप्त हुन्छ । यो अवस्थामा आँखाको पुतली फैलने, स्तनको निप्पल कडा हुने, शरीरमा सुखमय लहर प्रवाहित हुनेजस्ता शारीरिक लक्षण देखा पर्छन् । यद्यपि यी लक्षणलाई खोज्ने प्रयास गरे सम्बन्ध कामका रूपमा रहन पुग्छ र सुखमा कमी आउने सम्भावना हुन्छ ।
स्त्री आर्गेज्मलाई खासगरी तीन रूपमा बाँडिएको पाइन्छ- क्लाइटोरल आर्गेज्म, वेजाइनल आर्गेज्म र ब्लेन्डेड आर्गेज्म । केही विशेषज्ञ भने जी-स्पटको उद्दिपनलाई पनि आर्गेज्मका लागि महत्त्वपूर्ण मान्छन् । सम्बन्धका बखत जब क्लाइटोरिस वा भगनसा उत्तेजित हुन्छ तब क्लाइटोरल आर्गेज्म प्राप्त हुन्छ । यदि योनीको घषर् णबाट आर्गेज्म प्राप्त हुन्छ भने त्यसलाई वेजाइनल आर्गेज्म भनिन्छ । आर्गेज्ममा यी दुवै तत्त्वको उपस्थिति छ भने त्यसलाई ब्लेन्डेड आर्गेज्म भनिन्छ । चरम सुखमा पुगेर पनि स्त्रीको योनीमा कुनै प्रकारको संकुचन महसुस नहुन सक्छ, यो अवस्थाको अनुभूति भने
मस्तिष्कमा हुन्छ । केही महिला भने आफ्नो पार्टनरलाई प्रसन्न देख्न आर्गेज्मको अनुभूति भएको मिथ्या प्रदर्शन पनि गर्छन् ।
आर्गेज्ममा औषधीले पनि प्रभाव पार्छ । हृदयरोग र उच्च रक्तचापबाट ग्रस्त महिलाहरू आर्गेज्मको अनुभव गर्न सक्दैनन् । सुखद आर्गेज्म अनुभव गर्न फिमेल वियाग्राजस्ता औषधी बजारमा उपलब्ध छन् तर विशेषज्ञहरू यसलाई सुरक्षित भने मान्दैनन् । यसैगरी चाइनिज जडीबुटी र जिनसेंग आदि युक्त हर्बल औषधी पनि प्रयोग गर्नु हुँदैन, किनभने महिलामा तिनको परीक्षण गरिएको पाइँदैन ।
चरम सुख अर्थात् आर्गेज्म शब्दको उत्पत्ति गि्रक शब्द आर्गाजोमबाट भएको हो जसको अर्थ हुन्छ कामुकताबाट फुल्नु । विज्ञानको भाषामा भन्ने हो भने आर्गेज्म शारीरिक उत्तेजनाद्वारा यौन इच्छाको शीर्षमा एक विस्फोटक, न्यूरोमस्कुलर र तन्त्रिका एवं मांसपेशी सम्मिलित रेस्पोन्सका रूपमा प्रकट हुन्छ । महिलाको योनीको लयात्मक संकुचनका साथमा आनन्दको अनुभूति र पुरुषमा स्खलनपश्चात् सन्तुष्टिका रूपमा दृष्टिगत हुन्छ । यौन सम्बन्धमा सहभागी हुनेबित्तिकै महिला यौन अवस्थामा प्रवेश गर्छिन् जसमा उनी यौन उत्तेजनाको तरंगलाई स्वीकार गर्न तत्पर हुन्छिन् । जसका कारण मस्तिष्कमा भएको सेक्स सेन्टर पनि सक्रिय हुन्छ र त्यहाँबाट आवेगको आनन्ददायी लहर सम्पूर्ण शरीरमा तरंगित हुनथाल्छ । जनांगसम्म यो आवेग आउनाले त्यहाँ रक्तसञ्चार तीव्र हुन पुग्छ जुन महिलाको योनीमा स्निग्धता र पुरुषमा लिंगोत्थानका रूपमा देखा पर्छ । त्यसपछि उत्तेजना निरन्तर बढ्दै जान्छ र चरम सुखसम्म पुगेर आर्गेज्मको अवस्था प्राप्त हुन्छ । यो अवस्थामा आँखाको पुतली फैलने, स्तनको निप्पल कडा हुने, शरीरमा सुखमय लहर प्रवाहित हुनेजस्ता शारीरिक लक्षण देखा पर्छन् । यद्यपि यी लक्षणलाई खोज्ने प्रयास गरे सम्बन्ध कामका रूपमा रहन पुग्छ र सुखमा कमी आउने सम्भावना हुन्छ ।
स्त्री आर्गेज्मलाई खासगरी तीन रूपमा बाँडिएको पाइन्छ- क्लाइटोरल आर्गेज्म, वेजाइनल आर्गेज्म र ब्लेन्डेड आर्गेज्म । केही विशेषज्ञ भने जी-स्पटको उद्दिपनलाई पनि आर्गेज्मका लागि महत्त्वपूर्ण मान्छन् । सम्बन्धका बखत जब क्लाइटोरिस वा भगनसा उत्तेजित हुन्छ तब क्लाइटोरल आर्गेज्म प्राप्त हुन्छ । यदि योनीको घषर् णबाट आर्गेज्म प्राप्त हुन्छ भने त्यसलाई वेजाइनल आर्गेज्म भनिन्छ । आर्गेज्ममा यी दुवै तत्त्वको उपस्थिति छ भने त्यसलाई ब्लेन्डेड आर्गेज्म भनिन्छ । चरम सुखमा पुगेर पनि स्त्रीको योनीमा कुनै प्रकारको संकुचन महसुस नहुन सक्छ, यो अवस्थाको अनुभूति भने
मस्तिष्कमा हुन्छ । केही महिला भने आफ्नो पार्टनरलाई प्रसन्न देख्न आर्गेज्मको अनुभूति भएको मिथ्या प्रदर्शन पनि गर्छन् ।
आर्गेज्ममा औषधीले पनि प्रभाव पार्छ । हृदयरोग र उच्च रक्तचापबाट ग्रस्त महिलाहरू आर्गेज्मको अनुभव गर्न सक्दैनन् । सुखद आर्गेज्म अनुभव गर्न फिमेल वियाग्राजस्ता औषधी बजारमा उपलब्ध छन् तर विशेषज्ञहरू यसलाई सुरक्षित भने मान्दैनन् । यसैगरी चाइनिज जडीबुटी र जिनसेंग आदि युक्त हर्बल औषधी पनि प्रयोग गर्नु हुँदैन, किनभने महिलामा तिनको परीक्षण गरिएको पाइँदैन ।
हामी टेलिभिजनमा सिरियल हेर्न व्यस्त थियौं । कोठामा ९ वषर्या बालिका आफ्नो बालसुलभ चरित्रअनुरूप एक्लै खेलिरहेकी थिइन् । यसै क्रममा उनको दृष्टि कुनातिर रोल गरेर राखेको एउटा पुरानो पोस्टरमा पर्यो । बालिकाले त्यो पोस्टर खोलेर हेरिन् । पोस्टरमा यो संसारमा राम्रो काम गर्ने मानिसले मरेपछि परलोकमा कस्तो सम्मान पाउँछ तथा नराम्रो काम गरेपछि कस्तो सजाय भोग्नुपर्छ भन्ने सचित्र जानकारी दिइएको थियो ।
तस्बिरमा उल्लेखित विभिन्न काम तथा मृत्युपछि भोग्नुपर्ने परिणाममध्ये एक कर्म परस्त्रीगमन रहेछ । उक्त काम गर्ने व्यक्तिले परलोकमा भोग्नुपर्ने सजायका विषयमा त्यही तस्बिरको दायाँ कोलममा देखाइएको थियो । सजाइएको तस्बिरमा ठूलाठूला सिङ तथा दाह्रासहितको अजङ्गको यमदूतले एक पुरुषलाई उल्टो पारी ठूलो कराहीमा माछा तारेझैं टाउको चोप्न लागेको थियो ।
बालिकाले राम्रोसँग तस्बिर हेरिन् । त्यसमा लेखिएका कुरा पनि पढिन् अनि मनमा उब्जिएका जिज्ञासा मेटाउन आफ्नी आमालाई कोट्याइन्-'आमा, परस्त्रीगमन भनेको के हो ?'
आमाले बालिकाको कुरामा वास्ता राखिनन् । त्यसपछि बालिकाले फेरि आफ्ना कुरा नसुन्ने आमाको नजिक गएर फेरि सोधिन्-'भन्नुहोस् न आमा, परस्त्रीगमन भनेको के हो ? '
यसपटक आमाले टर्रो भाषामा छोरीको प्रश्नको उत्तर दिइन् 'केही होइन चुप लाग'
आमाले थर्काउँदैमा बालिकाको मन किन शान्त हुन्थ्यो र ? यस्तो डरलाग्दो सजाय के काम गर्दा हुँदोरहेछ भनेर जान्ने इच्छा बालिकाको मनमा सल्बलाई रह्यो । उनले फेरि आमासँग उही कुरा सोधिन् । बालिकाको प्रश्नले वाक्क भएकी आमाले उनको गालामा एक झापड दिँदै भनिन्-'तेरो टाउको हो ।' पिटाइको चोटले बालिका रुन थालिन् । उक्त घटनाप्रति मेरो प्रतिक्रिया सुनेपछि ती महिलाले भनिन्-'केटाकेटीलाई छाडा बनाउनु हुन्न दिज्यू । छिमेकीमा के घटना घट्यो हजुरलाई थाहै छ नि ....।'
केही समयअघि यही टोलकी १७ वषर्या किशोरी राति सुतेकै अवस्थामा मरिन् । मानिस मर्नुका धेरै कारण हुन्छन् । ती महिलाको विचारमा मर्ने किशोरी उत्ताउली थिइन् । विवाहअघि भएको गर्भधारणका कारण उनी आत्महत्या गर्न विवश भएकी थिइन् । केटाकेटीलाई छाडा बनाउँदा यही परिणाम आउँछ । उनको छाडापनको परिभाषा मैले बुझिन तर उनी भन्दै थिइन्, यौनसँग सम्बन्धित कुरामा केटाकेटीलाई अनभिज्ञ राख्नुपर्छ नत्र उनीहरू बिग्रन्छन् । आमाबुवा एवं कुलको नाक काट्छन् ।
हाम्रो समाजका यौनप्रतिको धारणा कस्तो छ भन्ने कुरा उल्लिखित सानो घटनामा बताइएको छ । समाजमा मानिस यौन तथा यौनसँग सम्बन्धित शब्द उच्चारण गर्न असजिलो मान्छन् । हाम्रो मूल्य-मान्यताअनुसार यौनलाई अश्लील एवं गोप्य मानिन्छ । कतिपय मानिस रिसले यौनजन्य शब्द प्रयोग गर्छन् । यसबाट के स्पष्ट हुन्छ भने यौन तथा यौनिकतालाई हाम्रो समाजले निम्न स्तरमा राखेको छ ।
यौन तथा यौनिकता व्यक्तिको जन्मदेखि सुरु भएर मृत्युसम्मका विभिन्न क्रियाकलापसँग सम्बन्धित हुन्छ । हाम्रो समाजले भने यसलाई केवल यौन सम्पर्कमा मात्र सीमित राखेको छ । यौन सम्पर्क व्यक्तिको व्यवहार हो । यसले एउटा निश्चित क्रियाकलापलाई मात्र संकेत गर्छ तर वास्तविक यौन तथा यौनिकता यतिमा मात्र सीमित छैन । यसले ठूलो क्षेत्र ओगटेको छ । मानव यौनिकताले जीवजन्तु, कीरा फट्याङ्ग्राको जस्तो यौन क्रियाकलापलाई मात्र नभई मनोवैज्ञानिक प्रतिक्रियाहरूलाई पनि समेटेको छ । केटा वा केटीको जैविक, शारीरिक तथा भावनात्मक परिवर्तन के कस्ता हुन्छन्, महिनावारी के हो ? यौनसम्पर्कको परिणाम के हुनसक्छ ? यौनदुराचार के हो ? यसबाट बच्ने उपाय के हो ? यौन सम्बन्धका फाइदा बेफाइदा । यस सम्बन्धमा अपनाउनुपर्ने सावधानी के हुन् ? व्यक्तिले आकर्षक व्यक्तित्व कसरी बनाउने ? परिवार तथा साथीसँग सुसम्बन्ध कामय राख्न के-कस्ता गुण चाहिन्छन् आदि सम्पूर्ण कुरा समेटेको हुन्छ ।
यौन शिक्षाले यौनाङ्गको बनावट तथा क्रियाहरूका सम्बन्धमा मात्र नभएर किशोरावस्थामा देखापर्ने परिवर्तनहरू -शारीरिक परिवर्तन, संवेगात्मक वा भावनात्मक परिवर्तनहरू, यौन इच्छा वा उत्सुकताको वृद्धि मानव प्रतिष्ठा अन्तरव्यक्ति सम्बन्ध परिवारमा भूमिका परिवर्तन, परिवार तथा समाजमा महिलाको स्तर महिला तथा पुरुषबीच जिम्मेवारीपूर्ण सम्बन्ध, यौन सम्बन्धमा एक-अर्काबीच समझदारी आदि सम्पूर्ण कुराको पनि जानकारी दिन्छ ।
यौन तथा यौनिकतासम्बन्धी ज्ञान भए व्यक्तिले आफ्ना भावना तथा यौन आवश्यकताहरू सही स्थानमा सही तरिकाबाट व्यक्त गर्न सक्छन् । यौन शिक्षा पाएका व्यक्ति यौन सम्पर्कलाई आफ्नो अधीनमा राख्न सक्छन् । यस्ता व्यक्तिले कहिल्यै अर्काको इच्छा विपरीत यौन सम्पर्क राख्दैनन् ।
यौन तथा यौनिकताको ज्ञान किन ?
किशोरावस्थामा प्रवेश गर्नु भनेको शारीरिक रूपले परिपक्व हुने क्रम सुरु हुने मात्र नभएर किशोर-किशोरीहरूको मनमा यौनसम्बन्धी भावना, बानी-बेहोरा, लवाइ-खवाइ र दृष्टिकोणमा आउने परिवर्तन पनि हो । यौवनावस्थामा पुगेपछि किशोर-किशोरीहरू आफ्नो यौनिकताप्रति जागरुक हुन थाल्छन् । यो अवस्थामा मानिसले अरूका बारेमा यौनिक कल्पना गर्छ । उनीरूमा यौन सम्पर्क गर्ने चाहना पनि जाग्न थाल्छ तर यौनसम्पर्क आफैमा एक जटिल कार्य हो । विचार नपुर्याई गरिने यौन सम्पर्कले खतरनाक परिणाम दिन्छ । त्यसैले किशोरावस्थामा पुगेका हरेक केटाकेटीले यौन तथा यौनिकतासम्बन्धी सामान्य
ज्ञान पाउनुपर्छ ।
किशोरावस्थाका केटाकेटीमा साधारणतया शारीरिक तथा मानसिक विकास परिपक्व भैसकेको हुँदैन । यो समयमा उनीहरूका मनमा अनेकौं जिज्ञासा आउँछन् । आफ्नो जिज्ञासा र समस्यालाई प्रस्ट रूपमा अभिभावकसमक्ष राख्ने परम्परा तथा वातावरण हाम्र्रो समाजमा नभएका कारण किशोर-किशोरीले आफ्ना लागि के गर्दा राम्रो हुन्छ र के गर्नु बेठीक हो भन्ने कुरा ठम्याउन सक्दैनन् । हाम्रो सामाजिक मूल्य-मान्यताअनुसार केटाकेटीले यौनसम्बन्धी जिज्ञासा आमाबुवा वा आफूभन्दा ठूलो कसैसँग सोध्न सक्दैनन् । अबोध बालबालिकाले समेत कुनै जिज्ञासा राखे सजायको भागिदार हुने यो समाजमा उमेरको हार्मोनले मनमा ल्याएको खुल्दुली कहाँ, कसरी मेट्ने ? मनमा उठेका जिज्ञासाले सही उत्तर जान्न खोज्छ । त्यसको समाधान नपाउँदा केटाकेटीहरू मनको खुल्दुली मेटाउन अञ्जानमै बजारमा बिक्री हुने अश्लील यौनसम्बन्धी पुस्तकहरू पढ्छन् अथवा अश्लील काम कुरा गर्न सिपालु यौन पिपासुका फेला पर्छन् । त्यस्ता व्यक्तिलेे उनीहरूलाई यौन सम्बन्धमा आउन सक्ने खतराबाट बच्न सघाउ पुर्याउँदैन । बरु त्यो मानिसले आफूले नै अनभिज्ञलाई सजिलै यौन शोषण गर्छ वा केटाकेटीलाई अश्लील यौन व्यवहारमा अघि बढाउँछ । जसले गर्दा किशोर-किशोरीको जिन्दगी नै बर्बाद हुन्छ ।
यौन शिक्षा केका लागि ?
यौन शिक्षा भनेको किशोरावस्थामा हुने शारीरिक, मानसिक तथा संवेगात्मक र भावनात्मक परिवतर्नका सम्बन्धमा किशोरावस्थाका केटाकेटीलाई जानकारी दिएर उनीहरूलाई यौन सम्बन्धमा आउन सक्ने खतराबाट बचाउनु हो । समय र उमेरअनुसार किशोरावस्थाका केटाकेटीको मनमा यौनसम्बन्धी खुल्दुली देखापर्छ । यो खुल्दुलीको उपयुक्त उत्तर नपाउनु किशोर-किशोरीका लागि खतरा हो । यो यथार्थ हुँदाहुँदै पनि किशोर-किशोरीको मनमा लागेका यौनसम्बन्धी जिज्ञासा वा समस्यासम्बन्धी जानकारी लिने सही माध्यम हामीकहाँ छैन ।
भनिन्छ-समाज त्यति बेला नै लाभान्वित हुन्छ जब किशोरावस्थाका केटाकेटी आफ्ना बुवाआमा तथा अभिभावकसँग यौनिकताका विषयमा छलफल गर्न सक्षम हुन्छन् ।
विश्वमा भएका अनु-सन्धानहरूले के देखाएका छन् भने यौन शिक्षाले मानिसको यौन गतिविधि बढाउनमा सहयोग पुर्याएको छैन । बरु यसले किशोर-किशोरीलाई यौन सम्बन्धमा आइपर्ने जोखिमबाट मुक्त राखेको छ । यसले किशोरावस्थाका केटाकेटीलाई यौन स्वास्थ्यको समस्याबाट बचाउन सघाउ पुर्याउएको छ ।
यौन शिक्षाको अर्थ कामसूत्रका विषयमा केटाकेटीलाई रटाउनु होइन । किशोरावस्थामा आउने हरेक परिवर्तनका विषयमा उनीहरूले जानकारी पाउनुपर्छ । यसका लागि परिवार, स्कुलका शिक्षक-शिक्षिका, अभिभावक एवं संघसंस्थाले आफ्नो दायित्व पूरा गर्नँपर्छ । यो समयको माग भएकाले यसलाई स्वीकार गर्नैपर्छ ।
साथीसँग यौनका कुरा
राजधानी केन्दि्रत रहेर विभिन्न सुविधाको आडमा कुनै काम गर्नु त्यति कठिन नहोला तर यौन तथा प्रजनन् जस्तो कठिन क्षेत्रमा मोफसलमा रहेर काम गर्नुका चुनौतीहरू पक्कै कठिन छन् । भर्खरै युवावस्थामा प्रवेश गरेका व्यक्तिहरूका लागि त यो कुरा अझ जटिल छ । यो उमेर समूहलाई अल्लारेको संज्ञा दिइन्छ । उनीहरूमाथि त्यति विश्वास गरिँदैन । समाजमा कतिपय त्यस्ता युवा छन् जसले यही उमेरमा पाको काम गरेर देखाएका छन् । महोत्तरी, सिन्धुली, सुनसरी, धरानलगायतका स्थानका युवाहरू नेपाल परिवार नियोजन संघद्वारा सञ्चालित 'बहुउद्धेश्यीय स्रोत केन्द्र' अन्तर्गत रहेर सामाजिक क्रियाकलापमा संलग्न छन् । यो उमेरमा कुनै कुराको मोह नगरी पूर्णरूपले सामाजिक कार्यमा श्रम खर्चिनु चानचुने कुरा होइन ।
झम्काकी १६ वषर्या एक युवती नाम उल्लेख नगर्ने सर्तमा भन्छिन्-'नेपाल परिवार नियोजन संघद्वारा सञ्चालित बहुउद्देश्यीय स्रोत केन्द्रमा युवा सदस्य बनेपछि मैले आफ्ना गाउँका मानिसहरूलाई यौन तथा एचआइभीका विषयमा सचेत गराउने काम थालें । कन्डम वितरण गर्नेदेखि लिएर गर्भवती एवं सुत्केरी महिलालाई आवश्यक पर्ने स्वास्थ्य सूचना दिने काम गर्दा सबैले मलाई एचआइभी लागेको भनेर छिछि र दुरदुर गर्न थाले । यतिसम्म कि मैले रक्त परीक्षणद्वारा एचआइभी टेस्ट गरी उनीहरूलाई रिपोर्ट देखाउनुपर्यो ।
यस्तो सामाजिक स्वरूप भएका ठाउँमा काम गर्नुको जटिलता त छँदैछ, त्यसमाथि पनि स्वास्थ्यसम्बन्धी ज्ञान नभएका तथा अशिक्षाको अँध्यारोमा रुमल्लिएका व्यक्तिहरूलाई यस्ता विषय बुझाउनु फलामको च्युरा चपाएसरह हो । पहिले यौन शिक्षाप्रति नकारात्मक धारणा राख्ने कमलामाई नगरपालिका सिन्धुली भिमानकी आशा माझी अहिले यो अभियानकी हर्ताकर्ता छिन् । माझी यही विषयसँग सम्बन्धित निबन्ध प्रतियोगिता, रेडियो नाटक, हाजिरीजवाफ तथा सडक नाटकद्वारा चेतना फैलाउने काममा सक्रिय छिन् । पहिले अरूसँग खुलेर बोल्नसमेत लजाउने माझी अहिले स्थानीय रेडियो पत्रकार भएकी छिन् । माझी भन्छिन्-यौनका विषयमा हामीसँग पर्याप्त शिक्षा नभएकाले छोराछोरी दुवैले गल्ती गरे पनि छोरी गर्भवती हुने हुनाले बिगि्रन्छे तर छोरा गर्भवती हुँदैन त्यसैले ऊ सुरक्षित भएकाले जसो गरे पनि हुन्छ भन्ने धारणा छ ।' भिमानकै शोभा वि.क. र कञ्चन योञ्जन पनि सक्रिय युवा सदस्य हुन् । स्वास्थ्य महत्वपूर्ण कुरा हो । नेपालका मेडिकल कलेजले बर्सेनि ठूलो संख्यामा स्वास्थ्य कार्यकर्ता तथा चिकित्सक उत्पादन गरे पनि नेपालका स्वास्थ्यको पहुँच पुग्न नसकेका ठाउँमा महिलाहरू सुत्केरी हुन नसकेर मृत्यु हुने, विभिन्न यौन रोगद्वारा ग्रसित हुनुपर्ने तथा यौन शिक्षा र स्वास्थ्यको अभावमा अनिच्छित गर्भधारण गरी जीवन नै जोखिममा पार्नुपर्ने जस्ता समस्या पनि चर्को रूपमा देखिएका छन्् ।
महोत्तरी बर्दिवास आसपासका चेलीबेटी ओसारपसार हुने मुख्य-मुख्य क्षेत्रमा यौन स्वास्थ्य, प्रजनन् तथा एचआइभीका चेतनामूलक कार्यक्रम सञ्चालन गरेर आफ्नो समय खर्च गरिरहेका युवामध्ये एक रञ्जना वि.क. आफ्नै घरभित्रको उदाहरण दिँदै भन्छिन्-मेरी आमाले धेरै सन्तान जन्माउँदा पनि परिवार नियोजन गर्न मान्नुभएको थिएन । म पहिले कन्डम भन्ने शब्द उच्चारण गर्न त परै जावोस् अरूले उच्चारण गरेको सुन्दा पनि लाजले भुतुक्कै हुन्थें । जब मैले कक्षा ८ मा पढ्दा प्रजनन् स्वास्थ्य, एचआइभी तथा यौनशिक्षासम्बन्धी तालिम लिएँ तब म यौनका विषयमा डटेर कुरा गर्न सक्ने भएँ । त्यसपछि मैले आमालाई सम्झाएर अप्रेसन गर्न लगाएँ ।' त्यस्तै उषा कोइराला र लक्ष्मी मगर यौन स्वास्थ्यका बारेमा आफूसँगसँगै अरूलाई पनि सचेत गराउन सफल भएका छन् । लक्ष्मी मगर आपmनो अनुभव सुनाउँदै भन्छिन्-पहिलो महिनावारी हुँदा तथा शारीरिक विकास हुँदा सही शिक्षाको अभावमा आफूमा ठूलै रोग लागेको भनेर भित्रभित्रै मानसिक रोगले सताउँदै गयो । मैले कसैसित कुरा गर्न सकिन । जब नेपाल परिवार नियोजन शाखाले बहुउद्धेश्यीय स्रोत केन्द्रमार्फत् युवा सदस्य परिचालन र उनीहरूलाई तालिम दिन थाल्यो । त्यसमा म पनि सहभागी हुने मौका पाएँ । यसमा सिकेका कुरा आफ्नो परिवारलाई सुनाउँदा बेकारमा पठाइएछ भनेर पश्चाताप गर्न थाले । यस विषयमा सबै कुरा बुझेपछि ममाथि उहाँहरूलाई गर्व लाग्न थाल्यो ।
अहिलेका युवाहरू यस विषयमा विद्यालयदेखि नै प्रारम्भिक शिक्षा चाहन्छन् तर अहिले विद्यालयमा यौनसम्बन्धी जति पढाइ हुन्छ त्यो पर्याप्त छैन र पढाउने तरिका पनि सही छैन । विद्यालयमा पढाइ हुने पाठ्यपुस्तकमा यौनसम्बन्धी उचित पाठ्यक्रमको अभाव छ । त्यसमा पनि अहिले जनक शिक्षा सामग्री केन्द्रले स्वास्थ्य शिक्षालाई पाठ्यपुस्तकबाट हटाउँदैछ । गरिबीका कारण पढ्न सक्ने स्थितिमा नभएकी सिन्धुलीकी गोमा श्रेष्ठ यौन तथा प्रजनन् स्वास्थ्यसम्बन्धी तालिम तथा छात्रवृत्ति पाएर आफूभित्र आत्मविश्वास बढेको बताउँछिन् । पहिले अस्थायी साधनका बारेमा कुरा गर्न लजाउने श्रेष्ठ अहिले अरूलाई पनि यससम्बन्धी ज्ञान र सूचना प्रवाह गर्न सक्षम भएकी छिन् । बहुउद्देश्यीय स्रोत केन्द्रका युवा सदस्यहरूले आफ्ना नजिकका स्कुल-कलेजमा हरेक शुक्रबार क्लास लिने गर्छन् । उनीहरूलाई यो विषयमा अझ रुचि जगाउन तथा कार्यान्वयनमा ल्याउन मनोरञ्जनात्मक तथा अन्तरक्रियात्मक ढंगले कक्षा सञ्चालन गर्छन् । पुस्तकमा मात्र केन्दि्रत नरहेर नाटक गरेर, गीत गाएर, हाजिरीजवाफ गरेर, साथीजस्तो व्यवहार गरेर प्रभावकारी ढंगले यसबारे ज्ञान बाँड्ने काम गर्छन् ।
युवा सदस्यमध्येका साना उमेरका निर्मला शाह, दिभा मगर, निर्मलाकुमारी महत यौन शिक्षाका बारेमा खुलेर कुरा गर्दै भन्छन्-यसले हामीमा आत्मविश्वास बढाउनुका साथै यो आत्मविश्वासले भविष्यमा केही गर्न सक्छौं भन्ने उत्साह पैदा गरिदिएको छ । उनीहरूका अनुसार युवावस्थामा हुने शारीरिक तथा मानसिक विकासका लागि चाहिने आवश्यक ज्ञान आफूहरूसँग भएका कारण आफ्नो उमेरका युवालाई समेत बाँड्न सक्षम छौं ।
यौन तथा प्रजनन् स्वास्थ्यको क्षेत्रबाहेक युवाका लागि सघन यौनिकता कार्यक्रमको समेत सुरुवात गरेको नेपाल परिवार नियोजन संघले निकट भविष्यमा बहुउद्देश्यीय स्रोत केन्द्रलाई अझ विस्तारित रूपमा मुलुकभर पुर्याउने लक्ष्य लिएको नेपाल परिवार नियोजन संघका कार्यक्रम निर्देशक गिरीधारी शर्मा पौडेल बताउँछन् ।
समाजमा यौन शिक्षालाई नकारात्मक रूपमा लिइन्छ । यसका लागि युवाहरूको सक्रियता महत्वपूर्ण मान्न सकिन्छ । सहरभन्दा बाहिर रहेर यी युवाहरूले आफूभित्र भएको ज्ञानको भण्डार अरूका लागि पनि खुला गरेका छन् । युवाहरूले आफ्नो ज्ञान तथा सीप समाजमा बाँड्नु ठूलो कुरा हो । हाल यी युवाहरू समाजका निम्ति सक्रिय छन् । व्यक्तिवादबाट माथि उठेका युवाहरू अहिले उदाहरणीय बनेका छन् ।
पहिले यौन शिक्षाप्रति नकारात्मक धारणा राख्ने कमलामाई नगरपालिका सिन्धुली भिमानकी आशा माझी अहिले यो अभियानकी हर्ताकर्ता छिन् । माझी यही विषयसँग सम्बन्धित निबन्ध प्रतियोगिता, रेडियो नाटक, हाजिरीजवाफ तथा सडक नाटकद्वारा चेतना फैलाउने काममा सक्रिय छिन् । पहिले अरूसँग खुलेर बोल्नसमेत लजाउने माझी अहिले स्थानीय रेडियो पत्रकार भएकी छिन् । माझी भन्छिन्-यौनका विषयमा हामीसँग पर्याप्त शिक्षा नभएकाले छोराछोरी दुवैले गल्ती गरे पनि छोरी गर्भवती हुने हुनाले बिगि्रन्छे तर छोरा गर्भवती हुँदैन त्यसैले ऊ सुरक्षित भएकाले जसो गरे पनि हुन्छ भन्ने धारणा छ ।' भिमानकै शोभा वि.क. र कञ्चन योञ्जन पनि सक्रिय युवा सदस्य हुन् । स्वास्थ्य महत्वपूर्ण कुरा हो ।
टिनएजरको पहिरन शैली
कि.शोरीहरू पहिरनको मामिलामा सचेत हुन्छन् । उनीहरू कहाँ, कोसँग वा कस्तो कार्यक्रममा जँदैछु भन्ने कुरालाई ध्यान राखेर सोहीअनुरूप आफूलाई तयार गर्छन् । उनीहरूको पहिरन शैली हेर्दा
जन्मजात यो कलामा कुशल भएजस्तो लाग्छ । पहिरन शैलीबाटै उनीहरू भर्खरै किशोरावस्थामा प्रवेश गरेको थाहा पाइन्छ । कहिलेकाहीँ उनीहरूको पहिरन शैली एवं बोली लगायतका कुरा समाजमा अपाच्य मानिन सक्छ । हाम्रो समाजमा अझै पनि छोटो पहिरनमा हिँड्ने युवतीलाई नकारात्मक दृष्टिकोणले हेरिन्छ । त्यसैले पहिरन छान्दा आफू कस्तो समाजमा बसेको छु भन्ने कुरामा पनि ध्यान दिनुपर्छ ।अहिलेका टिनएजरहरू घरपरिवारसँग भन्दा साथीभाइसँग सपिङ जान मन पराउँछन् । घरपरिवारसँग जाँदा आफूलाई मन परेको पहिरन किन्न नपाउने तथा धेरै ठाउँमा पहिरन रोज्न नपाइने डरले उनीहरूले साथीभाइ रुचाएका हुन् ।
बजारमा विभिन्न फेबि्रक तथा स्टाइलका पहिरन पाइन्छन् । धेरैबाट छान्नुपर्दा पहिरन रोज्न समस्या आउन सक्छ । टिनएजरहरूले साथीको करकापमा पनि पहिरन फेर्ने गरेका छन् । साथीहरूले लेडिलाइक भनी जिस्क्याएका कारण उनीहरू आफूलाई असजिलो हुने पहिरन पनि खरिद गर्छन् । पहिरन अरूका लागि होइन, आफ्नो व्यक्तित्व सुहाउने तथा सजिलो पहिरन छान्नुपर्छ । स्लिभलेस, क्याप सिलिभ तथा स्ट्राइप लेस सिलिभलगायतका पहिरन अहिलेका टिनएजरबीच लोकपि्रय छन् । शरीरमा फिट हुने तथा आफूलाई सुहाउने पहिरन रोज्नु उपयुक्त हुन्छ साथै चम्किलो तथा बोल्ड पि्रन्ट भएका पहिरन लिनु पनि राम्रो हुन्छ । पहिरन भरसक सजिलो तथा सुहाउने रोज्नुपर्छ ।
पहिरन रोज्दा अरूले के भन्छन् भन्दा पनि आफूलाई सुहाएको छ कि छैन हेर्नुपर्छ ।
पहिरन अरूले राम्रो भनेको आधारमा किन्नुभन्दा आफ्नो मनले खाएको हुनुपर्छ ।
धेरै थरिका राम्रा पहिरन उपलब्ध भएको ठाउँमा सपिङ जानु राम्रो हुन्छ ।
डिस्काउन्ट तथा टिनएजका विभिन्न पहिरन राखिएको ठाउँ रोज्नु उपयुक्त हुन्छ । पहिले र्फमल सेक्सनभन्दा जुनियर सेक्सनबाट पहिरन रोज्नुपर्छ । यसो गर्दा आफ्नो साइजको पहिरन सजिलै फेला पार्न सकिन्छ । आफूलाई मनपरेका तथा फिट हुने पहिरन लिनुपर्छ ।
पहिरन आकर्षक तथा फिट देखिए पनि नमिलेको हुनसक्छ भन्ने कुरामा विचार पुर्याउनुपर्छ । पहिरन आफ्नो शरीरमा मिल्यो कि मिलेन हेर्नु राम्रो हुन्छ । यदि पहिरन मिलेको तथा सुहाउँदो छ भने किन्न सकिन्छ । काउन्टरमा जानुअघि आफूले किनेको पहिरन अर्को छ कि छैन भनेर चेक गर्नुपर्छ । सकभर एउटा मात्र भएको लिनु राम्रो हुन्छ । यसले आफूलाई अरूभन्दा फरक देखाउँछ । त्यसैगरी पसलेसँग आफूले लिएकोे पहिरन खुम्चिन्छ कि खुम्चिँदैन भनेर सोध्नुपर्छ । यसले गर्दा आफ्नो साइजमा लिएको कपडा पछि नमिल्ने डर हुँदैन ।
तस्बिरमा उल्लेखित विभिन्न काम तथा मृत्युपछि भोग्नुपर्ने परिणाममध्ये एक कर्म परस्त्रीगमन रहेछ । उक्त काम गर्ने व्यक्तिले परलोकमा भोग्नुपर्ने सजायका विषयमा त्यही तस्बिरको दायाँ कोलममा देखाइएको थियो । सजाइएको तस्बिरमा ठूलाठूला सिङ तथा दाह्रासहितको अजङ्गको यमदूतले एक पुरुषलाई उल्टो पारी ठूलो कराहीमा माछा तारेझैं टाउको चोप्न लागेको थियो ।
बालिकाले राम्रोसँग तस्बिर हेरिन् । त्यसमा लेखिएका कुरा पनि पढिन् अनि मनमा उब्जिएका जिज्ञासा मेटाउन आफ्नी आमालाई कोट्याइन्-'आमा, परस्त्रीगमन भनेको के हो ?'
आमाले बालिकाको कुरामा वास्ता राखिनन् । त्यसपछि बालिकाले फेरि आफ्ना कुरा नसुन्ने आमाको नजिक गएर फेरि सोधिन्-'भन्नुहोस् न आमा, परस्त्रीगमन भनेको के हो ? '
यसपटक आमाले टर्रो भाषामा छोरीको प्रश्नको उत्तर दिइन् 'केही होइन चुप लाग'
आमाले थर्काउँदैमा बालिकाको मन किन शान्त हुन्थ्यो र ? यस्तो डरलाग्दो सजाय के काम गर्दा हुँदोरहेछ भनेर जान्ने इच्छा बालिकाको मनमा सल्बलाई रह्यो । उनले फेरि आमासँग उही कुरा सोधिन् । बालिकाको प्रश्नले वाक्क भएकी आमाले उनको गालामा एक झापड दिँदै भनिन्-'तेरो टाउको हो ।' पिटाइको चोटले बालिका रुन थालिन् । उक्त घटनाप्रति मेरो प्रतिक्रिया सुनेपछि ती महिलाले भनिन्-'केटाकेटीलाई छाडा बनाउनु हुन्न दिज्यू । छिमेकीमा के घटना घट्यो हजुरलाई थाहै छ नि ....।'
केही समयअघि यही टोलकी १७ वषर्या किशोरी राति सुतेकै अवस्थामा मरिन् । मानिस मर्नुका धेरै कारण हुन्छन् । ती महिलाको विचारमा मर्ने किशोरी उत्ताउली थिइन् । विवाहअघि भएको गर्भधारणका कारण उनी आत्महत्या गर्न विवश भएकी थिइन् । केटाकेटीलाई छाडा बनाउँदा यही परिणाम आउँछ । उनको छाडापनको परिभाषा मैले बुझिन तर उनी भन्दै थिइन्, यौनसँग सम्बन्धित कुरामा केटाकेटीलाई अनभिज्ञ राख्नुपर्छ नत्र उनीहरू बिग्रन्छन् । आमाबुवा एवं कुलको नाक काट्छन् ।
हाम्रो समाजका यौनप्रतिको धारणा कस्तो छ भन्ने कुरा उल्लिखित सानो घटनामा बताइएको छ । समाजमा मानिस यौन तथा यौनसँग सम्बन्धित शब्द उच्चारण गर्न असजिलो मान्छन् । हाम्रो मूल्य-मान्यताअनुसार यौनलाई अश्लील एवं गोप्य मानिन्छ । कतिपय मानिस रिसले यौनजन्य शब्द प्रयोग गर्छन् । यसबाट के स्पष्ट हुन्छ भने यौन तथा यौनिकतालाई हाम्रो समाजले निम्न स्तरमा राखेको छ ।
यौन तथा यौनिकता व्यक्तिको जन्मदेखि सुरु भएर मृत्युसम्मका विभिन्न क्रियाकलापसँग सम्बन्धित हुन्छ । हाम्रो समाजले भने यसलाई केवल यौन सम्पर्कमा मात्र सीमित राखेको छ । यौन सम्पर्क व्यक्तिको व्यवहार हो । यसले एउटा निश्चित क्रियाकलापलाई मात्र संकेत गर्छ तर वास्तविक यौन तथा यौनिकता यतिमा मात्र सीमित छैन । यसले ठूलो क्षेत्र ओगटेको छ । मानव यौनिकताले जीवजन्तु, कीरा फट्याङ्ग्राको जस्तो यौन क्रियाकलापलाई मात्र नभई मनोवैज्ञानिक प्रतिक्रियाहरूलाई पनि समेटेको छ । केटा वा केटीको जैविक, शारीरिक तथा भावनात्मक परिवर्तन के कस्ता हुन्छन्, महिनावारी के हो ? यौनसम्पर्कको परिणाम के हुनसक्छ ? यौनदुराचार के हो ? यसबाट बच्ने उपाय के हो ? यौन सम्बन्धका फाइदा बेफाइदा । यस सम्बन्धमा अपनाउनुपर्ने सावधानी के हुन् ? व्यक्तिले आकर्षक व्यक्तित्व कसरी बनाउने ? परिवार तथा साथीसँग सुसम्बन्ध कामय राख्न के-कस्ता गुण चाहिन्छन् आदि सम्पूर्ण कुरा समेटेको हुन्छ ।
यौन शिक्षाले यौनाङ्गको बनावट तथा क्रियाहरूका सम्बन्धमा मात्र नभएर किशोरावस्थामा देखापर्ने परिवर्तनहरू -शारीरिक परिवर्तन, संवेगात्मक वा भावनात्मक परिवर्तनहरू, यौन इच्छा वा उत्सुकताको वृद्धि मानव प्रतिष्ठा अन्तरव्यक्ति सम्बन्ध परिवारमा भूमिका परिवर्तन, परिवार तथा समाजमा महिलाको स्तर महिला तथा पुरुषबीच जिम्मेवारीपूर्ण सम्बन्ध, यौन सम्बन्धमा एक-अर्काबीच समझदारी आदि सम्पूर्ण कुराको पनि जानकारी दिन्छ ।
यौन तथा यौनिकतासम्बन्धी ज्ञान भए व्यक्तिले आफ्ना भावना तथा यौन आवश्यकताहरू सही स्थानमा सही तरिकाबाट व्यक्त गर्न सक्छन् । यौन शिक्षा पाएका व्यक्ति यौन सम्पर्कलाई आफ्नो अधीनमा राख्न सक्छन् । यस्ता व्यक्तिले कहिल्यै अर्काको इच्छा विपरीत यौन सम्पर्क राख्दैनन् ।
यौन तथा यौनिकताको ज्ञान किन ?
किशोरावस्थामा प्रवेश गर्नु भनेको शारीरिक रूपले परिपक्व हुने क्रम सुरु हुने मात्र नभएर किशोर-किशोरीहरूको मनमा यौनसम्बन्धी भावना, बानी-बेहोरा, लवाइ-खवाइ र दृष्टिकोणमा आउने परिवर्तन पनि हो । यौवनावस्थामा पुगेपछि किशोर-किशोरीहरू आफ्नो यौनिकताप्रति जागरुक हुन थाल्छन् । यो अवस्थामा मानिसले अरूका बारेमा यौनिक कल्पना गर्छ । उनीरूमा यौन सम्पर्क गर्ने चाहना पनि जाग्न थाल्छ तर यौनसम्पर्क आफैमा एक जटिल कार्य हो । विचार नपुर्याई गरिने यौन सम्पर्कले खतरनाक परिणाम दिन्छ । त्यसैले किशोरावस्थामा पुगेका हरेक केटाकेटीले यौन तथा यौनिकतासम्बन्धी सामान्य
ज्ञान पाउनुपर्छ ।
किशोरावस्थाका केटाकेटीमा साधारणतया शारीरिक तथा मानसिक विकास परिपक्व भैसकेको हुँदैन । यो समयमा उनीहरूका मनमा अनेकौं जिज्ञासा आउँछन् । आफ्नो जिज्ञासा र समस्यालाई प्रस्ट रूपमा अभिभावकसमक्ष राख्ने परम्परा तथा वातावरण हाम्र्रो समाजमा नभएका कारण किशोर-किशोरीले आफ्ना लागि के गर्दा राम्रो हुन्छ र के गर्नु बेठीक हो भन्ने कुरा ठम्याउन सक्दैनन् । हाम्रो सामाजिक मूल्य-मान्यताअनुसार केटाकेटीले यौनसम्बन्धी जिज्ञासा आमाबुवा वा आफूभन्दा ठूलो कसैसँग सोध्न सक्दैनन् । अबोध बालबालिकाले समेत कुनै जिज्ञासा राखे सजायको भागिदार हुने यो समाजमा उमेरको हार्मोनले मनमा ल्याएको खुल्दुली कहाँ, कसरी मेट्ने ? मनमा उठेका जिज्ञासाले सही उत्तर जान्न खोज्छ । त्यसको समाधान नपाउँदा केटाकेटीहरू मनको खुल्दुली मेटाउन अञ्जानमै बजारमा बिक्री हुने अश्लील यौनसम्बन्धी पुस्तकहरू पढ्छन् अथवा अश्लील काम कुरा गर्न सिपालु यौन पिपासुका फेला पर्छन् । त्यस्ता व्यक्तिलेे उनीहरूलाई यौन सम्बन्धमा आउन सक्ने खतराबाट बच्न सघाउ पुर्याउँदैन । बरु त्यो मानिसले आफूले नै अनभिज्ञलाई सजिलै यौन शोषण गर्छ वा केटाकेटीलाई अश्लील यौन व्यवहारमा अघि बढाउँछ । जसले गर्दा किशोर-किशोरीको जिन्दगी नै बर्बाद हुन्छ ।
यौन शिक्षा केका लागि ?
यौन शिक्षा भनेको किशोरावस्थामा हुने शारीरिक, मानसिक तथा संवेगात्मक र भावनात्मक परिवतर्नका सम्बन्धमा किशोरावस्थाका केटाकेटीलाई जानकारी दिएर उनीहरूलाई यौन सम्बन्धमा आउन सक्ने खतराबाट बचाउनु हो । समय र उमेरअनुसार किशोरावस्थाका केटाकेटीको मनमा यौनसम्बन्धी खुल्दुली देखापर्छ । यो खुल्दुलीको उपयुक्त उत्तर नपाउनु किशोर-किशोरीका लागि खतरा हो । यो यथार्थ हुँदाहुँदै पनि किशोर-किशोरीको मनमा लागेका यौनसम्बन्धी जिज्ञासा वा समस्यासम्बन्धी जानकारी लिने सही माध्यम हामीकहाँ छैन ।
भनिन्छ-समाज त्यति बेला नै लाभान्वित हुन्छ जब किशोरावस्थाका केटाकेटी आफ्ना बुवाआमा तथा अभिभावकसँग यौनिकताका विषयमा छलफल गर्न सक्षम हुन्छन् ।
विश्वमा भएका अनु-सन्धानहरूले के देखाएका छन् भने यौन शिक्षाले मानिसको यौन गतिविधि बढाउनमा सहयोग पुर्याएको छैन । बरु यसले किशोर-किशोरीलाई यौन सम्बन्धमा आइपर्ने जोखिमबाट मुक्त राखेको छ । यसले किशोरावस्थाका केटाकेटीलाई यौन स्वास्थ्यको समस्याबाट बचाउन सघाउ पुर्याउएको छ ।
यौन शिक्षाको अर्थ कामसूत्रका विषयमा केटाकेटीलाई रटाउनु होइन । किशोरावस्थामा आउने हरेक परिवर्तनका विषयमा उनीहरूले जानकारी पाउनुपर्छ । यसका लागि परिवार, स्कुलका शिक्षक-शिक्षिका, अभिभावक एवं संघसंस्थाले आफ्नो दायित्व पूरा गर्नँपर्छ । यो समयको माग भएकाले यसलाई स्वीकार गर्नैपर्छ ।
साथीसँग यौनका कुरा
राजधानी केन्दि्रत रहेर विभिन्न सुविधाको आडमा कुनै काम गर्नु त्यति कठिन नहोला तर यौन तथा प्रजनन् जस्तो कठिन क्षेत्रमा मोफसलमा रहेर काम गर्नुका चुनौतीहरू पक्कै कठिन छन् । भर्खरै युवावस्थामा प्रवेश गरेका व्यक्तिहरूका लागि त यो कुरा अझ जटिल छ । यो उमेर समूहलाई अल्लारेको संज्ञा दिइन्छ । उनीहरूमाथि त्यति विश्वास गरिँदैन । समाजमा कतिपय त्यस्ता युवा छन् जसले यही उमेरमा पाको काम गरेर देखाएका छन् । महोत्तरी, सिन्धुली, सुनसरी, धरानलगायतका स्थानका युवाहरू नेपाल परिवार नियोजन संघद्वारा सञ्चालित 'बहुउद्धेश्यीय स्रोत केन्द्र' अन्तर्गत रहेर सामाजिक क्रियाकलापमा संलग्न छन् । यो उमेरमा कुनै कुराको मोह नगरी पूर्णरूपले सामाजिक कार्यमा श्रम खर्चिनु चानचुने कुरा होइन ।
झम्काकी १६ वषर्या एक युवती नाम उल्लेख नगर्ने सर्तमा भन्छिन्-'नेपाल परिवार नियोजन संघद्वारा सञ्चालित बहुउद्देश्यीय स्रोत केन्द्रमा युवा सदस्य बनेपछि मैले आफ्ना गाउँका मानिसहरूलाई यौन तथा एचआइभीका विषयमा सचेत गराउने काम थालें । कन्डम वितरण गर्नेदेखि लिएर गर्भवती एवं सुत्केरी महिलालाई आवश्यक पर्ने स्वास्थ्य सूचना दिने काम गर्दा सबैले मलाई एचआइभी लागेको भनेर छिछि र दुरदुर गर्न थाले । यतिसम्म कि मैले रक्त परीक्षणद्वारा एचआइभी टेस्ट गरी उनीहरूलाई रिपोर्ट देखाउनुपर्यो ।
यस्तो सामाजिक स्वरूप भएका ठाउँमा काम गर्नुको जटिलता त छँदैछ, त्यसमाथि पनि स्वास्थ्यसम्बन्धी ज्ञान नभएका तथा अशिक्षाको अँध्यारोमा रुमल्लिएका व्यक्तिहरूलाई यस्ता विषय बुझाउनु फलामको च्युरा चपाएसरह हो । पहिले यौन शिक्षाप्रति नकारात्मक धारणा राख्ने कमलामाई नगरपालिका सिन्धुली भिमानकी आशा माझी अहिले यो अभियानकी हर्ताकर्ता छिन् । माझी यही विषयसँग सम्बन्धित निबन्ध प्रतियोगिता, रेडियो नाटक, हाजिरीजवाफ तथा सडक नाटकद्वारा चेतना फैलाउने काममा सक्रिय छिन् । पहिले अरूसँग खुलेर बोल्नसमेत लजाउने माझी अहिले स्थानीय रेडियो पत्रकार भएकी छिन् । माझी भन्छिन्-यौनका विषयमा हामीसँग पर्याप्त शिक्षा नभएकाले छोराछोरी दुवैले गल्ती गरे पनि छोरी गर्भवती हुने हुनाले बिगि्रन्छे तर छोरा गर्भवती हुँदैन त्यसैले ऊ सुरक्षित भएकाले जसो गरे पनि हुन्छ भन्ने धारणा छ ।' भिमानकै शोभा वि.क. र कञ्चन योञ्जन पनि सक्रिय युवा सदस्य हुन् । स्वास्थ्य महत्वपूर्ण कुरा हो । नेपालका मेडिकल कलेजले बर्सेनि ठूलो संख्यामा स्वास्थ्य कार्यकर्ता तथा चिकित्सक उत्पादन गरे पनि नेपालका स्वास्थ्यको पहुँच पुग्न नसकेका ठाउँमा महिलाहरू सुत्केरी हुन नसकेर मृत्यु हुने, विभिन्न यौन रोगद्वारा ग्रसित हुनुपर्ने तथा यौन शिक्षा र स्वास्थ्यको अभावमा अनिच्छित गर्भधारण गरी जीवन नै जोखिममा पार्नुपर्ने जस्ता समस्या पनि चर्को रूपमा देखिएका छन्् ।
महोत्तरी बर्दिवास आसपासका चेलीबेटी ओसारपसार हुने मुख्य-मुख्य क्षेत्रमा यौन स्वास्थ्य, प्रजनन् तथा एचआइभीका चेतनामूलक कार्यक्रम सञ्चालन गरेर आफ्नो समय खर्च गरिरहेका युवामध्ये एक रञ्जना वि.क. आफ्नै घरभित्रको उदाहरण दिँदै भन्छिन्-मेरी आमाले धेरै सन्तान जन्माउँदा पनि परिवार नियोजन गर्न मान्नुभएको थिएन । म पहिले कन्डम भन्ने शब्द उच्चारण गर्न त परै जावोस् अरूले उच्चारण गरेको सुन्दा पनि लाजले भुतुक्कै हुन्थें । जब मैले कक्षा ८ मा पढ्दा प्रजनन् स्वास्थ्य, एचआइभी तथा यौनशिक्षासम्बन्धी तालिम लिएँ तब म यौनका विषयमा डटेर कुरा गर्न सक्ने भएँ । त्यसपछि मैले आमालाई सम्झाएर अप्रेसन गर्न लगाएँ ।' त्यस्तै उषा कोइराला र लक्ष्मी मगर यौन स्वास्थ्यका बारेमा आफूसँगसँगै अरूलाई पनि सचेत गराउन सफल भएका छन् । लक्ष्मी मगर आपmनो अनुभव सुनाउँदै भन्छिन्-पहिलो महिनावारी हुँदा तथा शारीरिक विकास हुँदा सही शिक्षाको अभावमा आफूमा ठूलै रोग लागेको भनेर भित्रभित्रै मानसिक रोगले सताउँदै गयो । मैले कसैसित कुरा गर्न सकिन । जब नेपाल परिवार नियोजन शाखाले बहुउद्धेश्यीय स्रोत केन्द्रमार्फत् युवा सदस्य परिचालन र उनीहरूलाई तालिम दिन थाल्यो । त्यसमा म पनि सहभागी हुने मौका पाएँ । यसमा सिकेका कुरा आफ्नो परिवारलाई सुनाउँदा बेकारमा पठाइएछ भनेर पश्चाताप गर्न थाले । यस विषयमा सबै कुरा बुझेपछि ममाथि उहाँहरूलाई गर्व लाग्न थाल्यो ।
अहिलेका युवाहरू यस विषयमा विद्यालयदेखि नै प्रारम्भिक शिक्षा चाहन्छन् तर अहिले विद्यालयमा यौनसम्बन्धी जति पढाइ हुन्छ त्यो पर्याप्त छैन र पढाउने तरिका पनि सही छैन । विद्यालयमा पढाइ हुने पाठ्यपुस्तकमा यौनसम्बन्धी उचित पाठ्यक्रमको अभाव छ । त्यसमा पनि अहिले जनक शिक्षा सामग्री केन्द्रले स्वास्थ्य शिक्षालाई पाठ्यपुस्तकबाट हटाउँदैछ । गरिबीका कारण पढ्न सक्ने स्थितिमा नभएकी सिन्धुलीकी गोमा श्रेष्ठ यौन तथा प्रजनन् स्वास्थ्यसम्बन्धी तालिम तथा छात्रवृत्ति पाएर आफूभित्र आत्मविश्वास बढेको बताउँछिन् । पहिले अस्थायी साधनका बारेमा कुरा गर्न लजाउने श्रेष्ठ अहिले अरूलाई पनि यससम्बन्धी ज्ञान र सूचना प्रवाह गर्न सक्षम भएकी छिन् । बहुउद्देश्यीय स्रोत केन्द्रका युवा सदस्यहरूले आफ्ना नजिकका स्कुल-कलेजमा हरेक शुक्रबार क्लास लिने गर्छन् । उनीहरूलाई यो विषयमा अझ रुचि जगाउन तथा कार्यान्वयनमा ल्याउन मनोरञ्जनात्मक तथा अन्तरक्रियात्मक ढंगले कक्षा सञ्चालन गर्छन् । पुस्तकमा मात्र केन्दि्रत नरहेर नाटक गरेर, गीत गाएर, हाजिरीजवाफ गरेर, साथीजस्तो व्यवहार गरेर प्रभावकारी ढंगले यसबारे ज्ञान बाँड्ने काम गर्छन् ।
युवा सदस्यमध्येका साना उमेरका निर्मला शाह, दिभा मगर, निर्मलाकुमारी महत यौन शिक्षाका बारेमा खुलेर कुरा गर्दै भन्छन्-यसले हामीमा आत्मविश्वास बढाउनुका साथै यो आत्मविश्वासले भविष्यमा केही गर्न सक्छौं भन्ने उत्साह पैदा गरिदिएको छ । उनीहरूका अनुसार युवावस्थामा हुने शारीरिक तथा मानसिक विकासका लागि चाहिने आवश्यक ज्ञान आफूहरूसँग भएका कारण आफ्नो उमेरका युवालाई समेत बाँड्न सक्षम छौं ।
यौन तथा प्रजनन् स्वास्थ्यको क्षेत्रबाहेक युवाका लागि सघन यौनिकता कार्यक्रमको समेत सुरुवात गरेको नेपाल परिवार नियोजन संघले निकट भविष्यमा बहुउद्देश्यीय स्रोत केन्द्रलाई अझ विस्तारित रूपमा मुलुकभर पुर्याउने लक्ष्य लिएको नेपाल परिवार नियोजन संघका कार्यक्रम निर्देशक गिरीधारी शर्मा पौडेल बताउँछन् ।
समाजमा यौन शिक्षालाई नकारात्मक रूपमा लिइन्छ । यसका लागि युवाहरूको सक्रियता महत्वपूर्ण मान्न सकिन्छ । सहरभन्दा बाहिर रहेर यी युवाहरूले आफूभित्र भएको ज्ञानको भण्डार अरूका लागि पनि खुला गरेका छन् । युवाहरूले आफ्नो ज्ञान तथा सीप समाजमा बाँड्नु ठूलो कुरा हो । हाल यी युवाहरू समाजका निम्ति सक्रिय छन् । व्यक्तिवादबाट माथि उठेका युवाहरू अहिले उदाहरणीय बनेका छन् ।
पहिले यौन शिक्षाप्रति नकारात्मक धारणा राख्ने कमलामाई नगरपालिका सिन्धुली भिमानकी आशा माझी अहिले यो अभियानकी हर्ताकर्ता छिन् । माझी यही विषयसँग सम्बन्धित निबन्ध प्रतियोगिता, रेडियो नाटक, हाजिरीजवाफ तथा सडक नाटकद्वारा चेतना फैलाउने काममा सक्रिय छिन् । पहिले अरूसँग खुलेर बोल्नसमेत लजाउने माझी अहिले स्थानीय रेडियो पत्रकार भएकी छिन् । माझी भन्छिन्-यौनका विषयमा हामीसँग पर्याप्त शिक्षा नभएकाले छोराछोरी दुवैले गल्ती गरे पनि छोरी गर्भवती हुने हुनाले बिगि्रन्छे तर छोरा गर्भवती हुँदैन त्यसैले ऊ सुरक्षित भएकाले जसो गरे पनि हुन्छ भन्ने धारणा छ ।' भिमानकै शोभा वि.क. र कञ्चन योञ्जन पनि सक्रिय युवा सदस्य हुन् । स्वास्थ्य महत्वपूर्ण कुरा हो ।
टिनएजरको पहिरन शैली
कि.शोरीहरू पहिरनको मामिलामा सचेत हुन्छन् । उनीहरू कहाँ, कोसँग वा कस्तो कार्यक्रममा जँदैछु भन्ने कुरालाई ध्यान राखेर सोहीअनुरूप आफूलाई तयार गर्छन् । उनीहरूको पहिरन शैली हेर्दा
जन्मजात यो कलामा कुशल भएजस्तो लाग्छ । पहिरन शैलीबाटै उनीहरू भर्खरै किशोरावस्थामा प्रवेश गरेको थाहा पाइन्छ । कहिलेकाहीँ उनीहरूको पहिरन शैली एवं बोली लगायतका कुरा समाजमा अपाच्य मानिन सक्छ । हाम्रो समाजमा अझै पनि छोटो पहिरनमा हिँड्ने युवतीलाई नकारात्मक दृष्टिकोणले हेरिन्छ । त्यसैले पहिरन छान्दा आफू कस्तो समाजमा बसेको छु भन्ने कुरामा पनि ध्यान दिनुपर्छ ।अहिलेका टिनएजरहरू घरपरिवारसँग भन्दा साथीभाइसँग सपिङ जान मन पराउँछन् । घरपरिवारसँग जाँदा आफूलाई मन परेको पहिरन किन्न नपाउने तथा धेरै ठाउँमा पहिरन रोज्न नपाइने डरले उनीहरूले साथीभाइ रुचाएका हुन् ।
बजारमा विभिन्न फेबि्रक तथा स्टाइलका पहिरन पाइन्छन् । धेरैबाट छान्नुपर्दा पहिरन रोज्न समस्या आउन सक्छ । टिनएजरहरूले साथीको करकापमा पनि पहिरन फेर्ने गरेका छन् । साथीहरूले लेडिलाइक भनी जिस्क्याएका कारण उनीहरू आफूलाई असजिलो हुने पहिरन पनि खरिद गर्छन् । पहिरन अरूका लागि होइन, आफ्नो व्यक्तित्व सुहाउने तथा सजिलो पहिरन छान्नुपर्छ । स्लिभलेस, क्याप सिलिभ तथा स्ट्राइप लेस सिलिभलगायतका पहिरन अहिलेका टिनएजरबीच लोकपि्रय छन् । शरीरमा फिट हुने तथा आफूलाई सुहाउने पहिरन रोज्नु उपयुक्त हुन्छ साथै चम्किलो तथा बोल्ड पि्रन्ट भएका पहिरन लिनु पनि राम्रो हुन्छ । पहिरन भरसक सजिलो तथा सुहाउने रोज्नुपर्छ ।
पहिरन रोज्दा अरूले के भन्छन् भन्दा पनि आफूलाई सुहाएको छ कि छैन हेर्नुपर्छ ।
पहिरन अरूले राम्रो भनेको आधारमा किन्नुभन्दा आफ्नो मनले खाएको हुनुपर्छ ।
धेरै थरिका राम्रा पहिरन उपलब्ध भएको ठाउँमा सपिङ जानु राम्रो हुन्छ ।
डिस्काउन्ट तथा टिनएजका विभिन्न पहिरन राखिएको ठाउँ रोज्नु उपयुक्त हुन्छ । पहिले र्फमल सेक्सनभन्दा जुनियर सेक्सनबाट पहिरन रोज्नुपर्छ । यसो गर्दा आफ्नो साइजको पहिरन सजिलै फेला पार्न सकिन्छ । आफूलाई मनपरेका तथा फिट हुने पहिरन लिनुपर्छ ।
पहिरन आकर्षक तथा फिट देखिए पनि नमिलेको हुनसक्छ भन्ने कुरामा विचार पुर्याउनुपर्छ । पहिरन आफ्नो शरीरमा मिल्यो कि मिलेन हेर्नु राम्रो हुन्छ । यदि पहिरन मिलेको तथा सुहाउँदो छ भने किन्न सकिन्छ । काउन्टरमा जानुअघि आफूले किनेको पहिरन अर्को छ कि छैन भनेर चेक गर्नुपर्छ । सकभर एउटा मात्र भएको लिनु राम्रो हुन्छ । यसले आफूलाई अरूभन्दा फरक देखाउँछ । त्यसैगरी पसलेसँग आफूले लिएकोे पहिरन खुम्चिन्छ कि खुम्चिँदैन भनेर सोध्नुपर्छ । यसले गर्दा आफ्नो साइजमा लिएको कपडा पछि नमिल्ने डर हुँदैन ।
100 सााल में विलुप्त हो जाएगा इंसान !
एक ऑस्ट्रेलियाई वैज्ञानिक ने दावा किया है कि अगले 100 सालों में मानव की प्रजाति विलुप्त हो जाएगी। धरती से स्मॉलपॉक्स के उन्मूलन में अहम भूमिका निभाने वाले वैज्ञानिक प्रो.फ्रेंक फेनर के इस दावे को दुनिया भर में काफी चर्चा मिल रही है। ऑस्ट्रेलियन यूनिवर्सिटी के माईक्राबॉयोलोजी के प्रो. फेनर ने दावा किया कि जनसंख्या विस्फोट और अनियंत्रित उपभोग के चलते मानव बहुत लम्बे समय तक खुद का अस्तित्व नहीं रख पाएगा।
फेनर का कहना कि अगले सौ सालों में मनुष्य दुर्लभ प्राणी हो जाएगा। इसके अलावा कई अन्य प्राणी भी इस श्रेणी में आ जाएंगे। उनका कहना है कि ओद्यौगिकीकरण की शुरूआत से ही मानव जीवन पर काफी असर हुआ है। डेली मेल में छपी रिपोर्ट के मुताबिक अब स्पष्ट तौर पर इसका प्रभाव दिखने लगा है। जलवायु में हो रहा बदलाव स्पष्ट रूप से मानव का भविष्य बता रहा है।
उनका कहना है कि अभी जलवायु परिवर्तन बहुत शुरूआती स्तर पर है। इसके कई प्रभाव पहले ही दिख चुके हैं। आने वाले समय में स्थिति बेहद खतरनाक होगी। मनुष्य ठीक उसी दिशा में जा रहा है जिसमें आदि मानव रहा करता था। आदिवासी दिखा चुके है कि कार्बन डाई ऑक्साइड और ग्लोबल वार्मिग क उत्पादन के बिना उत्पादन किए वे 40 से 50 हजार साल तक जी चुके हैं। लेकिन यह मनुष्य उसी दिशा में जा रहा है जिससे अन्य जातियां विलुप्त हो गई या विलुप्त होने के कगार पर है।
फेनर का कहना कि अगले सौ सालों में मनुष्य दुर्लभ प्राणी हो जाएगा। इसके अलावा कई अन्य प्राणी भी इस श्रेणी में आ जाएंगे। उनका कहना है कि ओद्यौगिकीकरण की शुरूआत से ही मानव जीवन पर काफी असर हुआ है। डेली मेल में छपी रिपोर्ट के मुताबिक अब स्पष्ट तौर पर इसका प्रभाव दिखने लगा है। जलवायु में हो रहा बदलाव स्पष्ट रूप से मानव का भविष्य बता रहा है।
उनका कहना है कि अभी जलवायु परिवर्तन बहुत शुरूआती स्तर पर है। इसके कई प्रभाव पहले ही दिख चुके हैं। आने वाले समय में स्थिति बेहद खतरनाक होगी। मनुष्य ठीक उसी दिशा में जा रहा है जिसमें आदि मानव रहा करता था। आदिवासी दिखा चुके है कि कार्बन डाई ऑक्साइड और ग्लोबल वार्मिग क उत्पादन के बिना उत्पादन किए वे 40 से 50 हजार साल तक जी चुके हैं। लेकिन यह मनुष्य उसी दिशा में जा रहा है जिससे अन्य जातियां विलुप्त हो गई या विलुप्त होने के कगार पर है।
आकर्षक स्तनको समेत छनौट
हाल सम्म बिश्वमा बिसुन्दरी, सबभन्ला राम्रा नायिका, नायक छान्ने प्रचन रहेकोमा यस बर्ष सबभन्दा आकर्षक स्तनको समेत छनौट हुदैछ। हालै एक वेभसाईटले यस सन्दर्भमा एउटा सर्बेक्षण गरेको थियो। यस सर्बक्षणमा केटी पेरी, शेरिल कोल तथा केली हेजल बीच कडा प्रतिस्पर्धा चलिरहेको छ।हाल सम्म यस प्रतियोगिताका लागी लाखौ मानिसहरुले मतदान गरेसकेको छ।
यस मतदानको समय समाप्त भएपछी यसको परिणामको घोषना हुने उक्त बेभसाईटले छ। यस प्रतिस्पर्धाकालागी स्तन शौन्दर्यका ज्ञाताहरुको एउटा टोलीले २० जना प्रतिस्पर्धीहरुको छनौट गरेका थिए। ती बीस प्रतिस्पर्धामा पर्नेहरुमा शेरिल कोल, केली हेजल, जेनिफर एलिसन, मारिया कैरे, जॉर्डन, डैनी मिनॉग, द सैटर्डेज ग्रुप, केटी पेरी, डेनिएल लॉयड, एबी क्लैंसी, कैंटले हॉग्टन, मैरिसा मिलर, किम कार्डशन, जोडी मार्श, मिरांडर केर, जेनिफर एनिस्टन, एंबर रोज, पेरिस हिल्टन, एमी वाइनहाउस तथा विक्टोरिया सिल्वरस्टेड थिए।
मिस वर्ल्ड प्रतियोगिता
मिस वर्ल्डको प्रतियोगितामा खेल, क्षमता, पहिरन, टप मॉडल, तथा बिच सुन्दरीको छनौट भईसकेको छ। खेल तर्फको स्पोर्टस ओमैन २००९ को खिताब जापानी प्रतिस्पर्धीले जितेको छ। नेलसन मंडेला बे मैदान पोर्ट एलिजाबेथ मा भएको यस प्रतियोगिताको अन्तिम चरणमा पुग्ने ६ प्रतिस्पर्धीहरुमा भेनेजुएला, भारत, जापान, लाटिविया , जमैका तथा हंगरीका थिए।मिस वर्ल्ड क्षमता (टैलेंट) तर्फ क्यानाडा तथा सियेरा लिओनका प्रतिस्पर्धीहरुले जितेको छ।
यस्तै कोरियाली प्रतिस्पर्धी तेस्रो, नर्वे चौथो तथा अस्ट्रेलियाका प्रतिस्पर्धी पाँचौ भएका छिन्। मिस वर्ल्ड टेलेंट फाइनलको प्रतिस्पर्धाहरु विक्ट्री थियेटर जोहानिसबर्गमा भएको थियो। यस प्रतिस्पर्धामा क्यानाडाका प्रतिस्पर्धीले शास्त्रिय गाना गाएकी थिईन भने सयुक्त बिजेता भएकी सियेरा लिओनका प्रतिस्पर्धीले चीनी नृत्य गरेकी थिईन।
यस्तै कोरियाली प्रतिस्पर्धीले बैलेट प्रस्तुत गरेको, नर्वेका प्रतिस्पर्धीले गाना गाएको तथा अस्ट्रेलियाका प्रतिस्पर्धीले योगा प्रस्तुत गरेको थियो। यस्तै मिस वर्ल्ड टप मोडल तर्फ मैक्सिकोका प्रतिस्पर्धी प्रथम, वियेतनामका प्रतिस्पर्धी दोस्रो तथा माट्रीनिक्यूका प्रतिस्पर्धी तेस्रा भएकी थिईन। यस प्रतियोगिता जोहानिसबर्ग को द ट्रबाइन हलमा भएको थियो। यसै समारोहमा वर्ल्ड डिजायनर अवॉर्ड को पनि घोषणा यरिएको थियो। यसमा सियेरा लियोनका प्रतिस्पर्धी विजेता भईन।मिस वर्ल्ड बीच ब्यूटीको प्रतिस्पर्धामा गिब्रालटारका प्रतिस्पर्धीले जितेकी थिईन। पनामाका प्रतिस्पर्धी दोस्रो तथा स्कटल्यान्डका प्रतिस्पर्धी तेस्रा भएकी थिईन।यस्तै फ्रांसका प्रतिस्पर्धी चौथो तथा बोलीवियाका प्रतिस्पर्धी पाँचौ भएकी थिईन।
यस मतदानको समय समाप्त भएपछी यसको परिणामको घोषना हुने उक्त बेभसाईटले छ। यस प्रतिस्पर्धाकालागी स्तन शौन्दर्यका ज्ञाताहरुको एउटा टोलीले २० जना प्रतिस्पर्धीहरुको छनौट गरेका थिए। ती बीस प्रतिस्पर्धामा पर्नेहरुमा शेरिल कोल, केली हेजल, जेनिफर एलिसन, मारिया कैरे, जॉर्डन, डैनी मिनॉग, द सैटर्डेज ग्रुप, केटी पेरी, डेनिएल लॉयड, एबी क्लैंसी, कैंटले हॉग्टन, मैरिसा मिलर, किम कार्डशन, जोडी मार्श, मिरांडर केर, जेनिफर एनिस्टन, एंबर रोज, पेरिस हिल्टन, एमी वाइनहाउस तथा विक्टोरिया सिल्वरस्टेड थिए।
मिस वर्ल्ड प्रतियोगिता
मिस वर्ल्डको प्रतियोगितामा खेल, क्षमता, पहिरन, टप मॉडल, तथा बिच सुन्दरीको छनौट भईसकेको छ। खेल तर्फको स्पोर्टस ओमैन २००९ को खिताब जापानी प्रतिस्पर्धीले जितेको छ। नेलसन मंडेला बे मैदान पोर्ट एलिजाबेथ मा भएको यस प्रतियोगिताको अन्तिम चरणमा पुग्ने ६ प्रतिस्पर्धीहरुमा भेनेजुएला, भारत, जापान, लाटिविया , जमैका तथा हंगरीका थिए।मिस वर्ल्ड क्षमता (टैलेंट) तर्फ क्यानाडा तथा सियेरा लिओनका प्रतिस्पर्धीहरुले जितेको छ।
यस्तै कोरियाली प्रतिस्पर्धी तेस्रो, नर्वे चौथो तथा अस्ट्रेलियाका प्रतिस्पर्धी पाँचौ भएका छिन्। मिस वर्ल्ड टेलेंट फाइनलको प्रतिस्पर्धाहरु विक्ट्री थियेटर जोहानिसबर्गमा भएको थियो। यस प्रतिस्पर्धामा क्यानाडाका प्रतिस्पर्धीले शास्त्रिय गाना गाएकी थिईन भने सयुक्त बिजेता भएकी सियेरा लिओनका प्रतिस्पर्धीले चीनी नृत्य गरेकी थिईन।
यस्तै कोरियाली प्रतिस्पर्धीले बैलेट प्रस्तुत गरेको, नर्वेका प्रतिस्पर्धीले गाना गाएको तथा अस्ट्रेलियाका प्रतिस्पर्धीले योगा प्रस्तुत गरेको थियो। यस्तै मिस वर्ल्ड टप मोडल तर्फ मैक्सिकोका प्रतिस्पर्धी प्रथम, वियेतनामका प्रतिस्पर्धी दोस्रो तथा माट्रीनिक्यूका प्रतिस्पर्धी तेस्रा भएकी थिईन। यस प्रतियोगिता जोहानिसबर्ग को द ट्रबाइन हलमा भएको थियो। यसै समारोहमा वर्ल्ड डिजायनर अवॉर्ड को पनि घोषणा यरिएको थियो। यसमा सियेरा लियोनका प्रतिस्पर्धी विजेता भईन।मिस वर्ल्ड बीच ब्यूटीको प्रतिस्पर्धामा गिब्रालटारका प्रतिस्पर्धीले जितेकी थिईन। पनामाका प्रतिस्पर्धी दोस्रो तथा स्कटल्यान्डका प्रतिस्पर्धी तेस्रा भएकी थिईन।यस्तै फ्रांसका प्रतिस्पर्धी चौथो तथा बोलीवियाका प्रतिस्पर्धी पाँचौ भएकी थिईन।
Thursday, June 17, 2010
what women look for in man
A topic such as this can have diverse opinions and suggestions because it is a case of individual choice and it varies from woman to woman. But in these choices there are certain inherent characteristics which a woman looks for in a man. Some of them are:
A man must have a purpose himself
This reflects his will and strength in decision making. It also goes to show his degree of commitment when it comes to entering into a relationship. Most women look for this trait in a man for they feel that this would reflect his attitude and approach towards the relationship.
Healthy and strong
There is a general perception that women like men who are healthy and strong. This could be with regard to their physique as well as their emotional framework. Reasons could be many ranging from a healthy sex life to bearing an offspring. A healthy body goes a long way in this regard.
Protective
Women have a tendency to see how protective their male partner is. Does he have the makings of being a good husband and a caring father? Bearing these aspects in mind she seeks a person who has a protective nature.
Confidence in one's self!
This is one aspect which also acts as a determinant in a woman choosing a man. A confident man shows the tenets of surviving in austere and trying conditions. This also reflects the mental make up of the man. What also draws a woman's attention is the body language of the man. A positive body language goes a long way in winning a female partner
Men who are their real self
A woman looks for a certain sense of novelty with regard to her man. No degree of farce will help a man to get his woman for the farce won't last for long. So it is better that he remains his own self and presents his natural demeanor to the lady
Sense of Caring
Men who show a genuine sense of caring also get the attention of women. Women like to feel as if they have your heart, and you will do anything for them. You don't have to spend a bunch of money, or give up your poker night, just melt a little when she comes in the room, and continue to be a man she can respect, so she feels special about being with you.
So it wouldn't be a bad idea for you to arrange a unique evening for your partner and cook a meal for her instead of buying her expensive gifts as the former will show your sense of caring!
Funny and witty
A few women also look for a sense of wit and a certain degree of humour in their man. So, if your kick off a witty conversation with your lady and top it with a few jokes then you have made your mark!
A man must have a purpose himself
This reflects his will and strength in decision making. It also goes to show his degree of commitment when it comes to entering into a relationship. Most women look for this trait in a man for they feel that this would reflect his attitude and approach towards the relationship.
Healthy and strong
There is a general perception that women like men who are healthy and strong. This could be with regard to their physique as well as their emotional framework. Reasons could be many ranging from a healthy sex life to bearing an offspring. A healthy body goes a long way in this regard.
Protective
Women have a tendency to see how protective their male partner is. Does he have the makings of being a good husband and a caring father? Bearing these aspects in mind she seeks a person who has a protective nature.
Confidence in one's self!
This is one aspect which also acts as a determinant in a woman choosing a man. A confident man shows the tenets of surviving in austere and trying conditions. This also reflects the mental make up of the man. What also draws a woman's attention is the body language of the man. A positive body language goes a long way in winning a female partner
Men who are their real self
A woman looks for a certain sense of novelty with regard to her man. No degree of farce will help a man to get his woman for the farce won't last for long. So it is better that he remains his own self and presents his natural demeanor to the lady
Sense of Caring
Men who show a genuine sense of caring also get the attention of women. Women like to feel as if they have your heart, and you will do anything for them. You don't have to spend a bunch of money, or give up your poker night, just melt a little when she comes in the room, and continue to be a man she can respect, so she feels special about being with you.
So it wouldn't be a bad idea for you to arrange a unique evening for your partner and cook a meal for her instead of buying her expensive gifts as the former will show your sense of caring!
Funny and witty
A few women also look for a sense of wit and a certain degree of humour in their man. So, if your kick off a witty conversation with your lady and top it with a few jokes then you have made your mark!
10 Things Don't Like Women About Man
Everyone knows that a woman's brain works completely different to a man's brain, we think different when it comes to relationships or love.
Have you ever heard someone say? "All men are alike" , yet I bet you have, I heard that saying so many times that I thought it must be true then, because I would hear it from my mom, aunt, female friends, and just any women.
But then I saw a clear connection between that saying and the women that said it, most of the women I heard say "All men are alike" were because they had bad experiences with men in the past. Most women that said that around me were because they were cheated, abuse or other reasons that made them not trust men or having the misconception that all men are the alike.
Well how do we really know if all men are alike? How about the most commonly hated things a women don't like about men, and make your own conclusions after you read them.
For Men: Read each one carefully and see if you have done any of them
For Women: See if you have come to the conclusion that all men are alike because of this 10 things.
1. Feelings
Women in general like to talk, they are socially open towards others, they make friends easily and express their feelings more often. Men are the complete opposite, a men expressing their feelings may be interpret by others ( men in general) as a sign of weakness, and in conclusion men dont like to talk about feelings with women, and some women do not understand why this is.
2. Relationship
Women hate it when men dont talk about the status of a relationship, because women like to know if the relationship is moving forward, men in the other hand likes to avoid conversations regarding a relationship status.
3. Being Ignored
Women hate when men ignore them, or dont pay enough attention to them, a women likes to feel special, and they hate it when a guy doesnt spent enough time with them or tells her how special she is.
4. Friendships
Some women dont like that during a relationship a man talks to female friends on the phone or hangs out with female friends, and sometimes a it can be guy-friends as well, because men together tend to act different, or might spent too much time with the guy-friends, a woman don’t mind guys spending time with their friends as long as the friends don’t start hogging all the time and attention.
5. Lying
A women hates it when a man lies, when a man lies and gets caught, theres a chance the "all men are alike" might come up.
6. Not Clean
Women hate a man without basic sense of hygiene and etiquette, a women likes to see a man well groomed and clean.
7. Past Girlfriends
A woman doesnt like to hear a man talk about past relationships or talk about how many girlsfriends he had, a man in a relationship talking to one of his ex-girlfriends is a one of the things a woman hates the most.
8. Goals
Women desire a man who knows where he is going in life as that's an attitude of winner and women want to be around such men. They don't want to be stuck around negative men who don't know which way their life is going and have no plans for the future.
9. Controlling
Women do not like men who act like door mats but at the same time they do not prefer men who like everything their way all the time. Women like to be in the leader spot once in a while and prefer men who are good listeners.
10. Insecurity
Women dont like when the man is always insecure about their woman, and when they have to track every move they make and every person they talk to, it shows the woman that there is no trust in the relationship.
Have you ever heard someone say? "All men are alike" , yet I bet you have, I heard that saying so many times that I thought it must be true then, because I would hear it from my mom, aunt, female friends, and just any women.
But then I saw a clear connection between that saying and the women that said it, most of the women I heard say "All men are alike" were because they had bad experiences with men in the past. Most women that said that around me were because they were cheated, abuse or other reasons that made them not trust men or having the misconception that all men are the alike.
Well how do we really know if all men are alike? How about the most commonly hated things a women don't like about men, and make your own conclusions after you read them.
For Men: Read each one carefully and see if you have done any of them
For Women: See if you have come to the conclusion that all men are alike because of this 10 things.
1. Feelings
Women in general like to talk, they are socially open towards others, they make friends easily and express their feelings more often. Men are the complete opposite, a men expressing their feelings may be interpret by others ( men in general) as a sign of weakness, and in conclusion men dont like to talk about feelings with women, and some women do not understand why this is.
2. Relationship
Women hate it when men dont talk about the status of a relationship, because women like to know if the relationship is moving forward, men in the other hand likes to avoid conversations regarding a relationship status.
3. Being Ignored
Women hate when men ignore them, or dont pay enough attention to them, a women likes to feel special, and they hate it when a guy doesnt spent enough time with them or tells her how special she is.
4. Friendships
Some women dont like that during a relationship a man talks to female friends on the phone or hangs out with female friends, and sometimes a it can be guy-friends as well, because men together tend to act different, or might spent too much time with the guy-friends, a woman don’t mind guys spending time with their friends as long as the friends don’t start hogging all the time and attention.
5. Lying
A women hates it when a man lies, when a man lies and gets caught, theres a chance the "all men are alike" might come up.
6. Not Clean
Women hate a man without basic sense of hygiene and etiquette, a women likes to see a man well groomed and clean.
7. Past Girlfriends
A woman doesnt like to hear a man talk about past relationships or talk about how many girlsfriends he had, a man in a relationship talking to one of his ex-girlfriends is a one of the things a woman hates the most.
8. Goals
Women desire a man who knows where he is going in life as that's an attitude of winner and women want to be around such men. They don't want to be stuck around negative men who don't know which way their life is going and have no plans for the future.
9. Controlling
Women do not like men who act like door mats but at the same time they do not prefer men who like everything their way all the time. Women like to be in the leader spot once in a while and prefer men who are good listeners.
10. Insecurity
Women dont like when the man is always insecure about their woman, and when they have to track every move they make and every person they talk to, it shows the woman that there is no trust in the relationship.
The Man Sex Role
The usual conception of "sex role" is that a man or a woman enacts a general set of expectations attached to their sex. There are always two sex roles in any cultural context, one male and the other female. Masculinity and femininity are quite easily interpreted as internalized sex roles, the products of socialization. The reason why this socialization occurs, according to structural-functionalist sociology and anthropology, is that it is necessary for the stability or reproduction of the society as a whole. Sex differences in behavior (which are persistently exaggerated in the sex role literature) are thus explained on the small scale by social learning, on the large scale by the functioning of society.
Most often, sex roles are seen as the cultural elaboration of underlying biological sex differences. But the idea of a biological base can be dispensed with. The most sophisticated statement of sex role theory was made in the mid-1950s by Talcott Parsons, the leading sociological theorist of the time. In Parsons's argument, the distinction between male and female sex roles is treated as a distinction between "instrumental" and "expressive" roles in the family (when considered as a small group).
The idea that masculinity is the internalized male sex role allows for social change. Change was a central theme in the first detailed discussions of the male sex role that appeared in U.S.. social science journals in the 1950s. The most notable was a paper by Helen Hacker called "The New Burdens of Masculinity," which suggested that expressive functions were now being added to instrumental functions. Men were thus expected to show interpersonal skills as well as being "sturdy oaks." For the most part, however, the first generation of sex role theorists assumed that the roles were well-defined, that socialization went ahead harmoniously, and that sex role learning was a thoroughly good thing. Successful internalization of sex role norms contributed to social stability, mental health, and the performance of necessary social functions.
Most often, sex roles are seen as the cultural elaboration of underlying biological sex differences. But the idea of a biological base can be dispensed with. The most sophisticated statement of sex role theory was made in the mid-1950s by Talcott Parsons, the leading sociological theorist of the time. In Parsons's argument, the distinction between male and female sex roles is treated as a distinction between "instrumental" and "expressive" roles in the family (when considered as a small group).
The idea that masculinity is the internalized male sex role allows for social change. Change was a central theme in the first detailed discussions of the male sex role that appeared in U.S.. social science journals in the 1950s. The most notable was a paper by Helen Hacker called "The New Burdens of Masculinity," which suggested that expressive functions were now being added to instrumental functions. Men were thus expected to show interpersonal skills as well as being "sturdy oaks." For the most part, however, the first generation of sex role theorists assumed that the roles were well-defined, that socialization went ahead harmoniously, and that sex role learning was a thoroughly good thing. Successful internalization of sex role norms contributed to social stability, mental health, and the performance of necessary social functions.
what is sex
sexual activity: activities associated with sexual intercourse; "they had sex in the back seat"
either of the two categories (male or female) into which most organisms are divided; "the war between the sexes"
arouse: stimulate sexually; "This movie usually arouses the male audience"
all of the feelings resulting from the urge to gratify sexual impulses; "he wanted a better sex life"; "the film contained no sex or violence"
tell the sex (of young chickens)
the properties that distinguish organisms on the basis of their reproductive roles; "she didn't want to know the sex of the foetus"
Wednesday, June 16, 2010
यौनभावनाको व्यवस्थापन
यौनभावनाको व्यवस्थापन
विधवा महिलालाई यौनभावनाको व्यवस्थापन गर्नु सजिलो विषय होइन । यसका सामाजिक परम्पराका कुरा छन् । विवाह व्यक्तिगत कुरा मात्र नमानिने भएकोले पनि विधवा महिलाको यौनेच्छाको समाधानको कुरा जटिल बन्न पुग्छ । विधवाको यौनजीवनको यस किसिमको नियन्त्रण महिला यौनशोषणकै एउटा रुप हो ।
विधवा भए पनि ऊ अन्य व्यक्तिजस्तै हो । भोक-न्रि्राजस्तै उसलाई यौनको पनि आवश्यकता पर्छ । विधवाको यौनजीवनलाई कडारुपमा नियन्त्रित गर्न खोज्दा यसका नकारात्मक असर पनि पर्छन् । यौनेच्छालाई दमित राख्न खोज्दा विभिन्न मनोवैज्ञानिक असर महिलामा हुन सक्छ । यौनेच्छालाई व्यवस्थापन गर्नु महत्त्वपर्ूण्ा कुरा हो । तर कतिपय व्यक्तिलाई सजिलो नहुन सक्छ । यौनेच्छालाई व्यवस्थापन गर्न नसक्दा सामाजिक मान्यताभन्दा बाहिर पनि यौनसम्बन्ध पुग्न सक्छ र त्यसले पक्कै नै धेरै अनिच्छित कुराहरू निम्त्याउँछ । अनिच्छित गर्भ, त्यसबाट पर्ने जोखिमहरू, यहाँसम्म कि ज्यानै जान सक्ने कुरादेखि समाजमा दर्ुनाम हुनेजस्ता समस्याहरु आउन सक्छन् ।
अर्को गम्भीर पक्ष के छ भने विधवा महिलाको यौनेच्छा हुन्छ र उसले यसलाई दबाएर राखेकी हुन्छे भन्ने कुरा नबुझेजस्तो गरेर बस्ने समाज एकातिर भए पनि यसैलाई आधार बनाएर यौनसर्म्पर्कको लागि मौका खोज्ने व्यक्ति विधवा महिलाले आफ्नोवरिपरि नै भेट्न सक्छे । केही स्थितिमा त बल प्रयोग नै हुन सक्छ । बलात्कृत हुन परे पनि आवाज सशक्त रुपमा उठाउन नसकिने हुन्छ । विधवा महिला आफंैमा कमजोर स्थितिमा रहेको हुनाले पनि बलको प्रयोग गरेर यौनसर्म्पर्क गर्न सजिलो हुने स्थिति बन्छ । पति नभएको स्थितिमा उसैलाई खराब वा चरित्रहीनताको टाँचा लगाइदिएर समाज वा शोषक व्यक्ति उम्कन सक्छन् । त्यसैले विधवा महिला गम्भीर प्रकृतिका यौनहिंसाको सिकार हुन सक्ने स्थितिलाई ध्यानमा राखेर जहिले पनि सजग भएर बस्नर्ुपर्छ ।
विधवाको यौनजीवन निकै नियन्त्रित भएको समाजमा ती महिलाले यौनेच्छा शान्त पार्ने उपाय अवलम्बन गर्न सजिलो नहुन सक्छ । विधवा महिलाको लागि यौनेच्छा शान्त पार्न हस्तमैथुन एक राम्रो उपाय हुन सक्छ । यसको लागि अर्को सम्बन्ध स्थापित गर्ने कुराको साथै आउने असजिलोपनबारे चिन्ता गर्नु पनि परेन । कसै-कसैलाई केही असजिलो लाग्ने भए पनि अभ्यस्त हुँदै गएपछि अनेक तरिकाले स्वःआनन्द लिने गर्न सकिन्छ ।
महिलामा प्रत्यक्षरुपमा योनिलाई नै यौनअंग ठानिन्छ । महिलाहरूमा योनिबाहेक अन्य विभिन्न अंगहरू पनि यौनको दृष्टिकोणले संवेदनशील हुन्छन् र यौनआनन्द प्रदान गर्न सक्छन् । महिलाले विभिन्न यौनअंगहरूलाई प्रयोगमा ल्याई हस्तमैथुन गर्ने गरेको देखिएको छ । हस्तमैथुन गर्दा यौनपरिकल्पना एक महत्त्वपर्ूण्ा पक्ष हो । हस्तमैथुन गर्दा आफूले चाहेअनुरुप्ा यौनक्रियाकलापमा संलग्न व्यक्ति, स्थान अनि आसनको कल्पना गर्न सकिन्छ । यसमा मानसिक पक्ष सबलरुपमा जोडिएर आनन्द झन् थपिन्छ । यहाँ बितेका श्रीमान्सँग नै यौनक्रियाकलापमा संलग्न भएको कल्पना गर्न सकिन्छ । यौनपरिकल्पनाबाट यथार्थमा आउँदा केही असजिलो हुन सक्छ तर यौनपरिकल्पनासहितको हस्तमैथुनको यौनआनन्दको आफ्नै महत्त्व छ ।
अहिले विभिन्न यौनप्रसाधनको प्रयोग धेरैका लागि सहयोगी साबित भएका छन् । कतिपयले पुरुषको लिंग आकारको कृत्रिम वा प्राकृतिक वस्तु पनि प्रयोग गर्ने गर्छन् । विद्युत् वा ब्याट्रीबाट चल्ने भ्राइब्रेटर भनिने यौनप्रसाधन विभिन्न किसिमको आकारप्रकारमा पाइन्छ । तुलनात्मकरुपमा यसको प्रयोगले यौनआनन्द प्राप्त गर्न सजिलो भएको हुनाले पनि यो कयौं महिलाले मन पराएका पनि छन् ।
कतिपयलाई हस्तमैथुन खराब कार्य हो कि जस्तो लाग्न सक्छ तर त्यस्तो सोचमा कुनै वैज्ञानिकता छैन । हस्तमैथुन पनि एउटा स्वाभाविक यौनव्यवहार हो । र्सवप्रथम त हस्तमैथुनले यौनेच्छाको दमनबाट हुने तनावबाट मुक्ति दिलाउँछ । तनावबाट मुक्त मान्छे बढी सकारात्मकरुपमा सिर्जनशील हुन सक्छ र सकारात्मक तथा उत्पादनशील जीवनयापन गर्न सक्छ । यस्तै हस्तमैथुनले अनावश्यक गर्भधारण, अन्य व्यक्तिसँगको यौनसम्बन्ध, यस्ता क्रियाकलापमा खर्च हुने धन तथा समयको दुरुपयोगबाट पनि बचाउँछ । अर्को व्यक्तिसँग यौनसर्म्पर्क नै नहुने भएकाले अहिले चर्चामा रहेका एचआईभीरएड्स वा अन्य यौनरोगहरु लाग्नबाट पनि बचावट हुन्छ ।
विधवा महिलाको पुनर्विवाह एक राम्रो समाधान हुन सक्छ । यसले यौनेच्छाको पर्ूर्तिका साथै सामाजिक-आर्थिक सुरक्षा पनि दिन सक्छ, जसले महिलाको शारीरिक मात्र होइन मानसिक स्वास्थ्यलाई पनि सकारात्मक रुपमा सहयोग गर्दछ ।
राम्रा, नराम्रा अनुभूति हुने पुराना सम्झनाहरूको व्यवस्थापन सजिलो कुरा होइन तर गर्नुपर्छ नै । केही गुमाएको अनि पीडाको अनुभूति हुन्छ अनि असहायपन पनि त्यति नै हुन्छ । यस्तो बेलामा अर्को व्यक्तिको सामीप्यता खोजिन्छ । कतिपय समाजमा मातापिताको घरमा गएर बस्नु सजिलो कुरा नहुन सक्छ । त्यसैले धेरै कुरामा वर्जित भएर बस्नुको सट्टा पुनः सामाजिकीकरण गर्नु आफंैमा महत्त्वपर्ूण्ा कुरा हो । अन्य व्यक्तिले चाहेर मात्रै होइन, विधवा महिलामा यसको लागि आँट र बलियो अठोट चाहिन्छ ।
यौनजीवन कसरी अघि बढाउने अनि पुनर्विवाह गर्नेजस्ता ठूला निर्ण्र्ाागर्न सजिलो छैन । धेरै सोचविचार र सबै दृष्टिकोणबाट ध्यान पुर्याउनुपर्ने हुन्छ । त्यसैले राम्रो परामर्शको आवश्यकता पर्छ । सबैको सकारात्मक सहयोग भए कुण्ठित भएर बस्नुको सट्टा एकल महिलाले व्यक्तिगत-सामाजिक अनि यौनआकांक्षा पूरा गर्ने मात्रै होइन, बृहत्तर समाजलाई नै ठूलो सहयोग गर्न सक्छन् । विधवा महिलालाई पनि अन्य व्यक्तिजस्तै आफ्ना नैर्सर्गिक अधिकारहरूको प्रयोग गर्न दिनु विकसित र सभ्य समाजको द्योतक हो ।
About My country Nepal
The History of Nepal (नेपालको इतिहास) is characterized by its isolated position in the Himalayas and its two dominant neighbors, India and China. Even though Nepal's heart land was independent through most of its long history, its territorial boundaries have varied greatly over time and internal mosaic of kingdoms restructured often: right from the period of Mahajanapadas, through Greater Nepal to the British Raj.Due to the arrival of disparate settler groups from outside through the ages, it is now a multi-ethnic, multi-cultural, multi-lingual country. Its population is predominantly Hindu with significant presence of Buddhists, who were in majority at one time in the past. Nepal was split in three kingdoms from the 15th to 18th century, when it was unified under a monarchy. The national language of Nepal is called 'Nepali', a name given - long after unification of Nepal - to the language called Khas Kura.Nepal experienced a failed struggle for democracy in the 20th century. During the 1990s and until 2008, the country was in civil strife. A peace treaty was signed in 2008 and elections were held in the same year.Many of the ills of Nepal have been blamed on the royal family of Nepal. In a historical vote for the election of the constituent assembly, Nepalis voted to oust monarchy in Nepal. In June 2008, Nepalis ousted the royal household. Nepal was formally known as the Federal Democratic Republic of Nepal, when it became a federal republic.
About Nepal
[neˈpaːl] (help·info)) is a landlocked country in South Asia. It is bordered by the People's Republic of China to the north and by India to the south, east and west. The Himalaya mountain range runs across Nepal's northern and western parts, and eight of the world's ten highest mountains, including the highest, Mount Everest, are within its territory.Historically, Nepal had many small kingdoms and the modern state was formed with the Unification of Nepal by Prithvi Narayan Shah on December 21, 1768. Prior to 2006, Nepal was a kingdom. Nepal is now a federal democratic republic.[3] Its recent history has involved struggles for democratic government with periods of direct monarchic rule. From 1996 until 2006, Nepal suffered from a Civil War between government forces and guerrillas of the Communist Party of Nepal (Maoist).On December 28, 2007, the Interim Parliament passed a bill and declared Nepal to be a Federal Democratic Republic. The first meeting of the Constituent Assembly officially implemented that declaration on May 28, 2008.Nepal is a multi-cultural, multi-linguistic and multi religious country. For a relatively small country, Nepal has a diverse landscape, ranging from the humid Terai plains in the south to the mountainous Himalayas in the north, which makes it a major tourist destination. Hinduism is practiced by a huge majority of the people, but the country also has a strong Buddhist tradition; Lumbini, the birthplace of Buddha Siddhartha Gautama is located in the Terai, one of the three regions of Nepal.The capital Kathmandu is the largest city in the country. The official language is Nepali and the state currency is the Nepalese Rupee (NPR). Nepal's flag is the only national flag in the world that is non-quadrilateral in shape. The blue border on the flag of Nepal signifies peace, red stands for victory in war or courage. It is also color of the rhododendron, the national flower of Nepal. While the curved moon is symbol of peace and calm nature of Nepalese, the sun represents the aggressiveness of Nepalese warriors.
![[neˈpaːl] (help·info)) is a landlocked country in South Asia. It is bordered by the People's Republic of China to the north and by India to the south, east and west. The Himalaya mountain range runs across Nepal's northern and western parts, and eight of the world's ten highest mountains, including the highest, Mount Everest, are within its territory.Historically, Nepal had many small kingdoms and the modern state was formed with the Unification of Nepal by Prithvi Narayan Shah on December 21, 1768. Prior to 2006, Nepal was a kingdom. Nepal is now a federal democratic republic.[3] Its recent history has involved struggles for democratic government with periods of direct monarchic rule. From 1996 until 2006, Nepal suffered from a Civil War between government forces and guerrillas of the Communist Party of Nepal (Maoist).On December 28, 2007, the Interim Parliament passed a bill and declared Nepal to be a Federal Democratic Republic. The first meeting of the Constituent Assembly officially implemented that declaration on May 28, 2008.Nepal is a multi-cultural, multi-linguistic and multi religious country. For a relatively small country, Nepal has a diverse landscape, ranging from the humid Terai plains in the south to the mountainous Himalayas in the north, which makes it a major tourist destination. Hinduism is practiced by a huge majority of the people, but the country also has a strong Buddhist tradition; Lumbini, the birthplace of Buddha Siddhartha Gautama is located in the Terai, one of the three regions of Nepal.The capital Kathmandu is the largest city in the country. The official language is Nepali and the state currency is the Nepalese Rupee (NPR). Nepal's flag is the only national flag in the world that is non-quadrilateral in shape. The blue border on the flag of Nepal signifies peace, red stands for victory in war or courage. It is also color of the rhododendron, the national flower of Nepal. While the curved moon is symbol of peace and calm nature of Nepalese, the sun represents the aggressiveness of Nepalese warriors.](https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEihDdaYm5LeZ21twLZkCp6dcOUZVaZ_zjJInOps1Kfk6QRBwvnoYTaR_gAX-rL1Byk9DVOM5eiBHBYVomvwCIPROJYFNhASzAJcW4_k3KCDdRtPizFyOkoBAYdZnS0QckE7QcPXdltq17uY/s1600-h/DSC_0030.jpg){kind=link}
Nepal History
A Brief History of Nepal Newars are thought to have lived in the Nepal Valley since the 4th century AD, developing a Hindu-Buddhist culture. The Gurkha principality was later established by RAJPUT warriors from India, and in 1769 they conquered lands beyond the present-day borders of Nepal. After incursions into northern India in which the Gurkhas were defeated, Nepal lost part of its territory to British India but retained its independence and enjoyed close ties with the British.It has maintained its close association with India since the latter gained independence in 1947. Nepal, the world's only Hindu monarchy, was controlled by a hereditary prime ministership until 1951. The nation's first election was held in 1959, but in 1960, King Mahendra dismissed the cabinet, dissolved parliament, and banned political parties. A 1962 constitution created a nonparty panchayat (council) system of government. After a 1980 referendum approved a modified version of the panchayat system, direct parliamentary elections were held in 1981. A dispute with India led to India's closing of most border crossings from March 1989 to July 1990, and the resultant economic crisis fueled demands for political reform. After months of violence, King Birendra Bir Bikram Shah Dev dissolved parliament. The opposition formed an interim government in April 1990, and a new constitution creating a constitutional monarchy and a bicameral legislature became effective on Nov. 9, 1990. Multiparty legislative elections held in May 1991 were won by the centrist Nepali Congress party; the Communists became the leading opposition party. Mid-term elections in November 1994, which were called after the government lost a parliamentary vote, resulted in a hung parliament and the communists, who emerged as the single largest party, formed a minority government. Source: Grolier's Encyclopedia Nepal: Chronology of Important Events Period Description ca. 563 B.C. Buddha born in Lumbini; ca. A.D.400-750 Licchavi kingdom in power in Kathmandu 750-1200 "Transitional" kingdom in power in Kathmandu Valley 1100-1484 Khasa Mall kings rule in western Nepal 1200-16 Arimalla, first monarch of the Malla Dynasty, rules in Kathmandu Valley. 1312 Khasa king Ripumalla leads raid in Kathmandu Valley 1345-46 Sultan Shams ud-din Ilyas of Bengal leads raid in Kathmandu Valley. 1382-95 Jayasthitimalla rules as king of united Malla kingdom in Kathmandu Valley. 1428-82 Yakshamalla reigns - height of united Malla kingdom. 1484 Malla kingdom divided; three kingdoms of Kathmandu, Bhadgaon, and Patan established. 1559 Gorkha kindgom established by Dravya Shah. 1606-33 Ram Shah of Gorkha reigns; Gorkha kindgom experiences first expansion. 1743 Prithvi Narayan Shah ascends to throne of Gorkha. 1768-90 Gorkha conquers Kathmandu and Patan, Bhadgaon, eastern Nepal, and western Nepal. 1775 Prithvi Narayan Shah dies, first king of united Nepal. 1814-1816 The Anglo-Nepalese War and the resulting Treaty of Sagauli reduces the territory of Nepal. 1846 Jang Bahadur Rana takes over as prime minister and establishes hereditary Rana rule. 1946 The Nepali Congress Party is founded. 1947 The United States establishes diplomatic relations with Nepal. 1948 The country's first constitution, the Government of Nepal Act, is promulgated; Prime Minister Padma Shamsher Rana resigns in the wake of opposition to the new constitution from conservative Ranas; Mohan Shamsher becomes prime minister; constitution is suspended. 1950 Ranas are in open conflict with King Tribhuvan implicated in Nepali Congress Party conspiracy against Rana power, seeks and is granted asylum in India; government troops desert to the rebel side; over 140 Ranas join the dissidents. Treaty of Peace and Friendship and Treaty of Trade and Commerce are signed with India. 1951 Mohan Shamsher capitulates; King Tribhuvan is restored to the throne; Mohan Shamsher heads new coalition cabinet for 10 months; he is secceeded by Nepali Congress Party leader M.P. Koirala as prime minister; 1952 Koirala resigns; king assumes direct rule. 1953 Koirala is recalled as prime minister. 1955 King Tribhuvan dies and is succeeded by Mahendra; Nepal joins the United Nations; National Police Force is formed; Koirala resigns; Mahendra takes over direct control. 1956 Tanka Prasad Acharya is named prime minister; Border treaty with China concluded; 1957 Acharya resigns; K.I. Singh becomes prime minister for a few months. 1958 USSR opens an embassy at Kathmandu; Subarna Shamsher is named new prime minister. 1959 United States opens an embassy at Kathmandu; New constitution is promulgated, superseding Constitution of 1951; First general elections are held; Nepal Congress Party wins absolute majority; Tribhuvan University founded; 1960 B.P. Koirala heads first popular government; Koirala's policies are opposed by the king, and Koirala is abruptly dismissed; all political parties are banned; the king takes over direct control of government; Treaty of Peace and Friendship with China is concluded. 1961 Kind proclaims guided democracy; Boundary treaty with China renewed. 1962 New constitution, third since 1951, establishes panchayat form of government; Land Reorganization Act and Mulki Ain, new legal code, are promulgated; anti-Indian riots erupt in Kathmandu over Indian aid to dissidents. 1963 Emergency is eneded; Panchayat elections begin; National Guidance Council is formed; Tulsi Giri is named prime minister; 1965 Local government reorganized; Giri resigns; Surya Bahadur Thapa is appointed prime minister; 1969 Thapa yields ofice to Kirti Nidhi Bista; Indian military mission withdrawn. 1970 Bista resigns; Raj Bhandari becomes interim prime minister. 1971 Bista is recalled as prime minister; New trade and transit treaty negotiated with India. 1972 Mahedra dies and is succeeded by King Birendra; Development regions are established under National Development Council. 1973 Nagendra Prasad Rijal is named prime minister; Singha Durbar, the seat of government, burns down. 1975 Rijal resigns; Tulsi Giri is appointed prime minister; King Birendra is crowned; "Go to the Village" campaign is launched. 1976 B.P. Koirala returns from India and is arrested; Treaty with India expires and is not renewed. 1977 Tulsi Giri resigns as prime minister in the wake of corruption charges; former prime minister Kirti Nidhi Bista is reinstated as prime minister. 1979 Following nationwide demonstrations by students, Bista is replaced as prime minister by Surya Bahadur Thapa; king announces referendum on the panchayat form of government. 1980 In national referendum people vote for continuance of the panchayat form of government and against the reintroduction of political parties. 1982 B.P. Koirala, Nepali Congress Party leader dies. 1983 Prime Minister Surya Bahadur Thapa is defeated in the Rastriya Panchayat and is replaced by Lokendra Bahadur Chand. 1986 Second elections to Rastriya Panchayat held; Marich Man Singh Shrestha becomes prime minister. 1989 Failure to renegotiate trade and transit treaties with India disrupts economy. 1990 Demonstrations for the restoration of democracy; panchayat system is dissolved; interim government made up of various parties and king's representatives formed; new constitution promulgated. 1991 Elections to Parliament held; Nepali Congress wins a narrow majority; G.P. Koirala becomes prime minister.President of Nepali Congress and interim prime minister, K.P. Bhattarai, defeated in the polls by the leader of CPN-UML, Madan Bhandari. 1992 Local elections held; Nepali Congress wins a majority of the seats. 1993 Madan Bhandari killed in a mysterious car crash. Violent demonstrations by communists to overthrow Koirala's government; devastating floods kill hundreds. 1994 Prime minister Koirala resigns and calls for new elections afte losing a parliamentary vote due to the abstention of 36 members of his own party. New elections in November results in a hung parliament; CPN-UML, which emerged as the single largest party, formes a minority government. 1995 The minority goverment of CPN-UML loses power in a parliamentary vote of no-confidence. A coalition government of Nepali Congress, RPP and Sadhvabana is formed. 1997 The NC-RPP coalition government loses power resulting in a UML-RPP coalition. This government itself loses power six months later to another NC-RPP coalition. Ganesh Man Singh, who led the 1990 democracy movement dies. 1999 The third general elections after restoration of democracy results in Nepali Congress coming back to power with an absolute majority in the House. Krishna P. Bhattarai becomes Prime Minister for the second time.
Subscribe to:
Posts (Atom)